«Ο κινηματογράφος είναι πάντα μια πολιτική τέχνη, στο τέλος», είχε πει ο Χιλιανός σκηνοθέτης, Πάμπλο Λαρέν και οφείλω να συμφωνήσω. Το σινεμά είναι συχνά ο καθρέφτης της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, αλλά και αναμεταδότης σκέψεων, νοημάτων και σουρεαλιστικών στιγμών που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας.

Πρόσφατα, έτυχε να δω την ταινία «Don’t Look Up». Η πλοκή του σεναρίου, οι ερμηνείες και η ατμόσφαιρα της ταινίας, αναπόφευκτα οδηγούν στο σήμερα, ενώ προφανείς είναι και οι συγκρίσεις και οι συσχετισμοί με την ελληνική πολιτική σκηνή, στη δεδομένη χρονική στιγμή.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η χώρα μας έχει έρθει αντιμέτωπη με μια εξωγενή απειλή και τη συμφυή παγκόσμια αβεβαιότητα αυτής. Την πανδημία του κορωνοϊού που μπορεί εύκολα να παραλληλιστεί με το μετεωρίτη της ταινίας. Μια πανδημία που δοκίμασε τις αντοχές όλων μας, αλλά κυρίως τα αντανακλαστικά των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. 

Από τη μία, έχουμε την Κυβέρνηση της ΝΔ που, από την πρώτη στιγμή, διέβλεψε τον κίνδυνο, συντάχθηκε με την επιστημονική κοινότητα και την Επιτροπή Επιδημιολόγων, όπως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η Τζένιφερ Λόρενς στη ταινία, αψήφησε το πολιτικό κόστος και ανέλαβε πρωτοβουλίες για την ουσιαστική ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Χωρίς χρόνο για ασκήσεις επί χάρτου, αλλά και απέναντι σε πρωτόφαντες προκλήσεις.

Η Κυβέρνηση κατάφερε να σχεδιάσει και να εκτελέσει ένα οριζόντιο πρόγραμμα εμβολιασμού, αλλά και να μεταμορφώσει μέσα σε λίγους μήνες, το παλιό γραφειοκρατικό Δημόσιο σε ένα σύγχρονο, λειτουργικό και πλήρως ψηφιοποιημένο κράτος. Το πρόγραμμα «Ελευθερία» που κλείνει ένα χρόνο ζωής και η πλατφόρμα gov.gr αποτελούν τομές που κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που οι πολίτες θεώνται το κράτος.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες, αλλά και την ημιμάθεια των στελεχών της. Ο αρχηγός της, όπως και ο ρόλος που ενσαρκώνει η Μέριλ Στριπ στην ταινία, υποτίμησε από την αρχή, τις επιπτώσεις της πανδημίας και φλέρταρε ανοιχτά με την αντιεμβολιαστική πτέρυγα που με κάθε ευκαιρία, καταλαμβάνει δημόσιους δρόμους για διαμαρτυρία. Μίλησε, δε, για «ξεστοκάρισμα» εμβολίων στην πιο κρίσιμη επιδημιολογική καμπή της πανδημίας, αμφισβητώντας ένα από τα βασικά όπλα κατά της απειλής, τον εμβολιασμό. Στη συνέχεια, αποφάσισε να επιτεθεί στην επιτροπή, αμφισβητώντας την επιστημονική της επάρκεια και αξιοπιστία. Τέλος, παλινωδεί για τον εμβολιασμό αδιαλείπτως, αλλά και αρνείται πεισματικά να κινητροδοτήσει τους πολίτες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Βέβαια, σε αυτή τη στάση, σημαντικό ρόλο έχουν παίξει και οι σύντροφοι του κ. Τσίπρα και κυρίως ο υπαρχηγός του, Παύλος Πολάκης. Ο 'λαϊκός ήρωας' του ΣΥΡΙΖΑ, στο ρόλο του απεσταλμένου στο διάστημα, έχει ουκ ολίγες φορές εκφραστεί κατά του εμβολίου και διατυπώσει επιστημονικές απόψεις που «πέφτουν» πιο γρήγορα και από το διαστημόπλοιο της ταινίας. Μια  πολιτική φιγούρα που δίνει απλόχερα το πρόπλασμα για σάτιρα και θυμηδία σε πραγματικά ζοφερούς καιρούς.

Και είναι αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα που μας προκαλεί ρίγος σε ένα υποθετικό σενάριο που ο κ. Τσίπρας και ο κ. Πολάκης είχαν κληθεί να αναχαιτίσουν αυτόν το "μετεωρίτη". Γιατί, είναι βέβαιο πως θα "έμπαιναν" στα παπούτσια της Μέριλ Στριπ και του Chief of staff της, με ολέθριες συνέπειες για όλους μας. Θα ενεργούσαν με γνώμονα το μικροκομματικό όφελος και όχι το εθνικό συμφέρον. 

Μόνο που οι Έλληνες πολίτες είχαμε καταλάβει από νωρίς τον κίνδυνο και κοιτάξαμε έγκαιρα "ψηλά", δίνοντας τα κλειδιά σε έναν Πρωθυπουργό και μια παράταξη που μπόρεσε να καταστήσει τη χώρα μας ισοϋψή με τις προσδοκίες μας!

* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σ.Ε.Φ., Πολιτευτής ΝΔ Β' Πειραιά, Τομεάρχης Αθλητισμού και ΑΜΕΑ UNESCO Πειραιώς και Νήσων