Ο Γιώργος Λακόπουλος με ένα άρθρο-«φωτιά» σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την υπόθεση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παύλου Πολάκη και την επανένταξή του στα ψηφοδέλτια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις προσεχείς εκλογές.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Με απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν  εισπράττει τη φθορά Μητσοτάκη: πάει ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω.  Ή αλλιώς: ήταν πολύ ωραίο για να κρατήσει ότι το τελευταίο διάστημα είχε εμπροσθοβαρή συμπεριφορά.

Απέναντι στην κυβέρνηση που καταρρέει, αλλά και στην κοινωνία που δεν δέχεται συμβιβασμούς με ξεπερασμένες συμπεριφορές και το διαδηλώνει στους δρόμους, στην Κουμουνδούρου βρήκαν τρόπο να απογοητεύσουν όσους θα μπορούσαν να τους δώσουν την πλειοψηφία στις εκλογές.

Εκεί που η αξιωματική αντιπολίτευση άρχιζε να κάνει ελκυστική τη βιτρίνα της -δείχνοντας ότι και οι τελευταίες «προβληματικές» φιγούρες θα επισκιαστούν από τα νέα ονόματα που θα προστεθούν στη μαρκίζα και θα δώσουν νεα πνοή- το βαθύ κόμμα σάρωσε τα πάντα.

Η απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας για επιστροφή του Παύλου Πολάκη είναι απόφαση του «παλαιού ΣΥΡΙΖΑ» τον οποίο εκπροσωπεί, καθώς τα 110.000 νέα μέλη του κόμματος -που ψήφισαν  για τον πρόεδρο- δεν μετείχαν στην ανάδειξη των οργάνων.

Στην ουσία είναι πράξη οπισθοδρόμησης και σκιάζει την πορεία προς τις κάλπες. Οδηγεί σε συσπείρωση προς τα κάτω και κάνει πιο δύσκολο να καρπωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη ραγδαία φθορά του Μητσοτάκη μετά τα Τέμπη. Οι πολίτες  βλέπουν ότι αντί τις κινήσεις ανανέωσης που αναμένουν, η ηγετική ομάδα αδιαφορεί για τις διαθέσεις τους και κλείνεται σαν στρείδι στο κέλυφός της.

Κόμμα που δεν κάνει διαγραφές δεν υπάρχει

Περισσότερο ενοχλεί η μεθόδευση της επιστροφής Πολάκη. Ένα διαχρονικό πρόβλημα πανθομολογούμενης κακής παρουσίας ενός στελέχους -που έχει απήχηση μόνο σε ένα τμήμα εντός του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ- συρρικνώθηκε σε δύο τελευταίες ενέργειές του - την αμφισβήτηση της ηγεσίας και μιας από τις «προγραφές» του για κάποια πρόσωπα.

Σαν να μην είχε υπάρξει τίποτε άλλο πριν, τυλίχθηκε σε μια συγγνώμη -προς τον πρόεδρο του κόμματος, λες και ήταν αυτό το πρόβλημα- και η απόφαση αποβολής από τα ψηφοδέλτια ακυρώθηκε.

Όχι μόνο δεν προχώρησε η αναμενόμενη διαγραφή του, αλλά επιστρέφει θριαμβευτής που «δεν τους κάναμε το χατίρι».

Σε αυτούς πάντως που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπρεπε να κάνει κανένα χατίρι, μια χαρά το έκανε με την επιστροφή Πολάκη.  Πανηγυρίζουν, γιατί ύστερα από εβδομάδες βρήκαν από πού να πιαστούνε. Και το χειρότερο είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν -όπως απάντησαν στη Ν.Δ.- ότι πρόκειται για… «εσωκομματική διεργασία»!

Χατίρι σε ποιους ήταν επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική ευπρέπεια και δημόσια συμπεριφορά στελεχών που δεν προκαλεί με τον αήθη βερμπαλισμό και τις ρεβανσιστικές απειλές της;

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κόμμα των διαγραφών και των προγραφών». Κόμμα που δεν κάνει διαγραφές δεν υπάρχει, ως συντεταγμένη κυβερνώσα δύναμη τουλάχιστον. Το αποδεικνύουν οι προγενέστερες αποφάσεις του.

Απ' όσα ακολούθησαν προέκυψε ότι αν δεν είναι κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κόμμα που ακούει τη  φωνή της κοινωνίας -και ειδικότερα τις ευαισθησίες της Δημοκρατικής Παράταξης σχετικά με την εκφορά λόγου από τους πολιτικούς του χώρου της.

Η επιστολή Πολάκη έγινε δεκτή ως «γενναία αυτοκριτική» και επαρκής λόγος να επανεκτιμηθούν «οι αρχικές προθέσεις». Που δεν ήταν προθέσεις, αλλά αποφάσεις.

Στον πιο ανεύθυνο κομματικό παράγοντα αναγνωρίσθηκε το ελαφρυντικό της «πολιτικής ευθύνης». Και με προσχηματικούς λόγους εντάθηκε σ’ αυτό που αποδεδειγμένα δεν τον χωράει: «την εκπομπή ενιαίου, συγκροτημένου, νηφάλιου και εμπεριστατωμένου πολιτικού λόγου».

Απόδειξη ότι αμέσως μετά την επιστροφή του ξανάπιασε το πληκτρολόγιο.

Πριν γίνει γνωστή η εισήγηση Τσίπρα, ο Βασίλης Σκουρής έγραψε στη στήλη του «Παιχνίδια εξουσίας»: «Είναι σίγουροι ότι ο Πολάκης θα τηρήσει τη δέσμευση που του ζητήθηκε;  Όποιος βιαστεί να του απαντήσει θα πάρει μεγάλο ρίσκο…».

Το χούι δεν κόβεται. Και η συσσώρευση «παραβατικότητας» από κάποιον δεν διαγράφεται με κομματική ντιρεκτίβα. Με απόφαση κομματικού οργάνου αποκατάστασή του στα μάτια της κοινής γνώμης δεν υπάρχει.

Για τον μέσο πολίτη η  εικόνα είναι σαφής; Ενώ ο ΣΥΡΊΖΑ αποφάσισε -με καθυστέρηση- να κλείσει το φθοροποιό κεφάλαιο Πολάκη, σε δύο εβδομάδες το άνοιξε, μαζί με τις πόρτες της επιστροφής του.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Αντί να διαγραφεί και από μέλος, το κόμμα έκανε μαζί του συμφωνία… ευπρεπούς συμπεριφοράς. Ευπρέπεια κατόπιν… διαβουλεύσεων; 

Οι πολιτικοί παρατηρητές διακρίνουν ότι με την αποκατάσταση του θορυβώδους βουλευτή επιστρέφουν ο ρεβανσισμός και η νοοτροπία εκδίκησης.

Ότι ο Τσίπρας είπε μόλις πρόσφατα «δεν ερχόμαστε για να τιμωρήσουμε, αλλά για να δημιουργήσουμε» παρακάμπτεται. Η επανάληψή του στη συνεδρίαση αντιφάσκει με την απόφαση.

Το πάνω χέρι τελικά έχουν όσοι θέλουν να «έλθουν και να είναι αλλιώς». Όσοι νομίζουν ότι την πρώτη φορά απέτυχαν γιατί δεν ήλεγχαν τα κομβικά σημεία του κράτους.

Ή όσοι δεν έχουν συναίσθηση ότι στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική και όσοι νομίζουν ότι η Δικαιοσύνη απονέμεται με σταυρούς σε υποψήφιους.

Τι δεν ξέρουμε στη υπόθεση Πολάκη;

Στον ουρανό έψαχνε ο Μητσοτάκης πάτημα να αντεπιτεθεί, σε μια συνεδρίαση κομματικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ το βρήκε.  Όσοι συνήργησαν σ’ αυτή την απόφαση έκαναν το λάθος που έπρεπε να αποφύγουν. Δεν διάβασαν σωστά: η έκπληξη θα δώσει τη θέση της στην απογοήτευση και θα ακολουθήσει η απόσταση.

Αν πρόκειται να υποστηρίξουν ένα κόμμα που κάνει σημαία του λάθος πρόσωπα για τους λάθος λόγους, να μένει το βύσσινο. Κορόιδα στη Δημοκρατική Παράταξη που αιμοδοτεί από το 2012 τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν. 

Κανείς από την ελληνική Κεντροαριστερά δεν έχει διάθεση να δώσει την ψήφο του για να βρεθούν στην πρώτη γραμμή  -σήμερα του κόμματος και αύριο της κυβέρνησης- κάποιοι με εμφανή προβλήματα απέναντι στο δημόσιο αίσθημα, τους θεσμούς, τους κανόνες δημόσιας λειτουργίας της Αριστεράς, που επικαλούνται. Αυτή η Αριστερά τέλειωσε το 2015 και ενταφιάσθηκε το 2019.

Κόμματα-πακέτο δεν υπάρχουν, ώστε μαζί με την ηγεσία, στην οποία οι πολίτες εμπιστεύονται την ψήφο τους για αλλαγή, να πάρουν και τα κομματικά βαρίδια. Η ανάγκη της Δημοκρατικής Παράταξης να φύγει η κυβέρνηση της δεξιάς δεν διαμορφώνει βάση εκβιασμού της από όσους δεν τηρούν τις αρχές της, δεν υπογράφουν την ιστορική πολιτική της ταυτότητα και δεν ασπάζονται το διαχρονικό ύφος και ήθος των ανθρώπων της.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε στη συνεδρίαση ότι «για να διαβούμε τον Ρουβίκωνα της νίκης και της αλλαγής είναι αναγκαία τα διαπιστευτήρια που απαιτεί η πραγματικότητα, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και η δημοκρατική παράταξη - διαπιστευτήρια σοβαρότητας όλων μας».

Σωστά. Αλλά είναι εμφανές ότι στην περίπτωση Πολάκη αυτά τα διαπιστευτήρια δεν υπάρχουν – όση αυτοκριτική κι αν έβαλε στην επιστολή του.

Πολύ σωστά ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε: «Για να κερδίσουμε τις εκλογές πρέπει να κερδίσουμε και αυτούς που στέκονται κριτικά απέναντί μας. Και ο κόσμος αυτός δεν πείθεται ούτε με κραυγές ούτε με τοξικότητα, αλλά με επιχειρήματα και νηφάλιο πολιτικό λόγο».

Καθώς ουδείς πρόκειται να δεχτεί ότι ο κατά τα λοιπά συμπαθής Παύλος Πολάκης μπορεί να ενταχθεί σ’ αυτή η προσπαθεια -ώστε να κερδίσει ακριβώς αυτούς τους ψηφοφόρους-, το ερώτημα της επιστροφής του είναι δραματικό: Γιατί;

Τι ήταν αυτό που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να διεκδικήσει την εκλογική νίκη χωρίς τον μεταμεληθέντα εκπρόσωπο της ασυδοσίας στα ψηφοδέλτιά του; Ή αλλιώς, γιατί χύθηκε η καρδάρα με το γάλα και μπήκε σε κίνδυνο η νίκη της παράταξης για χάρη του;

Τι δεν ξέρουμε στην υπόθεση Πολάκη;

Πηγή: anoixtoparathyro.gr