Γράφει ο Άγγελος Χωριανόπουλος*

Ο πλανήτης δεν αλλάζει. Αλλαξε. Ο συνεχιζόµενος συστηµικός ανταγωνισµός µεταξύ ΗΠΑ - Κίνας δηµιουργεί µεταστάσεις σε ολόκληρο το ∆ιεθνές Σύστηµα. Κυριότερο αίτιο αυτού του ανταγωνισµού είναι η σταδιακή επανεξισορρόπηση του οικονοµικού, εµπορικού και τεχνολογικού κέντρου του πλανήτη από τη ∆ύση προς την Ανατολή. Ο πόλεµος µεταξύ του Ισραήλ και της «Χαµάς» ήρθε ως αποτέλεσµα της εξισορρόπησης αυτής. Και δεν θα σταµατήσει εκεί. Το αµερικανικό πολιτικό σύστηµα από το 2016 και ύστερα βρίσκεται σε διαδικασία δηµιουργίας µιας νέας εµπορικής αρτηρίας διασύνδεσης των αγορών της Ανατολικής Ασίας µε αυτών της ∆ύσης.

Η αγγλοσαξονική χρηµατοοικονοµική, ψηφιακή και πληροφοριακή ενίσχυση της Ινδίας έναντι της Κίνας αποσκοπεί στο να περιορίσει/παρακάµψει την ισχύ του Αξονα Κίνα (BRI) - Ιράν - Τουρκία (που καταλήγει στην Ευρώπη) και να δηµιουργήσει ένα συστηµικό αντίβαρο προώθησης «δηµοκρατικών» κρατών στην κορυφή του παγκόσµιου εµπορίου. Στις 10 Σεπτεµβρίου 2023, µετά το τέλος της Συνάντησης του G20 στο Νέο ∆ελχί, η Ινδία ανακοίνωσε επίσηµα πως ενεργοποιεί το πρόγραµµα IMEEC για ηλεκτρική, εµπορική και ενεργειακή διασύνδεση του ινδικού κράτους µε όλα τα κράτη του Αραβικού Κόλπου, συνδέοντάς τα στη συνέχεια µε την Κύπρο, την Ελλάδα, µε τελικό προορισµό την ευρωπαϊκή αγορά. Υπήρχε όµως ένα πρόβληµα: αυτό της «Ασφάλειας ροής εµπορευµάτων στη Μέση Ανατολή» (κατά J. Mattis).

Οι «Συµφωνίες του Αβραάµ» εντάσσονταν σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Προσπάθησαν να λειτουργήσουν ως ο τελευταίος βραχίονας επίλυσης αυτών των ζητηµάτων ασφαλείας, δίνοντας µία de facto λύση στο παλαιστινιακό ζήτηµα και τις προεκτάσεις του στην περιοχή. Ως απότοκο των Συµφωνιών θα περιορίζονταν έτι περαιτέρω τα ιρανικά παραστρατιωτικά δίκτυα στη Μέση Ανατολή, οι τουρκικές παράνοµες ενεργειακές ροές πετρελαίου από τη Συρία και το κινεζικό άνοιγµα ναυτικών βάσεων και ναυστάθµων στον αραβικό κόσµο, στο πλαίσιο του BRI. Το Ισραήλ θα λειτουργούσε ως ενεργειακός, εµπορικός, αλλά κυρίως ηλεκτρικός κόµβος διασύνδεσης των ασιατικών βιοµηχανικών ζωνών µε τις δυτικές αγορές. Ενα τεράστιο µέρος της ψηφιακής οικονοµίας της ∆ύσης θα στηριζόταν στην ηλεκτρική διασύνδεση που θα πέρναγε από την περιοχή.

Το κόστος για το «αντίπαλον δέος» του διαδρόµου αυτού θα ήταν δυσανάλογα µεγάλο. ∆εν ήταν µόνο το Ιράν και η παραστρατιωτική του πτέρυγα («Χαµάς», «Χεζµπολάχ») που ευελπιστούσαν για µια τέτοια κρίση, αλλά και ο πυρήνας του άξονα αυτού: η Κίνα. Ταπεινή γνώµη του γράφοντος είναι πως η παρουσία υλικών κατασκευής ρουκετών της «Χαµάς» από την κινεζική εταιρεία κατασκευής ατσαλιού «Laiyang» από την πόλη Shandong, καθώς και η παρουσία κινεζικών drones DJI δεν είναι τυχαία.

Η «Χαµάς» λειτουργεί ως ιρανικός βραχίονας αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν, από την επιβολή του οικονοµικού αποκλεισµού από τη ∆ύση και ύστερα, δεν λειτουργεί ανεξάρτητα. ∆ιότι δεν έχει τους πόρους να το κάνει. Λαµβάνει ενέσεις χρηµατοοικονοµικής ρευστότητας από το Κοµµουνιστικό Κόµµα της Κίνας µε αντάλλαγµα τη φθηνή ενέργεια. Μια σταδιακή µετάσταση της κρίσης µεταξύ Ισραήλ και Ιράν µπορεί να λάβει χώρα στον Καύκασο µε την εισβολή του Αζερµπαϊτζάν (µέσω ισραηλινής στήριξης) στη Νότια Αρµενία στα σύνορα µε το Ιράν, µε σκοπό να το παρασύρει στη σύγκρουση. Η ανάλυση αυτή δεν ευδοκιµεί να αποδώσει ευθύνες σε κάποιον παράγοντα για την τρέχουσα κατάσταση. Ευδοκιµεί να καταδείξει πως πλέον το ∆ιεθνές Σύστηµα αλλάζει µε κβαντικούς και ακανόνιστους ρυθµούς.

* Αναλυτής Πληροφοριών και Αµυνας, διευθυντής και CEO εταιρείας Future Warfare

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής