Τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της τέχνης του Κώστα Τσόκλη και τον διαδραστικό χαρακτήρα των έργων του, υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, απευθύνοντας χαιρετισμό, στα εγκαίνια του Μουσείου Κώστα Τσόκλη, στην Τήνο, υπό την νέα του νομική μορφή, του Δημοτικού Ιδρύματος.

Όπως σημείωσε ο κ. Παυλόπουλος: «Η σημερινή τελετή δεν αφορά, κατά κυριολεξία, τα εγκαίνια του “Μουσείου Κώστα Τσόκλη”. Και τούτο διότι το Μουσείο εγκαινιάσθηκε, κατ΄ ουσίαν, εδώ στο πρώην δημοτικό σχολείο του Κάμπου, τον Μάιο του 2011, από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια. Σήμερα το “Μουσείο Κώστα Τσόκλη” ολοκληρώνεται, αποκτώντας το απαραίτητο για την απρόσκοπτη λειτουργία του, διοικητικό κέλυφος. Ήτοι τη νομική μορφή του Δημοτικού Ιδρύματος, το οποίο θεσμοθετήθηκε με το πδ 46/2017».

Ο κ. Παυλόπουλος τόνισε ότι «το “Μουσείο Κώστα Τσόκλη” είναι ένα γνησίως “ζωντανό” μουσείο, το οποίο προσπαθεί, εναγωνίως, να στεγάσει την προσωπικότητα και το έργο του Κώστα Τσόκλη» επειδή όπως διευκρίνισε «η τέχνη του Κώστα Τσόκλη δεν χωράει εύκολα σε κανένα “καλούπι”, ούτε καν μουσειακό, όντας εκ φύσεως διαδραστική. Δηλαδή, τέχνη προορισμένη να επικοινωνεί με το θυμικό του θεατή, προκειμένου να ενεργοποιήσει την δημιουργικότητά του και, επέκεινα, να προκαλέσει την συμμετοχή του».

Αναφερόμενος στη δομή του μουσείου, ο Πρόεδρος τόνισε ότι «η δομή του είναι οργανωμένη ώστε να στεγάζεται σ' αυτό όχι μόνο το έργο αλλά, επιπλέον, ο βίος και η προσωπικότητα του Κώστα Τσόκλη, δοθέντος ότι το έργο του είναι η ζωή του και η ζωή του το έργο του, συνθέτοντας έτσι ένα πρωτόγνωρο σύμπλεγμα, του οποίου ο διαχωρισμός είναι εικαστικώς αδιανόητος.
Ειδικότερα, ανέφερε, ότι πρόκειται για δομή που συντίθεται από τρεις, κατά βάση, ενότητες:

Η πρώτη ενότητα είναι αφιερωμένη στην «γενιά του ’60». Είναι μια μορφή «φόρου τιμής» στους «άξιους φίλους» του Κώστα Τσόκλη, σ' εκείνους που τον έζησαν από πολύ κοντά και τον επηρέασαν καταλυτικά, ιδίως δίνοντάς του το έναυσμα και την έμπνευση να σπάσει τα «ελληνικά στεγανά» και να βάλει πλώρη για τον ωκεανό της οικουμενικής τέχνης.

Η δεύτερη ενότητα -ένα είδος «γέφυρας» ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη- επιχειρεί να γράψει την «βιογραφία» του Κώστα Τσόκλη, αποτυπώνοντάς την στους μακρόστενους τοίχους που δίνουν την αίσθηση του απείρου και της συνακόλουθης αιωνιότητας. Την όλη σύνθεση της ενότητας συμπληρώνει ιδανικά η προβολή του «Οδοιπόρου».

Η τρίτη και τελευταία -πλην όμως αενάως ανακυκλούμενη λόγω της σχέσης της με τις δύο άλλες, όπως τονίσθηκε- ενότητα οδηγεί στην αναβίωση της «Απρονοησίας του Προμηθέα». Η φωτιά, που έφερε ο ημίθεος ως δώρο στον πάσχοντα Άνθρωπο, στον «εκλεκτό» του, κατακαίει τα πάντα, αναδημιουργώντας το δαντικό σκηνικό μιας άλλης «Κόλασης», την οποία βιώνει καθένας και όλοι μαζί, οι επισκέπτες, υπενθυμίζοντας την «κοινή μοίρα».

«Το μουσείο ολοκληρώνει “δοξαστικά” μια σκάλα που οδηγεί σε μιαν ακόμη αίθουσα, πιο ψηλά, παραπέμποντας κατά κάποιον τρόπο σε τόξα καθολικού καθεδρικού ναού. Αίθουσα που φιλοξενεί αναφορές στην καλλιτεχνική επέμβαση «Αντανακλάσεις», τις οποίες διανθίζουν ακούσματα από κείμενα του Κώστα Τσόκλη» υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και έκλεισε τον χαιρετισμό του απευθυνόμενος προς τον καταξιωμένο δημιουργό, χρησιμοποιώντας μεταφορικά την αφιέρωση του του TS Eliot στον Ezra Pound: Κώστα Τσόκλη, «έρρωσο εν ειρήνη και δημιουργία» (Il miglior fabbro).

Φέτος στο Μουσείο Κώστα Τσόκλη της Τήνου παρουσιάζεται η έκθεση «Η θάλασσας όπως την θυμάμαι», όπου φιλοξενούνται, μεταξύ άλλων έργων, η «Μεγάλη Θαλασσογραφία» και το «Ουράνιο Τόξο», με τα οποία ο καλλιτέχνης εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1986, με τη γνωστή διεθνή επιτυχία της «Ζωντανής του Ζωγραφικής».