O κ. Μητσοτάκης  σχολιάζοντας δυο φωτογραφίες – που όπως είπε- του έστειλε φίλος του καυτηριάζει την εικόνα επικρατεί σήμερα στις εγκαταστάσεις ενός από τα σπουδαιότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του Πολυτεχνείου.

Στην φωτόγραφία η  είσοδος του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και η κεντρική πλατεία του Ιδρύματος είναι βρώμικες, γεμάτες συνθήματα και άναρχα γκράφιτι, με αφίσες μισοσχισμένες, δίνοντας την εικόνα πλήρους εγκατάλειψης. «Του έκανε εντύπωση που τόσοι καλοί φοιτητές αποφοιτούν από ένα τόσο άθλιο περιβάλλον», γράφει για τον φίλο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και επισημαίνει: «Θεωρούμε τους βανδαλισμούς, τη βρωμιά, τους τραμπουκισμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις κλοπές μια φυσιολογική κατάσταση. Δεν είναι. Πουθενά στον κόσμο σοβαρά πανεπιστήμια δεν παρουσιάζουν αυτή την εικόνα».  

 Ολόκληρη η ανάρτηση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας:

Ένας πολύ καλός μου φίλος από την Αμερική επισκέφθηκε πρόσφατα το Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Αθήνα για να δώσει μια διάλεξη. Μου έστειλε αυτές τις δύο φωτογραφίες. Η πρώτη είναι από την είσοδο του κτιρίου των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και η δεύτερη από την κεντρική πλατεία του Πολυτεχνείου. Θα τραβούσε και άλλες αλλά διάφοροι μυστήριοι τύποι, όπως μου είπε, τον κοίταξαν παράξενα. Η παρατήρηση του ήταν απλή.

Του έκανε εντύπωση που τόσοι καλοί φοιτητές αποφοιτούν από ένα τόσο άθλιο περιβάλλον. Όταν του μίλησα για την ακραία βία και την εγκληματικότητα που “στεγάζονται” στα πανεπιστήμια, η έκπληξή του ήταν ακόμη μεγαλύτερη.

Δυστυχώς, εγκλωβισμένοι στον μιθριδατισμό μας δεν αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που επικρατεί σε πολλά δημόσια πανεπιστήμια. Θεωρούμε τους βανδαλισμούς, τη βρωμιά, τους τραμπουκισμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις κλοπές μια φυσιολογική κατάσταση. Δεν είναι. Πουθενά στον κόσμο σοβαρά πανεπιστήμια δεν παρουσιάζουν αυτή την εικόνα. Και την ίδια στιγμή το κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι να καταργήσει ότι έχει απομείνει από το πανεπιστημιακό άσυλο.

Ας φανταστεί ο καθένας πόσο θα βοηθούσαμε φοιτητές και καθηγητές μας αν τους εξασφαλίζαμε ένα δημιουργικό και ευχάριστο περιβάλλον. Αυτές τις λίγες σκέψεις ένα φθινοπωρινό πρωινό του Ιουνίου.