Η προετοιµασία της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού στη ∆ηµοκρατική Συµπαράταξη τον προσεχή Οκτώβριο, υπό τον συντονισµό του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου, έχει ξεκινήσει µε την εκποµπή χαρµόσυνων µηνυµάτων από όσους έχουν κληθεί να συµβάλουν στην ενότητα του χώρου. Ωστόσο η επιτυχία του όλου εγχειρήµατος θα εξαρτηθεί όχι µόνο από το εάν στο τέλος θα στηθούν κάλπες -καθώς ελλοχεύει και αυτός ο κίνδυνοςαλλά και από τον βαθµό απήχησης που θα έχει στην κοινωνική βάση η αναµέτρηση µεταξύ των επίδοξων διεκδικητών της ηγεσίας.

Με βάση τα έως τώρα δεδοµένα, το «σίριαλ» της ανάδειξης νέας ηγεσίας στον υπό διαµόρφωση φορέα -που επίσης δεν έχει διευκρινιστεί εάν θα είναι ενιαίος ή πολυκοµµατικός, καθώς δεν έχουν ληφθεί οι επιµέρους αποφάσεις στις συµµαχικές δυνάµεις που σχηµατίζουν τη ∆ηµοκρατική Συµπαράταξη για το εάν θα επιλέξουν την αναστολή της αυτόνοµης λειτουργίας τους ή θα διατηρήσουν την οργανωτική τους αυτοτέλειαθα µπορούσε να τιτλοφορηθεί ως εξής: «Η Φώφη και οι άλλοι».

Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της ∆ηµοκρατικής Συµπαράταξης -που περιλαµβάνει το ΚΙ∆ΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου, τη ∆ΗΜ. ΑΡ. του Θ. Θεοχαρόπουλου, την Ε∆ΕΜ του Απ. Πόντα, τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδηµοκρατία του Γ. Τούντα και άλλους παράγοντες του χώρου, που επανέκαµψαν ως µονάδες, όπως ο Γ. Ραγκούσης από την «Ωρα Αποφάσεων» θεωρείται στην παρούσα φάση το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Αναµένεται να επιβεβαιώσει την ηγετική της κυριαρχία και στο αποτέλεσµα της κάλπης, εκτός αν την τελευταία στιγµή βρεθεί αντιµέτωπη µε δυσκολίες, εξαιτίας της υποβολής απρόβλεπτων υποψηφιοτήτων, ή µε τις «ευκαιριακές» συνέργειες ή συµπράξεις που µπορεί να εκδηλωθούν στο παρασκήνιο από τους συµµετέχοντες στο παιχνίδι ενδυνάµωσης της ηγετικής τους παρουσίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Η πρόσφατη ιστορία έχει επιβεβαιώσει ότι η εγχώρια σοσιαλδηµοκρατία διαθέτει περισσότερους ηγετικούς παράγοντες από όσους μπορεί να καταναλώσει. Ως εκ τούτου, η είδηση στην πορεία προς την εκλογή νέου επικεφαλής δεν θα είναι «πόσοι θα είναι υποψήφιοι», αλλά «ποιοι», ώστε να μη θυμίζει η όλη διαδικασία εσωκομματική πασαρέλα σε καλλιστεία «αυτάρεσκης» ομορφιάς πονεμένων «αρχηγίσκων». Η αλήθεια είναι πως η Φ. Γεννηματά δεν θα επιθυμούσε στην αναμέτρηση αυτό, γιατί τότε δεν πρόκειται να αποκτήσει κανένα πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον η όλη διαδικασία.

Για την ίδια δεν θα υπάρχει κανένα ουσιαστικό όφελος εάν απλώς επιβεβαιωθεί η πρωτοκαθεδρία της από ψηφοφόρους που θα προέρχονται αποκλειστικά από την κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ με μια αριθμητική αποτύπωση δυσανάλογη του πήχη των προσδοκιών που έχουν καλλιεργηθεί έως τώρα περί εξάπλωσης της κυριαρχίας των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς.

Με βάση τα παραπάνω, εκείνο που στην παρούσα στιγμή επιβεβαιώνεται ως υπαρκτό ζητούμενο και καθιστά προβληματική την όποια θετική κατάληξη της προετοιμασίας για την εκλογή νέου αρχηγού στον χώρο της Κεντροαριστεράς μέσα από το συμμαχικό σχήμα των δυνάμεων που την εκπροσωπούν ή αυτών που παραμένουν εκτός ακόμη είναι, πόσοι και ποιοι θα είναι υποψήφιοι, από ποιους χώρους θα υποστηριχθεί ο καθένας για να διεκδικήσει την αρχηγία και τι θα συμβεί εάν στο τέλος εκδηλωθεί άρνηση συμμετοχής από το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη και την «Ωρα Αποφάσεων» της Α. Διαμαντοπούλου και του Γ. Φλωρίδη. Δηλαδή, εάν στο τέλος το περίφημο όραμα περί ενοποίησης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς εξελιχθεί σε μια «αυτιστική» διαδικασία, κατά την οποία θα υποβληθούν υποψηφιότητες μόνο από στελέχη που έλκουν την κομματική και πολιτική καταγωγή τους από το ΠΑΣΟΚ, τότε θα έχει γίνει μια «τρύπα στο νερό».

Μέχρι στιγμής, ο Σταύρος Θεοδωράκης καθώς και οι Αννα Διαμαντοπούλου και Γιώργος Φλωρίδης αποφεύγουν να κοινοποιήσουν τις προθέσεις τους αναφορικά με την επιβεβαίωση της ένταξής τους ή μη στον σχεδιασμό που έχει εκπονηθεί μονομερώς από τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

«Φλερτάρουν»

Από την έως τώρα «σιωπή» τους καθορίζεται και η στάση πολλών ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ που «φλερτάρουν» με την ιδέα να διεκδικήσουν την αρχηγία του χώρου, υπό την προϋπόθεση πως η αναμέτρηση θα έχει χαρακτηριστικά κάλυψης ολόκληρης της κοινωνικής βάσης της Κεντροαριστεράς και δεν θα είναι μια «ΠΑΣΟΚική» υπόθεση.

Συγκεκριμένα, από το εάν θα συμμετάσχει ή όχι το Ποτάμι στο όλο εγχείρημα θα εξαρτηθεί η υποβολή υποψηφιότητας ή μη για τη διεκδίκηση της αρχηγίας του ευρωβουλευτή του κόμματος Ν. Ανδρουλάκη. Ο τελευταίος, ως γνωστόν, είναι εκ των βασικών υποστηρικτών της άποψης περί δημιουργίας ενός «ενιαίου» φορέα.

Ο εν λόγω φορέας θα ισχυροποιήσει την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας υπερβαίνοντας τις επιμέρους, ασήμαντες διαφοροποιήσεις σε «τεχνικό» επίπεδο των δυνάμεων που συμμετέχουν στη θεμελίωση της όλης προσπάθειας, θέτοντας επίσης ως μείζονος σημασίας το «προγραμματικό» πλαίσιο της «βιοποριστικής» αντοχής της παράταξης σε κυβερνητικό επίπεδο, όταν έρθει η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων για συνεργασία με τον Αλ. Τσίπρα ή τον Κ. Μητσοτάκη. Κατά γενική ομολογία, η προσχώρηση του Ποταμιού και του Στ. Θεοδωράκη στη Δημοκρατική Συμπαράταξη θα δώσει άλλη δυναμική στις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά και κίνητρο σε πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ζυγίσουν από άλλη σκοπιά είτε τις ατομικές τους φιλοδοξίες είτε τη στήριξή τους σε άλλους υποψηφίους. Η τελική στάση του Στ. Θεοδωράκη αποτελεί κριτήριο για τις αποφάσεις και του πρώην διεκδικητή της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ Οδ. Κωνσταντινόπουλου.

Το Ποτάµι και οι συµµαχίες που «δουλεύονται»

Στην περίπτωση που ο Στ. Θεοδωράκης για το καλό του όλου εγχειρήµατος αποφασίσει να θέσει τις δυνάµεις του Ποταµιού -όπως του ζητούν να κάνει κορυφαία στελέχη του κόµµατος, µεταξύ αυτών ο σύµµαχός του, Σπ. Λυκούδηςστην υπηρεσία της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, είναι βέβαιο πως θα δροµολογηθούν νέα δεδοµένα µε την εµπλοκή και άλλων ισχυρών παραγόντων στις διεργασίες. Κατ’ αυτή την εκδοχή, «σηµαντικό» µέρος των εκσυγχρονιστικών δυνάµεων του ΠΑΣΟΚ, που επηρεάζονται ακόµη από τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σηµίτη, καθώς και οι Κινήσεις Πολιτών του Γ. Τούντα θα στηρίξουν τον Στ. Θεοδωράκη απέναντι στη Φ. Γεννηµατά.

Εάν όµως οι εξελίξεις δεν δικαιώσουν όσους στοιχηµατίζουν υπέρ της θετικής ανταπόκρισης του Ποταµιού, το τοπίο θα είναι εντελώς διαφορετικό. ∆ιότι µέσα σε όλα υπάρχει και ακόµη µία παράµετρος, που θα οδηγήσει σε δοκιµασία και τις ίδιες τις δυνάµεις που συγκροτούν τη ∆ηµοκρατική Συµπαράταξη. Αυτή δεν είναι άλλη από το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, που θα προηγηθεί της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού στη ∆Η.ΣΥ. τον Οκτώβριο και θα κληθεί να λάβει αποφάσεις σχετικά µε την «αυτοδιάλυσή» του ή όχι.

Οπως προαναφέρθηκε, υπαρκτός είναι και ο κίνδυνος να µη στηθούν κάλπες τον Οκτώβριο εάν οι επικεφαλής των άλλων σχηµάτων, κυρίως της ∆ΗΜ.ΑΡ. και των Κινήσεων Πολιτών -επικαλούµενοι αφενός µεν τη µη συµµετοχή του Ποταµιού στο εγχείρηµα, αφετέρου δε το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα αποφασίσει τελικά την «αναστολή» της λειτουργίας τουτερµατίσουν τη συµπόρευσή τους µε τη Φ. Γεννηµατά και βρεθούν εκτός ∆ηµοκρατικής Συµπαράταξης. Με βάση τα παραπάνω, είναι προφανές ότι δεν θα είναι µια εύκολη υπόθεση η πορεία προς την εκλογή νέου αρχηγού και ότι τα πρόσωπα που σήµερα προβάλλουν ως επίδοξοι διεκδικητές είναι πιθανό να µη θέσουν υποψηφιότητα ή να προκύψουν άλλα από το πουθενά.

Οι αντίπαλοι της Γεννηματά για την προεδρία

Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει τελικά με το Ποτάμι, αυτή τη στιγμή ως υποψήφιοι απέναντι στη Φ. Γεννηματά εμφανίζονται: Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Π. Γερουλάνος, ο οποίος υπεραμύνεται της πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας του ΠΑΣΟΚ και η υποψηφιότητά του δεν στηρίζεται τόσο από τα «επαγγελματικά» στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη όσο από το δυναμικό κομμάτι της Νεολαίας, καθώς και από το τμήμα γυναικών του κόμματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα πρόσωπα που βρίσκονται κοντά του είναι και η επί σειράν ετών υπεύθυνη του Τομέα Γυναικών, Ζ. Δημαδάμα, ενώ σε επίπεδο κοινοβουλευτικής υποστήριξης με συμπάθεια παρακολουθεί την προετοιμασία του και η βουλευτής Χ. Κεφαλίδου.

Ο Π. Γερουλάνος διατηρεί καλές σχέσεις και με τον Γ. Παπανδρέου, αλλά και τον Ευ. Βενιζέλο και αυτό ίσως τον ευνοήσει, εφόσον οι δύο πρώην αρχηγοί κρατήσουν ουδέτερη στάση στη διαδικασία εκλογής νέου επικεφαλής. Ως υποψήφιοι προβάλλουν, με το γνωστό επιχείρημα «Δέχομαι πιέσεις από τους δικούς μου να κατέβω», τόσο ο Γ. Τούντας από τις Κινήσεις Πολιτών όσο και Θ. Θεοχαρόπουλος από τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Ο «άγνωστος Χ» στην όλη διαδικασία είναι ο Γ. Παπανδρέου. Στη Χαριλάου Τρικούπη έχουν μείνει με τη διαβεβαίωση που έχει δώσει στη Φ. Γεννηματά ότι δεν σκοπεύει να διεκδικήσει «ρόλους». Ωστόσο, επειδή είναι απρόβλεπτος, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει τη μη κάθοδό του, δεδομένου ότι όντως οι δικοί του υποστηρικτές τον ενθαρρύνουν να επιστρέψει στην αρχηγία. Εάν ο Γ. Παπανδρέου δεν διεκδικήσει την προεδρία, τότε από την πλευρά του ΚΙΔΗΣΟ θα υπάρξει κάποιος άλλος υποψήφιος, με τις πληροφορίες να καταγράφουν την περίπτωση του πρώην υπουργού Δ. Ρέππα.

Στον κατάλογο των πιθανών διεκδικητών της αρχηγίας υπάρχουν και τα ονόματα ακόμη δύο πρώην υπουργών: του Γιάννη Μανιάτη και του Γ. Ραγκούση. Αμφότεροι καλλιεργούν κλίμα περί καθόδου τους, αλλά με εξαίρεση τον δεύτερο, που έχει ένα δίκτυο υποστηρικτών κυρίως στον χώρο της Αυτοδιοίκησης, ο πρώτος επιδίδεται σε αρχηγικές «πιρουέτες» για λόγους τακτικής και ενδυνάμωσης της δημοφιλίας του στην εκλογική περιφέρεια της Αργολίδας, όπου κινδυνεύει να έχει αντίπαλο τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Π. Χρηστίδη.

Οι Ν. Ανδρουλάκης και Οδ. Κωνσταντινόπουλος ανήκουν επίσης στους «ενδιαφερόμενους», αλλά στην παρούσα φάση εμφανίζονται διστακτικοί, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.