H Ντόρα Μπακογιάννη αποδεικνύει πώς µια πολιτικός µπορεί να είναι σοβαρή, ακοµπλεξάριστη, µε χιούµορ και, πάνω από όλα, ανθρώπινη χωρίς φανφάρες!

Συναντήσαµε τη «σιδηρά κυρία» της Νέας ∆ηµοκρατίας στο γραφείο της, στη ∆ιονυσίου Αρεοπαγίτου, εκεί όπου καθηµερινά περνά πολλές ώρες µε τους συνεργάτες της, και µας µίλησε για το πώς ένιωσε µετά την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να µη συµµετάσχουν µέλη της οικογένειάς του στην επόµενη κυβέρνηση της Ν∆, ενώ µοιράστηκε µαζί µας τις αναµνήσεις της από τις µάχες που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια.

Η κυρία Μπακογιάννη αναφέρθηκε και στον ρόλο της ως... γιαγιάς, µας µίλησε για τα επτά εγγονάκια της και τη συνήθειά της να τα κερνάει σοκολατάκια, ενώ αποκάλυψε ότι είναι φαν του µουσικού talent show «Τhe voice».

Πώς αισθάνθηκες µε το ζεστό χειροκρότηµα των στελεχών της Ν∆ κατά την οµιλία σου στο συνέδριο του κόµµατος;

Αισθάνθηκα µεγάλη συγκίνηση, γιατί µε αυτούς τους ανθρώπους έχω περάσει ουσιαστικά όλη µου τη ζωή. Είναι µεγάλη χαρά να βλέπεις τα νέα παιδιά να συµµερίζονται το ίδιο όνειρο, το να µην το βάλουµε κάτω, και να είναι αποφασισµένοι να παλέψουν για έναν κοινό στόχο. Το είπε σωστά ο Κυριάκος: έπειτα από χρόνια θα θυµόµαστε ότι σε αυτό το καινούργιο ξεκίνηµα για τη χώρα «ήµουν και εγώ εκεί».

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις µετά τη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη µη συµµετοχή µελών της οικογένειάς του σε κυβερνητικά πόστα;

Έχω δηλώσει σε συνέντευξή µου πριν από περίπου δύο µήνες ότι δεν έχω καµία προσωπική φιλοδοξία. Έχω τιµηθεί από τους πολίτες, την παράταξη και τους αρχηγούς της µε σηµαντικά αξιώµατα. Σε αυτήν τη φάση νιώθω ότι οφείλω να δώσω όλες µου τις δυνάµεις στον µεγάλο αγώνα της Ν∆ να βγάλει οριστικά τη χώρα από την κρίση και να την ξαναστήσει στα πόδια της.

Αναρωτιούνται πολλοί αν γνώριζες από πριν αυτό που είπε ο Κυριάκος, αν το είχατε συµφωνήσει.

Γνώριζα σε γενικές γραµµές την πρόθεση του Κυριάκου. Αλλά αυτά δεν έχουν σηµασία, διότι δεν νοµίζω ότι απασχολεί τους πολίτες το εάν θα γίνω εγώ υπουργός ή όχι.

Πολλοί όµως πιστεύουν ότι είναι άδικο για σένα αυτό. Εχεις δώσει τόσες µάχες για τη Ν∆.

Έχω δώσει πολλές µάχες για τις ιδέες και τα πιστεύω µου, αλλά καµία για καρέκλες και οφίκια. Έχω πάρει δύσκολες αποφάσεις και έχω κάνει επιλογές που γνώριζα ότι θα έχουν κόστος για µένα. Όµως αυτό πίστευα ότι ήταν το σωστό και ήθελα να το ξέρουν οι πολίτες.

Πώς σχολιάζεις όλους εκείνους που μιλούν για ψυχική απόσταση με τον Κυριάκο;

Είναι απλώς βαθιά νυχτωμένοι. Το αίμα, λένε, νερό δεν γίνεται και, αν γίνει, δεν πίνεται.

Πώς βλέπεις την πολιτική πορεία και το μέλλον του Κώστα Μπακογιάννη;

Ο Κώστας έχει μια αυτόνομη αυτοδιοικητική πορεία, είναι συναισθηματικά δεμένος με τα βουνά της Ευρυτανίας και εγώ βεβαίως, ως αντικειμενικότατη μαμά, είμαι πολύ υπερήφανη. Είμαι υπερήφανη και για τους δύο, και για τον Κώστα και για την Αλεξία. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου είναι τα παιδιά μου.

Δύσκολες για σένα φέτος οι γιορτές χωρίς τον πατέρα σου.

Μου λείπει πάρα πολύ, γιατί δεν έχασα μόνο τον πατέρα μου, αλλά και τον καλύτερό μου φίλο. Τον άνθρωπο με τον οποίο μπορούσα να συζητήσω τα πάντα. Τα προσωπικά μου, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου και ό,τι με απασχολούσε. Όταν έφαγα την πρώτη «χυλόπιτα» στη ζωή μου, πήγα στον μπαμπά μου και το είπα, δεν πήγα στην καλύτερή μου φίλη. Και η απάντησή του ήταν καθοριστική. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν ότι θα με κεράσει ένα παγωτό και το δεύτερο ότι, «αφού δεν κατάλαβε εκείνος τι είχε απέναντί του, δεν έχασες τίποτα».

Μου είπαν οι συνεργάτες σου ότι είσαι φαν του «The voice». Ποιος coach σού αρέσει;

Είμαι μεγάλη φαν. Δεν θα σου πω ποιος coach μου αρέσει, γιατί είμαι ανάμεσα σε δύο. Επέμενε μια μέρα ο Ισίδωρος να το δούμε, εγώ αντιστεκόμουν, αλλά όταν το παρακολούθησα με συνεπήρε. Κυριολεκτικά κόλλησα. Όλα αυτά τα νέα παιδιά με τις καταπληκτικές φωνές, σε συνδυασμό με τους χαρισματικούς κριτές, δημιουργούν ένα καταπληκτικό θέαμα.

Το μωράκι του Κώστα και της Σίας σε ποιον μοιάζει;

Το μωρό είναι χαρά Θεού. Κατά την απόλυτα αντικειμενική μου άποψη, είναι ένας κούκλος. Μοιάζει του Κώστα ως προς το φύλο και στα υπόλοιπα μοιάζει στη μαμά του.

Είσαι πολύ καλή γιαγιά, λένε όσοι σε ξέρουν. Πηγαίνεις συνέχεια με τα εγγονάκια και σε παραστάσεις.

Προσπαθώ να τα πηγαίνω σε κάποιες ωραίες παραστάσεις. Είμαι η απόλυτη χαζογιαγιά. Τα κακομαθαίνω. Δεν με νοιάζει αν φωνάζουν οι μαμάδες τους γιατί τους δίνω μακαρόνια με κιμά, παστίτσιο, σοκολάτες. Δεν με νοιάζει καθόλου. Ας τα ταΐζουν αυτές φακές και μπάμιες και εγώ θα κάνω αυτό το οποίο τους αρέσει. Έχω βάλει στο κομοδίνο μου ένα κουτί με σοκολατάκια, έρχονται, το ανοίγουν και λένε: «Πήρα ένα, γιαγιά» και έχουν πάρει τέσσερα.

Ακόμα και στο στιλ σου είσαι ξεχωριστή και πάντα καλοντυμένη. Σήμερα έχεις ένα Chinese look.

Τα περισσότερα κινέζικα ρούχα που έχω είναι παλιά. Τα είχα πάρει στα πρώτα ταξίδια μου στην Κίνα. Μου αρέσει αυτό το στιλ και τώρα είναι και στη μόδα. Γενικά μου αρέσει να νιώθω άνετα μέσα στα ρούχα μου.

Τώρα τις γιορτές θα φτιάξεις γλυκά; Τι έχεις ως σπεσιαλιτέ;

Κάνω τους καλύτερους κουραμπιέδες που υπάρχουν. Σου έχω φέρει να δοκιμάσεις. Είναι μια συνταγή της προγιαγιάς μου. Την πήρα από τη γιαγιά μου και τη μαμά μου και είναι το μόνο γλυκό το οποίο γίνεται σταθερά στο σπίτι μου και μοιράζεται στους φίλους. Είναι με βούτυρο, αμύγδαλο, αλεύρι, λίγο σουσάμι και κονιάκ.

Πιτσιρίκα έλεγες τα κάλαντα;

Βέβαια, και θεωρούσαμε τους εαυτούς μας και καλλίφωνες. Πηγαίναμε οι τρεις «αδελφές Τατά», η Αλεξάνδρα, η Κατερίνα και εγώ, μας έλεγαν: «Αχ, τι ωραία κοριτσάκια» και μας έδιναν ένα δίφραγκο ή ένα τάλιρο. Όταν γυρίζαμε στο σπίτι, ήμασταν τόσο περήφανες που είχαμε πολλά κέρματα. Δεν θέλαμε χαρτονομίσματα. Και το είδα τώρα και με τα εγγόνια μου, που πήγα να δώσω ένα πεντάευρω στον έναν και μου είπε: «Οχι, γιαγιά, δεν θέλω χαρτί, θέλω λεπτά». (γέλια)

Γιορτές πού θα πας;

Θα πάω στο Καρπενήσι με τα εφτά μου εγγόνια και με τα δύο μου παιδιά.

Θέλω να κλείσουμε ευχάριστα και με ευχές από σένα.

Θέλω να ευχηθώ σε όλους το 2018 να είναι καλύτερο από το 2017 και πάνω απ' όλα να έχουν υγεία και τη δύναμη να δουν αισιόδοξα το αύριο. Αυτό το οποίο μας λείπει σήμερα είναι η αισιοδοξία. Έχουμε πέσει σε μια γενικότερη κατήφεια, μια μορφή κατάθλιψης. Λοιπόν, μπορούμε και πρέπει να βγούμε από αυτό το τριπάκι.

*Φωτογραφίες Ηλίας Κουτουλογένης