Η συζήτηση του Κώστα Μπακογιάννη με τους Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, δύο Αθηναίους που αγαπάνε πολύ την πόλη στην οποία ζουν είχε ουσία, είχε και χιούμορ! Είχε διαπιστώσεις, είχε και προτάσεις! Και κυρίως είχε πολιτισμό!

«Αυτό ακριβώς που χρειάζεται η Αθήνα», όπως τους είπε ο Κώστας Μπακογιάννης: «Μια επίθεση Πολιτισμού!»

Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων τους ανέπτυξε το σχέδιό του για την ενοποίηση του Αρχαιολογικού Μουσείου με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το κτίριο του Ακροπόλ, δηλαδή για τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτιστικού χώρου, ενός μεγάλου μουσείου, που θα μπορούσε να αποκτήσει την αίγλη εκείνου της Ακρόπολης.

«Υπήρξαν αντιδράσεις από καθηγητές για αυτό», του είπε ο Θανάσης Παπαθανασίου. «Εντάξει.. πάντα υπάρχουν αντιδράσεις», απάντησε ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Μιχάλης Ρέππας συμπλήρωσε: «Στο μόνο που δεν υπάρχει αντίδραση είναι να ανοίξεις το παράθυρο και να αρχίσεις να πετάς λεφτά έξω».

Πρόκειται για το αχτύπητο δίδυμο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης που έχει υπογράψει σειρές και ταινίες οι οποίες έκαναν πάταγο και συνεχίζει να δημιουργεί ασταμάτητα! Safe Sex, Τρεις Χάριτες, Το δις εξαμαρτείν, Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο…

Στην κουβέντα δεν βρήκαν πάντως και τόσο ...safe έναν περίπατο στην Αθήνα καθώς ο Μιχάλης Ρέππας περιέγραψε την εμπειρία του, όταν σε μια βόλτα στο Παγκράτι μια σακούλα με σκουπίδια «έσκασε» μπροστά του από μια κυρία που την πέτασε από τον 3ο όροφο.

«Ανακύκλωση γίνεται ή μας δουλεύουν;», εύλογα αναρωτήθηκε …

«Η Αθήνα κάνει 9% ανακύκλωση όταν το Ταλίν κάνει 49%. Όταν ο Δήμος δεν κάνει καλά τη δουλειά του δεν πρόκειται να την κάνει ο πολίτης. Πρέπει να μπούμε και στη λογική της διαλογής στην πηγή», εξήγησε ο Κώστας Μπακογιάννης συμφωνώντας ότι υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν.
Μίλησαν και για την ηχορύπανση και τα σημεία που χρειάζεται να πεζοδρομηθούν, για τo graffiti όπου πρέπει να υπάρξουν περιορισμοί και πρόστιμα όταν χρειάζεται, για τον αντικαπνιστικό νόμο που είναι σαν να μην υπάρχει, και για τον τραγέλαφο της συναρμοδιότητας του Δήμου με άλλους φορείς σε μία σειρά από ζητήματα που θα έπρεπε εκείνος να έχει την αποκλειστική ευθύνη.