Για την απόφαση του να είναι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές μίλησε στα «Ακραία Φαινόμενα» με τους Τάκη Χατζή και Δημήτρη Καμπουράκη ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος.

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος τόνισε πως διεκδικεί ισάξια μία θέση στην Ευρωβουλή και όχι κάποιος να σταθεί στο αμαξίδιο του ή να τον λυπηθεί.

«Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος που διεκδικώ ισάξια μία θέση στην Ευρωβουλή. Ούτε να με λυπηθεί κάποιος, ούτε να σταθεί στο αμαξίδιο μου. Γιατί το αμαξίδιο μου είναι απλά ο δικός μου τρόπος, μέχρι εκεί. Παλεύω, διεκδικώ και αναζητώ την ψήφο με τις θέσεις μου, με τις θέσεις του κόμματος με το οποίο είμαι μαζί για να κάνουμε κάτι καλύτερο γι αυτόν τον τόπο που έχει ταλαιπωρηθεί και έχει τα τελευταία χρόνια», είπε.

Νωρίτερα είχε υπογραμμίσει πως «το να αφήνουμε την παράδοση μας είναι άσχημο και να τρέχουμε σε ένα σύγχρονο κόσμο. Είναι όμως πιο ωραίο να συνδυάζουμε την παράδοση με το σύγχρονο κόσμο. Σε αυτό το περιβάλλον κάποτε δεν θα χωρούσαν τα άτομα με αναπηρία».

Το μήνυμα που έστειλε προς την ελληνική κοινωνία και όχι μόνο είναι πως τα άτομα με αναπηρία είναι και αυτά κομμάτι της.

«Στεναχωριέμαι πάρα πολύ όταν ακούω. Πήγαμε στο εξωτερικό και είδαμε πολλά άτομα με αναπηρία και αναρωτιόμαστε ‘τι γίνεται, συνέδριο έχουν;’. Όχι δεν είναι κάποιο συνέδριο στο εξωτερικό, είναι η ζωή της καθημερινότητας τους και της πραγματικότητας τους ότι τα άτομα με αναπηρία είναι κομμάτι της οποιασδήποτε ευρωπαϊκής κοινωνίας. Η παρουσία μου στο ευρωκοινοβούλιο δεν θέλω να είναι αυτή αποκλειστικά. Είμαι ένας νέος άνθρωπος, επιστήμονας ο οποίος βλέπει ότι πολλά μυαλά έχουν βγει εκεί στο εξωτερικό. Και υπάρχουν κι εδώ στην Ελλάδα άνθρωποι που πρέπει να τους χειροκροτήσουμε που έμειναν εδώ και πάλεψαν να κρατήσουν την Ελλάδα μας όρθια. Αυτοί οι δύο κόσμοι του εξωτερικού και της Ελλάδας των νέων ανθρώπων πρέπει να ξαναέρθουν εδώ και να συγκεντρωθούν ξανά στην Ελλάδα και να παλέψουμε όλοι μαζί», συνέχισε.

Ο Στ. Κυμπουρόπουλος μίλησε για την καθημερινότητα του ως ψυχίατρος: «Το θέμα είναι ότι ζω σε ένα περιβάλλον ιατρικό το οποίο, το ιατρείο μου στο δημόσιο νοσοκομείο κατακλύζεται καθημερινά από ανθρώπους. Είναι η πραγματικότητα όταν θες να υποστηρίξεις τον κόσμο. Πάω στις 9 η ώρα και μπορεί να φύγω πέντε ή έξι γιατί όταν υπάρχουν ανάγκες δεν μπορείς να πεις ότι εγώ μέχρι εκεί είμαι και ας είσαι και δημόσιος υπάλληλος. Αυτό που βλέπω είναι, και αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να πετύχουμε στην ελληνική κοινωνία, ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, απέναντι σου δεν τον νοιάζει ποιος είσαι. Τον νοιάζει να τον κάνεις καλά. Και τον νοιάζει να νιώσει γαλήνια και ότι μπορεί να στηριχθεί επάνω σου όταν φεύγει από την πόρτα του γραφείου σου. Και μπορεί να ξέρει ότι δεν είσαι Θεός, κανείς δεν είναι αλλά ο λόγος σου έχει τιμή και ήθος. Και αυτά τα πράγματα είναι που έχω μάθει και έχω εκπαιδευτεί μέσα στο γραφείο μου θέλω να τα πάρω να τα δανειστώ και να τα βάλω μέσα στην πολιτική κίνηση που κάνω»