Τρία χρόνια μετά τις εσωκομματικές αρχαιρεσίες στη Νέα Δημοκρατία και την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της, η βασική διαπίστωση όσον αφορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το γεγονός της κυριαρχίας της κεντροδεξιάς παράταξης στον πολιτικό χώρο, αλλά και η εμπέδωση μιας εντυπωσιακής εσωκομματικής συνοχής, η οποία μπορεί μεν να αποδοθεί στο γεγονός ότι είναι εμφανές ότι το κόμμα βαδίζει προς την εξουσία, αλλά, συγχρόνως, έχει παγιωθεί η σύμπτυξη των κορυφαίων στελεχών γύρω από τον Κυρ. Μητσοτάκη. Επειτα από φυσιολογικούς προβληματισμούς για ένα κόμμα εξουσίας με επιφανή στελέχη που έχουν αρχηγικές φιλοδοξίες, ειδικά όταν είναι νωπή μια αλλαγή στην ηγεσία του κόμματος, σήμερα όλοι έχουν συστοιχηθεί με τον ένατο αρχηγό της Ν.Δ., με στόχο όχι απλώς την εκλογική νίκη, αλλά την αυτοδυναμία στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Ειδικώς, μάλιστα, όταν η αναγνώριση της ανάγκης να φύγει από την εξουσία η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης αποτελεί την πλέον συνεκτική ουσία για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η νεοδημοκρατική αυτή συνοχή, η οποία έχει την αντανάκλασή της και στη γενικότερη συσπείρωση που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, έχει καταστήσει τη Ν.Δ. και τον Κυρ. Μητσοτάκη κυρίαρχους στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς. Αυτήν τη στιγμή το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος αντιστοιχεί στα σύνορα του χώρου που ο ιδρυτής του κόμματος, Κ. Καραμανλής, είχε προσδιορίσει ότι αυτή καλύπτει: Από τη Δεξιά μέχρι τις παρυφές της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτήν και τους σοσιαλιστές της εποχής.

Η κυριαρχία αυτής της Ν.Δ. στον κεντροδεξιό χώρο αποτυπώνεται κατά τον καλύτερο τρόπο στον σημερινό πολιτικό χάρτη, με τη δημοσκοπική μείωση των ποσοστών ή την εξαφάνιση των δεξιών κομμάτων που φιλοδόξησαν κάποια στιγμή να διεκδικήσουν την είσοδό τους στη Βουλή. Ειδικότερα, τα ποσοστά της μεν Χρυσής Αυγής καταγράφονται ολοένα και μειούμενα σε σχέση με τα δύο-τρία προηγούμενα χρόνια, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι δεν πρόκειται να είναι μέλη της επόμενης Βουλής, η «Ελληνική Λύση» του Κυρ. Βελόπουλου μετράται μεν στις δημοσκοπήσεις και εμφανίζεται να συγκεντρώνει κάποια ποσοστά υψηλότερα έναντι άλλων δεξιών κομμάτων που έχουν συσταθεί, αλλά είναι κυριολεκτικώς αμφίβολο αν θα καταφέρει να μπει στη νέα Βουλή. Η Νέα Δεξιά του Φ. Κρανιδιώτη ούτε καν μετράται, ο ΛΑΟΣ μετράει τις δυνάμεις του στην Ευρωβουλή, αλλά με πολύ περιορισμένες πιθανότητες, όπως και η Νέα Ελληνική Ορμή της Κ. Παπακώστα, που παρότι η επικεφαλής της επικαλείται τον «καραμανλισμό» με κάθε ευκαιρία, κάθε δεξιό ιδεολογικό της στίγμα έχει ακυρωθεί από τη συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπουργοποίηση της ιδρύτριας του κόμματος.

Επιστρέφουν

Παράλληλα, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι κεντροδεξιοί ψηφοφόροι που στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουν μαζικά στη Ν.Δ., ενώ και στη «μάχη» για την κυριαρχία στο Κέντρο η Ν.Δ. φαίνεται να κερδίζει τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και το Κίνημα Αλλαγής. Σε όλα αυτά και, κυρίως, στην κάλυψη από τη Ν.Δ. του ευρύτερου κεντροδεξιού χώρου θα πρέπει να συνυπολογίσουμε την εδραιωμένη αντίληψη στο εκλογικό σώμα της «χαμένης ψήφου», που ενισχύεται από την πλειοψηφική, πλέον, απαίτηση της κοινής γνώμης να γίνουν εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι η κοινή γνώμη απαιτεί να αλλάξει η διακυβέρνηση της χώρας. Συμπερασματικά, ένα άλλο στοιχείο που επιβεβαιώνει την κυριαρχία της Ν.Δ. στον κεντροδεξιό χώρο είναι και το εξής: Η Ν.Δ. έχει κατορθώσει, με τις διευρύνσεις που έχει κάνει, να ενσωματώσει στην ιδεολογική της υποδομή και πρόσωπα τα οποία εκπροσωπούν τη λαϊκή Δεξιά, όπως, για παράδειγμα, είναι οι κ. Αδ. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης, με απήχηση της πολιτικής τους ρητορείας σε ακροατήρια που είναι συνηθισμένα σε πατριωτικά ακούσματα. Και έτσι όχι μόνο προσελκύουν ψηφοφόρους από τον χώρο αυτό, αλλά συγχρόνως αποτρέπουν τυχόν φυγή τους.

Η ιδεολογική ώσμωση που έχει επιτύχει η Ν.Δ. επιβεβαιώνει και τον σύνθετο ιδεολογικό της χαρακτήρα: Διαθέτει φιλελεύθερα χαρακτηριστικά, τα οποία της επιτρέπουν να συγγενεύει με άλλα, αντίστοιχων αντιλήψεων και πολιτικών, ευρωπαϊκά κόμματα. Αντιπροσωπεύει τις αρχές της ελεύθερης οικονομίας που εξασφαλίζει την ανάπτυξη, έχει ενσωματώσει τις κοινωνικές ευαισθησίες της παραδοσιακής λαϊκής Δεξιάς, ενώ συγχρόνως διαθέτει τα πατριωτικά χαρακτηριστικά που ευαισθητοποιούν την ελληνική κοινωνία, όπως απέδειξε η έντονη λαϊκή αντίδραση στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά 18/5/2019