Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Μας λείπει η παιδεία

Η ταινία του 1962 «Οι γαμπροί της Ευτυχίας» έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα θεατρικά έργα και όλο το καλοκαίρι θα κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. 
Οι Γαμπροί της Ευτυχίας είναι ένα στοίχημα κοινού ρυθμού ηθοποιών και θεατών. Το μεγάλο και πηγαίο γέλιο είναι ο στόχος. Η προϋπόθεση είναι η χαρά των ανθρώπων της σκηνής.
Φέτος, την ιδιαίτερη αδερφή "Ευτυχία", υποδύεται η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, που μεταμορφώνεται απόλυτα, αποδεικνύοντας το βαθύ ταλέντο της. Μιλήσαμε με την γνωστή ηθοποιό και ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική. 

 Οι «Γαμπροί της Ευτυχίας» είναι μια παράσταση γνώριμη και πολύ αγαπητή σε όλους. Τι ιδιαίτερο και ξεχωριστό έχει η συγκεκριμένη απόδοση που θα δούμε από εσάς;
Ξεκινήσαμε να στήσουμε μια παράσταση πάνω στο θεατρικό κείμενο των Τσιφόρου –Βασιλειάδη με αγάπη και θαυμασμό στον τρόπο που έφτιαχναν την κωμωδία. Παίξαμε την παράσταση στο θέατρο ΄Προσκήνιο΄ τον χειμώνα του 17-18. Κάθε βράδυ λοιπόν προς το φινάλε αισθανόμασταν πως μαζί με το κοινό βρισκόμασταν σε ένα γλέντι απενοχοποιημένης χαράς αλλά και συγκίνησης. Αυτό είναι κάτι που όσο και να το δουλέψεις όσο και να το προσπαθήσεις, δεν συμβαίνει πολύ συχνά στο θέατρο όσο και καλή να είναι η παράσταση. Από τότε λοιπόν είχαμε κανονίσει πως αυτό το καλοκαίρι θα συνεχίζαμε πηγαίνοντας την παράσταση (ανανεωμένη πια) σε περιοδεία.

 Υπάρχει κάποια ατάκα μέσα από την παράσταση που ξεχωρίζετε;
Είναι τόσες πολλές… Ακόμα τις ανακαλύπτω με αιφνιδιάζουν μετά από τόσα χρόνια και γελάω στη σκηνή από μέσα μου!

Το καλοκαίρι θα κάνετε περιοδεία. Γενικότερα οι περιοδείες είναι μια συνθήκη που σας αρέσει; Είναι δύσκολο;
Σίγουρα είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη. Κάθε μέρα ταξιδεύεις, μένεις σε ένα άλλο ξενοδοχείο και παίζεις σε ένα άλλο θέατρο. Πρέπει λοιπόν να προσαρμόζεσαι πολύ γρήγορα σε διαφορετικές συνθήκες και να έχεις πολλή αντοχή σωματικά.
Από την άλλη φεύγοντας από τον αυτοαναφορικό κόσμο της Αθήνας έχεις την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις πόσες πολλές και διαφορετικές Ελλάδες είμαστε αυτή η χώρα και πόσο ελάχιστη σημασία δίνουμε σ αυτό. Ίσως σε μια εποχή που η επικοινωνία μοιάζει πιο εύκολη, οι αποστάσεις τελικά να μεγαλώνουν. Επίσης ναι, όταν η παρέα είναι καλή παρόλη την κούραση μπορεί να περάσεις πάρα πολύ ωραία…

Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερες παραστάσεις βασίζονται στα παλιά ελληνικά έργα. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Νομίζω πως υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι και διαφορετικοί στόχοι. Είναι άλλο να ασχολείσαι με ένα παλιό θεατρικό κείμενο ανεξάρτητα αν αυτό αργότερα έκανε επιτυχία και στον κινηματογράφο, κι άλλο με ένα σενάριο που γράφτηκε εξαρχής για το παλιό ελληνικό σινεμά. Ένα θεατρικό κείμενο, αν καταφέρεις να το σεβαστείς και δεν το αντιμετωπίσεις με ναρκισσισμό και έπαρση, μπορεί να σε ανταμείψει με μια συγκινητική πληρότητα. Και στις δυο περιπτώσεις πάντως θεωρώ ότι το ζητούμενο του θεατή είναι να έρθει ξανά σε επαφή με κάτι που μοιάζει πιο σταθερό, πιο κοντά σ αυτό που έχει μέσα στην ψυχή του μια και μ αυτό μεγάλωσε, κι έτσι σε μια δύσκολη εποχή αισθάνεται για λίγο ότι ίσως κάπου ακουμπάει…Επίσης ίσως έχει ανάγκη πιά να δει μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος και όχι να φύγει απ το θέατρο νιώθοντας ότι τον κάλεσαν να χαϊδέψει την αυταρέσκεια κάποιων ‘’δημιουργών’’ και πλήρωσε και εισιτήριο.

Νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια το κοινό έχει εκπαιδευτεί και είναι πολύ πιο απαιτητικό σε όσα θα δει. Πιστεύετε ότι αυτό έχει ανεβάσει τον πήχη και ωθεί τους ανθρώπους του θεάτρου αλλά και της τηλεόρασης σε πιο «καλοδουλεμένες» παραγωγές;

Φοβάμαι πως όχι. Μας λείπει τόσο πολύ η παιδεία σαν χώρα, σαν λαός. Μας έλειπε κι από παλιά αλλά τώρα που η πληροφορία παρεξηγείται για γνώση όλο και χειροτερεύει. Με μια αβάσταχτη ελαφρότητα, και με την έπαρση της άγνοιας, μαϊμουδίζουμε ό,τι βλέπουμε να έρχεται απ’ έξω χωρίς να προλαβαίνει να περάσει και να αφομοιωθεί μέσα από την δική μας κουλτούρα, για την οποία σαν καλοί ραγιάδες στην ουσία πάντα ντρεπόμαστε. Εκτός απ’ το Αρχαίο Δράμα.. Κι αυτό όχι γιατί το γνωρίζουμε η το καταλαβαίνουμε ,αλλά γιατί είναι το μόνο που παρουσιάζουμε σαν έγκυρο διαβατήριο… Σε μια εποχή που πρωταγωνιστεί η εικόνα, ίσως να έχει βελτιωθεί το εικαστικό μέρος, αλλά όχι τόσο οργανικά περισσότερο ως περίβλημα. Όσο εντυπωσιακό λοιπόν και να είναι ένα θέαμα, στην ουσία είμαστε όλοι ερασιτέχνες και σαν θεατές και σαν ‘’επαγγελματίες’’. Απλώς κάποιες φορές όταν υπάρχει αγάπη εντιμότητα και σεβασμός σ’ αυτό που κάνεις το πράγμα λειτουργεί, κι έστω και για μια στιγμή δημιουργείται μαγεία…Κι αυτή η στιγμή είναι τόσο σπουδαία που το κάνει όλο αυτό πραγματικά ν αξίζει τον κόπο.

Τι πιστεύετε ότι είναι η «επιτυχία» και από ποιους παράγοντες εξαρτάται;

Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω σ αυτήν την ερώτηση γιατί όσο κανείς μεγαλώνει ίσως η απάντηση πάντα να αλλάζει. Και ίσως τελικά αυτό είναι επιτυχία: Να μένεις ανοιχτός στη ζωή και να μη φοβάσαι να αφήνεις την απάντηση αυτή να διαμορφώνεται.

Τι πρέπει να έχει κάποιος για να τον πείτε «καλό ηθοποιό»;

Όταν τον βλέπω να παίζει να μη μου αφήνει περιθώριο να με νοιάξουν τα ελαττώματά του.

Η γνωστή φράση λέει «ηθοποιός σημαίνει φώς». Τι σημαίνει για σας ηθοποιός;

Όσο περνάει ο καιρός αισθάνομαι πως ο ηθοποιός είναι ένας ενδιάμεσος. Κάποιος που φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με κάτι σχεδόν ιερό : με τον εαυτό του όταν ήταν παιδί. Τότε που όλα τα παραμύθια ήταν αλήθεια με έναν τρόπο που μετά αυτό δεν ξανάγινε ποτέ..


Στην παράσταση μεταμορφώνεστε πραγματικά! Γενικώς είστε τολμηρή; Μπορείτε να κάνετε οποιαδήποτε αλλαγή αν το απαιτεί κάποιος ρόλος;
Με μεγάλη χαρά! Εκτός από αυτές που θα επηρέαζαν την υγεία μου. Η ζωή έχει πάντα προτεραιότητα.

 Μετά την τεράστια επιτυχία που είχε η «Μαρίνα» στο Μην αρχίζεις την μουρμούρα δεν μπορώ να μην ρωτήσω αν θα σας δούμε πάλι σε κάποια τηλεοπτική σειρά.

Είναι πιθανό να κάνουμε κάτι καινούριο. Θα δούμε, είμαστε σε συζητήσεις.

 Γενικώς παρακολουθείτε τηλεόραση;
Ναι δυστυχώς είναι ανοιχτή πολλές ώρες.

 Τι μπορεί να σας εξοργίσει;

Η απίστευτη υποκρισία και η επανάκαμψη του συντηρητισμού. ¨Όχι ότι ποτέ μας είχε αφήσει.. Αλλά σκεφτείτε: Την ίδια στιγμή που στην μυθοπλασία δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μέχρι κάποια ώρα το βράδυ τη λέξη ΄΄μαλάκας΄΄ ούτε να εμφανιστεί κάποιος με τσιγάρο για να μην επηρεάσουμε άσχημα τα παιδιά, παρελαύνουν όλοι μέρα ανερυθρίαστα κάτι απίστευτα πρόσωπα από πρωινάδικα και ριάλιτι που αναρωτιέσαι αν είναι αληθινά, αν υπάρχουν η είναι επιστημονική φαντασία. Φαντάζομαι καμιά φορά κάποιους απ αυτούς να γυρίζουν το βράδυ στο σπίτι και για να καταφέρουν να πέσουν για ύπνο να πρέπει να ξηλώσουν όλη την κατασκευή, μαλλιά, δόντια, πρόσωπο, εγκέφαλο... Κι αυτό είναι ΟΚ. Ένα υγιέστατο πρότυπο…

Τι δεν αντέχετε με τίποτα στους ανθρώπους και τι πρέπει να έχουν οπωσδήποτε για να είναι στο πλευρό σας;

Για μένα είναι πολύ σημαντική η ενσυναίσθηση. Αυτό που πιο γλαφυρά λέμε, να μην είναι ο άλλος γαϊδούρι και παρτάκιας. Πολύ σημαντικό επίσης είναι να μην φοβάται να ανοιχτεί, γιατί αυτό τελικά οδηγεί σε μια ψυχική τσιγκουνιά που για μένα είναι αφόρητη, και να μη λέει ψέματα στον εαυτό του. Γιατί τα ψέματα που θα πούμε θα ‘ρθούνε να μας βρούνε…

 Σας ενοχλεί που νέοι άνθρωποι που βγαίνουν από κάποια ριάλιτι, παίρνουν μέρος σε θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές και δηλώνουν ηθοποιοί;
Ο άνθρωπος που δεν έχει σπουδάσει αυτή τη δουλειά στην ουσία προσπαθεί να μιμηθεί έναν ηθοποιό. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα καλό περίβλημα μιας άδειας κατασκευής, είναι κούφιο. Σε μια εποχή όπως έλεγα και πριν που βασιλεύει η εικόνα μπορεί να αντέξει για λίγο. Χωρίς τα θεμέλια όμως είναι απλώς σκηνικό δεν είναι σπίτι. Κάποια στιγμή θα πέσει. Η σκηνή παρόλα αυτά δεν ανήκει σε κανένα μας. Όλοι φιλοξενούμενοι είμαστε. Ήταν εκεί πολύ πριν από μας και θα είναι και μετά. Όποιος της φερθεί με σεβασμό θα τον φιλοξενήσει για πολύ καιρό, τον άλλον αργά η γρήγορα θα τον πετάξει.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ