Ο «Βασιλιάς του Φλαμένγκο», όπως τον αποκαλεί εδώ και 25 χρόνια ολόκληρος ο πλανήτης, έρχεται ξανά στην Αθήνα για δυο παραστάσεις που θα αφήσουν εποχή. Ο πιο διάσημος Τσιγγάνος του κόσμου που χορεύει από τα 5 του χρόνια και έχει γνωρίσει τον θρίαμβο σε περισσότερες από 100 χώρες χορεύοντας μπροστά σε εκατομμύρια κόσμου, ο μάγος του χορού, Χοακίν Κορτές λίγο πριν εμφανιστεί στο Christmas Theater στο Γαλάτσι στις 9 και 10 Νοεμβρίου ανοίγει την καρδιά του μιλώντας στο ένθετο Secret της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ. Η νέα του παράσταση λέγεται «Esencia» που σημαίνει ουσία, αποτελείται από 40 μουσικούς και χορευτές και αντανακλά την Τσιγγάνικη καταγωγή του.

Σε λίγες μέρες θα έρθετε στην Ελλάδα για τη νέα σας παράσταση με τίτλο Esencia. Τι θα μας παρουσιάσετε;
Είναι ένα νέο μεγάλο σόου, που αντανακλά την καταγωγή μου. Η περίπλοκη καταγωγή μου έχει να κάνει με ένα τσιγγάνικο αγόρι που ήθελε να μάθει μπαλέτο. Έτσι ξεκίνησα και στη συνέχεια η δουλειά μου απέκτησε ένταση και δύναμη. Πάντα μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή, ευχαριστούμε τον Θεό. Το παιχνίδι εγείρει συναισθήματα. Το κοινό θέλει να ξεφύγει από την καθημερινότητά του και να μπει σε έναν κόσμο φαντασίας και πάθους. Και η πραγματικότητα είναι απίστευτη!

Σας αρέσει ο τίτλος «Βασιλιάς του Φλαμένγκο»;
Ουάου! Φυσικά! Με αποκαλούν έτσι περισσότερο από 25 χρόνια. Και αυτό με κάνει περήφανο αλλά μου δημιουργεί και μεγάλη ευθύνη. Αγαπώ πολύ τον χορό, το φλαμένκο και τις τσιγγάνικες ρίζες μου, που φυσικά ακούγοντας κάτι τέτοιο, νιώθω πολύ όμορφα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη μαγεία στη δουλειά σας;
Μια δύσκολη ερώτηση ... Υπάρχει πολύ μεγάλη μαγεία σε ό, τι κάνω, αλλά για μένα το πιο απίστευτο πράγμα είναι η σύνδεση μου με τους ανθρώπους που με βλέπουν να χορεύω. Το κοινό παρακολουθεί σιωπηλό με το στόμα του ανοιχτό, μετά εκρήγνυται συγκινημένο και κραυγάζοντας για αυτόν που χορεύει και η παράσταση γίνεται μαγική. Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω και νιώθω ότι ο κόσμος για μερικές ώρες βγαίνει από τη ρουτίνα του και αρχίζει να ονειρεύεται μαζί μου, και ταξιδεύει σε έναν υπέροχο κόσμο φαντασίας.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στη δουλειά σας;
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να νιώσω ικανοποιημένος με μια παράσταση! Χαχα! Είμαι τόσο τελειομανής και τόσο απαιτητικός στο έργο μου που βρίσκω πάντα ένα μικρό λάθος από το πουθενά. Πολλές φορές, είναι πολύ αστείο, γιατί η παράσταση τελειώνει, το κοινό είναι τρελό, οι μουσικοί και οι τεχνικοί περήφανοι για το έργο τους και εγώ θυμωμένος επειδή ίσως ένα φως δεν βγήκε εγκαίρως, ή επειδή ένας χορευτής δεν ήταν τέλεια τοποθετημένος ή γιατί ένας μουσικός έμεινε πίσω από τους υπόλοιπους. Είμαι τρελός στη σκηνή. Δεν χορεύω μόνο. Αισθάνομαι, παρατηρώ και αντιλαμβάνομαι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Σέβομαι το κοινό που πληρώνει ένα εισιτήριο. Και θέλω οι θεατές να πάνε στο σπίτι τους πιο ευτυχισμένοι από όταν ήρθαν να με δουν.

Έχετε παρουσιάσει τη δουλειά σας στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Τι έχετε αποκομίσει μέσα από αυτό το τεράστιο ταξίδι στον κόσμο;
Ναι είναι αλήθεια και είμαι πολύ τυχερός. Έχω γνωρίσει απίστευτα μέρη, πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους και διαφορετικούς πολιτισμούς. Και είναι μαγικό να μπορώ να μεταδώσω την κουλτούρα μου στον κόσμο. Μια συναυλία που θυμάμαι με μεγάλη αγάπη ήταν αυτή που έκανα στην Κόπα Καμπάνα (Βραζιλία), την οποία παρακολούθησαν πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι σε μια σκηνή μέσα στο νερό. Και οι Rolling Stones τραγούδησαν εκεί, αλλά φυσικά είχαν πάνω από 4 εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά εγώ είμαι μόνο ένας χορευτής και είναι απίστευτο.

Από τι εμπνέεστε όταν δημιουργείτε τη χορογραφία σας;
Εμπνέομαι από όλους εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζω χορεύοντας σε όλον τον κόσμο και από όσους με χαρακτήρισαν Rudolf Nureyev, Maurice Bejart αλλά και από την πίστη μου στον κόσμο του φλαμένκο, τους ανθρώπους από το περιβάλλον μου, την οικογένειά μου. Και φυσικά από όλους αυτούς τους πολιτισμούς που γνωρίζω ταξιδεύοντας στον όλο τον κόσμο τόσα χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος που αναμιγνύω τόσες πολλές μορφές μουσικής στις παραστάσεις μου. Τη μουσική Zingara, το φλαμένκο, και την αραβική μουσική. Λατρεύω τη σύντηξη από όλες τις απόψεις.

Χρειάστηκε κάποια στιγμή να συγκρουστείτε με τους υπερασπιστές τού κλασικού φλαμένκο, ώστε να δημιουργήσετε κάτι νέο. Ήταν δύσκολη αυτή η σύγκρουση; Σας πίκρανε;
Όχι, δεν με πίκρανε καθόλου. Με έκανε πιο ισχυρό, γιατί οι επικριτές μου με βοήθησαν να δείξω τη μουσική μου ακόμα περισσότερο. Ο χορός μου με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Πίστεψα στο φλαμένκο μου, πίστεψα πολύ μέσα μου. Και τώρα όλοι εκείνοι που με επέκριναν ακολουθούν το δικό μου μονοπάτι. Και αυτό είναι θρίαμβος.

Έχετε κάνει μεγάλο αγώνα για τη στήριξη των Τσιγγάνων. Ποιά δυσκολία έχετε συναντήσει σε αυτόν τον αγώνα σας;
Πολλές και καμία. Δηλαδή, καμία δυσκολία από τότε που έγινα ο Joaquin Cortes. Γιατί όταν είσαι διάσημος, σε αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο. Ξεχνούν τη φυλή σου. Όμως υπάρχουν πολλές δυσκολίες στο περιβάλλον μου, στους φίλους μου, στην οικογένειά μου, στο πώς βλέπεις ότι μεταχειρίζονται άλλους άγνωστους τσιγγάνους. Στο τέλος είναι όλα υποκρισία. Δεν πρόκειται για αγώνες, αλλά για κοινωνικές τάξεις. Ο ταξισμός επικρατεί σε κάθε αγώνα. Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος.

Ποια ήταν έως τώρα η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας σας; Και ποια η πιο εξαιρετική;
Η καλύτερη ήταν όταν με τη δεύτερη μου παράσταση το « Pasion Gitano» δημιουργήθηκε μια έκρηξη, καθώς με αυτήν πήγαμε σε περισσότερες από 80 χώρες. Η χειρότερη ήταν όταν έχασα τη μητέρα μου. Με επηρέασε πολύ. Ήμασταν πολύ κοντά και διαλύθηκα. Όσο όμως την σκεφτόμουν, αυτό με βοήθησε απίστευτα να ζήσω και πάλι, να ανακτήσω πάλι την ψευδαίσθηση.

Θα σας δούμε ξανά στον κινηματογράφο;
Χαχαχα! Η αλήθεια είναι ότι είναι μια απίστευτη εμπειρία! Έχω δουλέψει σε τέσσερις ταινίες. Μου έχει δωθεί ξανά η ευκαιρία, αλλά χρειάζεται να βρεθεί κάτι που θα με δελεάζει πολύ. Έχω λίγο χρόνο και για να δουλεψω ξανά σε μια ταινία, θα πρέπει να είναι κάτι που θα μου αρέσει πάρα πολύ.

Ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που έχετε κάνει;
Στη ζωή, στην αγάπη ή στις παραστάσεις μου; Χε χε! Έχω κάνει πάρα πολλές τρέλες στη ζωή μου... Σε παράσταση έχω χορέψει γυμνός, φορώντας μόνο μια φούστα φλαμένκο, κάτι που κανείς δεν είχε κάνει ποτέ. Και κάτι που λίγοι άνθρωποι ξέρουν και αυτό ήταν απίστευτο, είναι όταν έφυγα από το Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας, επειδή δεν μπορούσα να εξελιχθώ. Και εγώ ήθελα να εξελιχθώ, να μεγαλώσω. Άρχισαν να με καλούν από πολλές χώρες ως σολίστ. Χόρεψα στο Παρίσι, όπου κανείς δεν με ήξερε και στο τέλος της παράστασης ο διευθυντής του θεάτρου με ρώτησε αν είχα κάποια δική μου εταιρεία χορού και του είπα «ναι». Αλλά ήταν ένα ψέμα. Όταν μετά από αυτήν την παράσταση επέστρεψα στην Ισπανία έφτιαξα με φίλους μουσικούς μια παράσταση. Και ένα μήνα αργότερα ήμουν και πάλι σε θέατρο στο Παρίσι. Όταν ήρθα πίσω ήθελα να φορέσω ρούχα του Armani. Ήταν απίστευτο.

Τι σας αρέσει περισσότερο στην Ελλάδα;
Ουάου! Και τι δεν σου αρέσει στην Ελλάδα! Είναι μια απίστευτη χώρα, με σπουδαίο πολιτισμό και μεγάλη ιστορία. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι είμαι προνομιούχος που ο χορός μου και η κουλτούρα μου αρέσει σε μια τέτοια υπέροχη χώρα. Τρελαίνομαι που θα σας αποκαλύψω την ψυχή μου.

Πως σας φαίνονται οι Ελληνίδες; Έχουν πάθος;
Ξέρετε ότι δεν μιλάω για αυτά τα θέματα ... Χεχεχε. Αλλά «νομίζω» ναι ... Είναι πολύ παθιασμένες! Στις 9 και 10 Νοεμβρίου θα σας πω.