Ο Χρήστος Παπαδόπουλος μαζί με τη Δήμητρα Σταθοπούλου, που μας συστήθηκε στη δισκογραφία με το τραγούδι «Μαλώνω την καρδιά» και την Ιώ Νικολάου, παρουσιάζουν τις Παρασκευές 14 και 21 Φεβρουαρίου στη μουσική σκηνή Σφίγγα , τη μουσική παράσταση «Το soundtrack της ζωής μου". Μας προσκαλούν σε ένα μουσικό ταξίδι των δημιουργιών του Χρήστου Παπαδόπουλου και πολλών κλασσικών, λαϊκών τραγουδιών μεγάλων δημιουργών και μας υπόσχονται δύο μοναδικές βραδιές.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στα Γρεβενά, παίζοντας κιθάρα και μουσική rock.

Όμως το 1980 σπουδάζοντας στο Πολυτεχνείο της Πάτρας, στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών, γνωρίζει μια παρέα που έψαχνε κάποιον να παίζει μπουζούκι. Αυτή η παρέα είναι «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ". Αν και πήρε το πτυχίο του μηχανικού, εντούτοις τον κέρδισε η μουσική.

Με τα «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ" πούλησαν 750.000 δίσκους σε 4 χρόνια (1984-1988). Όπως όμως είναι η μοίρα όλων των συγκροτημάτων, το 1988 του γκρουπ διαλύεται και το όνομα το κατοχυρώνουν ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Αργύρης Παπαγεωργίου με μέχρι το 2012, όπου ο Χρήστος Παπαδόπουλος αποφασίζει να ακολουθήσει μοναχική πορεία, πορεία που έχει να κάνει περισσότερο με τη δημιουργία.

Από το 1999 ο Χρήστος Παπαδόπουλος γράφει τη μουσική σε 18 ελληνικές σειρές (Κάτι τρέχει με τους δίπλα, Πρόκληση, Αρχιπέλαγος, Της αγάπης μαχαιριά, Για την καρδιά ενός αγγέλου, το Κόκκινο Ποτάμι στις μέρες μας).

Σαν δημιουργός δίνει τραγούδια στις πιο μεγάλες ελληνικές και ξένες φωνές (Μητροπάνος, Τερζής, Νταλάρας, Γλυκερία, Αδαμαντίδης, Μακεδόνας, Zyniet Sali, Rejepova, Ozmani, μέχρι τη Martha Contreras στη Χιλή.

Παράλληλα, γράφει τη μουσική σε 4 ταινίες μεγάλου μήκους και εκτός από τα 18 soundtracks, κυκλοφορεί 4 δίσκους αφιέρωμα στις Χαμένες Πατρίδες.

1. Σμύρνη (Ξεριζωμός 91 χρόνια μετά)
2. Πόντος (Αυτή η γη έχει φωνή)
3. Πόντος (Ξενιτεμέντσα Παναΐα)
4. Ερωτόκριτος (11 τραγούδια σε ποίηση Βιτσέντζου Κορνάρου με τον Βασίλη Σκουλά)

Έχει δώσει παραστάσεις στο Ηρώδειο της Αθήνας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στο Μέγαρο Μουσικής στην Παταγονία της Χιλής, στο Μέγαρο Μουσικής στο Χόμπαρτ της Τανζανίας κ.ά

Χρήστο, είσαι ο τελευταίος που κράτησε την «σφραγίδα» των «Παιδιών της Πάτρας» μέχρι το τέλος (μαζί με τον Αργύρη). Αυτό το γκρουπ έπρεπε να συνεχίσει ή όχι;

Όπως όλα τα ωραία τελειώνουν, έτσι και το συγκρότημα σταμάτησε πάνω στη δόξα του. Να θυμίσω ότι το 1984, το συγκρότημα γέμισε το Λυκαβηττό δύο φορές σε μια εβδομάδα και το 1986, έπαιξε στο Ολυμπιακό Στάδιο σε 80.000 κόσμο στη συναυλία της Ε.Μ.Σ.Ε.



Θεωρητικά έχεις πιάσει στα χέρια σου όλα τα έγχορδα του κόσμου, αλλά στο μπουζούκι θεωρείσαι δεξιοτέχνης;

Η προέκταση του εαυτού μου είναι δύο όργανα. Η κιθάρα και το μπουζούκι. Πιο μικρό, με ενδιέφερε πολύ η δεξιοτεχνία. Για μένα πιο ολοκληρωμένος μουσικός είναι αυτός που έχει και δεξιοτεχνία στο παίξιμο, αλλά και τον προσωπικό του ήχο. Όμως δεν είναι όλοι οι μουσικοί καλλιτέχνες. Για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει και να δημιουργήσεις. Να αφήσεις κάτι και για τις επόμενες γενιές.



Ποιες οι δημιουργικότερες στιγμές της πορεία σου στην μουσική, και ποιες είναι οι αγαπημένες σου δημιουργίες;

Για μένα οι σημαντικές μουσικές στιγμές δεν είναι μόνο τα τραγούδια που ακούστηκαν από το ράδιο και την τηλεόραση. Είναι και τόσα άλλα που μπορεί να μην ακούστηκαν, αλλά με κάνουν και ανατριχιάζω και μου δημιουργούν αυτό το σφίξιμο συγκίνησης στην καρδιά. Π.χ. ωραίο το «Φίλα με" και το «Αρχιπέλαγος» ή το «Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω", όμως άλλο τόσο συγκινητικό η «Ρωμέισα Καλομάνα» ή ο «Ξεριζωμός» με ερμηνευτές τον Αντώνη και Γιάννη Βαρδή.

Νομίζω ότι έχω έναν κύκλο πενταετιών με καλές και ουσιαστικές δημιουργίες. Το 2005 «Αρχιπέλαγος», το 2010 οι δίσκοι για τις Χαμένες Πατρίδες. (Το «Φίλα με" αναφέρεται σε έναν χωρισμό στην αποβάθρα της Σμύρνης).

Το 2015 η μελοποίησή μου στον Βιτσέντζο Κορνάρο, που πιστεύω δεν βρήκε ακόμη το δρόμο της επειδή δεν εκδόθηκε σε δισκογραφική εταιρία. Θα εκδοθεί σύντομα από την FM RECORDS.  Το 2020 με το «Κόκκινο Ποτάμι".



Είσαι πολυγραφότατος, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι μια μεγάλη επιτυχία του Στ. Κραουνάκη που την έχει κάνει σημαία του (που είναι και αυτός καταξιωμένος συνθέτης) είναι δική σου..

Ο Σταμάτης Κραουνάκης τραγούδησε σπαρακτικά το τραγούδι, γιατί εκείνη την εποχή έφευγε από τη ζωή ένα αγαπημένο του πρόσωπο, όπως μου εκμυστηρεύτηκε. Το τραγούδι είναι στιγμές απ'τη ζωή μας, απ'τα χρόνια μας, που όταν καταφέρει να αγγίξει εκτός από εμάς και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι ευλογία.



Για πες μας την ιστορία για το πως ξεκίνησες τις τηλεοπτικές εκπομπές; Πως επιλέγεις τους καλεσμένους σου;

Κάνω μουσικές εκπομπές σε μικρούς τηλεοπτικούς σταθμούς , για να μην έχω κανέναν πάνω απ'το κεφάλι μου να μου λέει ποιον θα καλέσω. Για μένα αυτές οι εκπομπές ήταν το καλύτερο σχολείο. Τους δε καλεσμένους, τους καλούσα με κριτήριο αν συγκινούν και με φτιάχνουν εμένα. Και φυσικά με το κριτήριο αν κάποτε στη ζωή τους είχαν μουσικό η στιχουργικό έργο.



Μπορεί να είσαι «χορτάτος» από επιτυχίες, όμως πάντα υπάρχει ένα αλλά.. Τι θα ήθελες να έχεις κάνει, και δεν έκατσε;

Η αγωνία του δημιουργού δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα υπάρχει ένας στόχος που λες «Αχ να’μουν εγώ στη θέση του".
Έπαιξα σε διεθνή φεστιβάλ και άκουσα μουσικούς που με «πείραξαν « με την καλή έννοια.

Τώρα μ’αρέσει να τρέχει η οθόνη κι εγώ να γράφω. (Εικόνα και ήχος δηλαδή ένα). Όμως όταν βλέπω τη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου στο «Λιβάδι που δακρύζει» του Αγγελόπουλου, με τις βάρκες που μπαίνουν μέσα στα πέτρινα πλημμυρισμένα σπίτια, λέω «Αχ, να αφιέρωνα τα ξενύχτια μου σε μια τέτοια δουλειά".



Υπάρχει η αίσθηση ότι στον χώρο της μουσικής υπάρχει αγνωμοσύνη. Εσύ έχεις αδικήσει ή ακόμα περισσότερο έχεις αδικηθεί εσύ και η δουλειά σου;

Δεν θέλω να γίνω ο γραφικός, που τα ρίχνει όλα στο σύστημα και τις εταιρίες δίσκων, γιατί μέσα από τις εκπομπές μου είδα πραγματικά τι σημαίνει αδικημένος καλλιτέχνης. Π.χ. δημιουργοί της δεκαετίας ‘60-'70, που τα τραγούδια τους τα τραγουδάει όλη η Ελλάδα και δεν βγήκαν ποτέ στο γυαλί. Από αυτή την άποψη αισθάνομαι τυχερός.

Τώρα , δεν ξέρω αν κάποιοι Πόντιοι στιχουργοί και τραγουδιστές αισθάνονται ότι τους έχω αδικήσει, επειδή δεν έχουν παιχτεί ποντιακά τραγούδια στη σειρά “Κόκκινο Ποταμι". Να είναι σίγουροι ότι και παραγωγή καινούριων ποντιακών τραγουδιών έκανα , όμως δεν επιτράπηκε να μπουν από την παραγωγή.



Με αφορμή την εμφάνισή σου στην «Σφίγγα» έχω την εντύπωση ότι θες να παρουσιάσεις "απενοχοποιημένα" το καλό λαϊκό τραγούδι, μπερδεμένο με τις δiκά καλύτερες δημιουργίες; Πες μας τι θα παρουσιάσεις;

Στην πολύ ωραία αυτή μουσική σκηνή της ΣΦΙΓΓΑΣ, στο κέντρο της Αθήνας, στο πρώτο μέρος θα παρουσιάσω “Το soundtrack της ζωής μου". Όπου θα ακουστούν τραγούδια από τις 18 δουλειές μου και στο δεύτερο μέρος, ύστερα από ένα ηχητικό ντοκουμέντο που θα ακουστεί (Η Columbia παρουσιάζει..), αν θυμάσαι εκείνες τις νότες του μπουζουκιού που άκουγε όλη η Ελλάδα στην ασπρόμαυρη δεκαετία του ’60 και αρχές ’70, θα ξεκινήσω με τους «Γλάρους» του Γαβαλά και Μεϊμάρη και θα παίξω ωραία κλασσικά λαϊκά τραγούδια. Προς Θεού, όχι αυτά τα λαϊκά που γράφει ότι παίζει το MAD TV.



Για ποιες σου συνεργασίες θέλεις να σε θυμάται το ευρύ κοινό;

Θα ήθελα να με θυμούνται και από «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ", αλλά και για το συνθετικό μου έργο. Ξέρεις ήταν τιμή μεγάλη για μένα, όταν το 2013 βρέθηκα στα Σκόπια και ένας τσιγγάνος που συνάντησα, με το που είδε τη θήκη του μπουζουκιού είπε: «Ω! Ελλάντα Buzuki Papadopoulos Christos.



Τι σχεδιάζεις για το μέλλον, και τι είναι για σένα επιτυχία και καταξίωση;

Ετοιμάζω τη μουσική για μια νέα ταινία και γράφω ακατάπαυστα καινούριες μουσικές . Και το πιο σημαντικό δεν είναι τι γράφω, αλλά τα πόσα πετάω.