Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης θέτει το πρόβλημα που βιώνει αυτή την ώρα ο ίδιος, και οι συνάδελφοι του, μουσικοί, που ανήκουν στον κλάδο του θεάματος αλλά και ηχολήπτες, φωτιστές, τεχνικοί, κ.ο.κ.

«Αυτή η υπόθεση έχει ξεκινήσει εδώ και μια εβδομάδα. Τουλάχιστον σε ότι μας αφορά, γίνανε κάποιες ανακοινώσεις από την κυβέρνηση σχετικά με τα μέτρα στήριξης και με το βοήθημα που θα δοθεί, σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους που έπληξε η κρίση μετά την πανδημία του κοροναϊού. Υπάρχει μια συνεχιζόμενη απουσία του κράτους ως προς τους μουσικούς και τους ανθρώπους που εργάζονται στο θέαμα - ακρόαμα», δήλωσε στο parapolitika.gr.  

Οι επιχειρηματίες δεν οφείλουν να δηλώσουν στην ΕΡΓΑΝΗ το προσωπικό τους;

Εδώ είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Ουσιαστικά ο τρόπος που δουλεύει το σύστημα δεν καλύπτει τους συγκεκριμένους επαγγελματίες. Εδώ υπάρχει ένα κενό, που μπορεί να είναι και τεχνικής υφής, αλλά ουσιαστικά δεν έχει απαντήσει κανείς στο πρόβλημά μας μέχρι τώρα...



Πόσους ανθρώπους αφορά αυτή η τακτοποίηση;

Δεν νομίζω ότι ξεπερνούν τις δυο χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Το νούμερο που αναφέρω είναι ενδεικτικό και πιθανά μικρό η μεγαλύτερο. Ειλικρινά. Το δίλημμα αν είστε λίγοι παίρνετε το βοήθημα αν όμως είστε πολλοί όχι, είναι ανεδαφικό και δημιουργεί πολίτες δύο ταχυτήτων.

Είναι εργαζόμενοι οι οποίοι και με την λογική της ανταποδοτικότητας μένουν απέξω ενώ πληρώνουν την εφορία τους ή τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Το ζήτημα λοιπόν είναι, ότι ουσιαστικά δεν συμπεριλαμβάνονται στην ρύθμιση οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Οι μουσικοί έτσι και αλλιώς από την φύση της δουλειάς τους, εργάζονται σε διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές μέρες και πολλές φορές σε διαφορετικούς τόπους. Αντικειμενικά δεν μπορούν να έχουν συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Μην ξεχνάτε ότι τα τελευταία χρόνια διημερεύουν έτσι κι αλλιώς οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Εδώ όμως προκύπτει ένα μεγάλο ζήτημα από τις ρυθμίσεις και τις διατάξεις στους νόμους που ψηφίζονται ειδικά σε ότι αφορά τα συγκεκριμένα επαγγέλματα.

Το δεύτερο θέμα που προκύπτει είναι ότι έχει τεθεί ένα χρονικό περιθώριο από 1η Μαρτίου έως 20 όπου ξεκίνησε και θεσμικά το κλείσιμο των επιχειρήσεων του κλάδου. Μετά, ή από την πρόσληψη σε μαγαζί ή ακόμα και με δελτίο παροχής, αυτό σημαίνει ότι αυτομάτως εξαιρείται ένα μεγάλο κομμάτι εργαζόμενων στο θέαμα - ακρόαμα, διότι η καταστροφή ξεκίνησε αυτό ακριβώς το χρονικό διάστημα.

Οι ματαιώσεις των συναυλιών και των θεατρικών παραστάσεων για παράδειγμα, ξεκινήσαν, να μην πω από τα μέσα Φεβρουαρίου, τέλος Φλεβάρη όμως σίγουρα. Να προσθέσω σε αυτό το σημείο ότι ματαιώθηκαν και όλες οι εκδηλώσεις της Αποκριάς, όπου πάρα πολλοί συνάδελφοι δεν εργάστηκαν, γιατί η δουλειά μας έχει και έναν έντονο εποχιακό χαρακτήρα. Με δυό λόγια δεν υπάρχει μουσικός που να έχει εργαστεί τον μήνα Μάρτιο.

Ένα άλλο πολύ μεγάλο κομμάτι είναι οι καθηγητές - μουσικοί που αρκετοί από αυτούς, δουλεύουν με εργόσημο. Τέλος δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη και αναφορά για τους μουσικούς που έχουν πληγεί από παρατεταμένη ανεργία - αεργία, και αρκετοί για να επιβιώσουν παίζουν και τραγουδούν ακόμη στον δρόμο. Μιλάω για επαγγελματίες χρόνων, με επαγγελματική ταυτότητα και αριθμό μητρώου εργαζομένου».



Ποια είναι η στάση των μουσικών στην όλη κατάσταση;

Πιστεύουμε ότι όλοι όσοι έχουν εργαστεί αποδεδειγμένα με συμβάσεις, θα έπρεπε ήδη να έχουν συμπεριληφθεί. Όλοι αυτοί που μπορούν να πιστοποιήσουν την επαγγελματική τους ταυτότητα, με μια βεβαίωση από τα οικεία σωματεία θα ήταν μια αξιόπιστη λύση. Έχω φίλους μου που έχουν να δουλέψουν 13εις μήνες! Μιλάμε για τρέλα.

Θίγονται ακόμα και οι μουσικοί στα πανηγύρια, που πληρώνονται από την «χαρτούρα». Το νούμερο των μουσικών που επηρεάζονται από την κρίση της πανδημίας δεν είναι κάποιο τεράστιο μέγεθος. Κανείς από εμάς δεν θέλει να στηθεί μηχανισμός εξαπάτησης του κράτους, ή εκβιασμού προς την κοινωνία που σήμερα δοκιμάζεται σκληρά. Είναι όμως απαραίτητο να συμπεριληφθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μιλάμε για οικογένειες, για υποχρεώσεις. Αν αυτό δεν γίνει τώρα, στην τελευταία δέσμη μέτρων ή σε ότι προκύψει από εδώ και πέρα, σε δεύτερο και τρίτο χρόνο, μέχρι να περάσει αυτή η κρίση, μένουν ξεκρέμαστοι στον αέρα.



ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠτΔ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΑΠΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, ΞΑΡΧΑΚΟ, ΝΤΑΛΑΡΑ, ΑΛΕΞΙΟΥ, ΜΑΛΑΜΑ, ΞΥΔΑΚΗ κ.α.
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης αποκάλυψε τις κινήσεις του συλλόγου, με την συγκέντρωση υπογραφών σπουδαίων Ελλήνων καλλιτεχνών. Παραδόξως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτή από τα ΜΜΕ. Αυτή η μαζική κίνηση συνυπογραφής στην πρωτοβουλία του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος, παραμένει στην σκιά της αδιαφορίας. Ακόμη, εκφράζει την αντίθεσή του με τη καταφυγή πολλών συναδέλφων του, στη χρήση των social media, θεωρώντας ότι καραδοκεί η παγίδα του… υποβιβασμού για ένα από τα πιο διαδραστικά επαγγέλματα στον τομέα της Ψυχαγωγίας και του Πολιτισμού.

Τι κινήσεις έχετε κάνει μέχρι τώρα;

Έχουμε στείλει μια ιδιαίτερη επιστολή στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας την κ. Κατερίνα Σακελαροπούλου, γιατί πιστεύουμε ότι έχει ένα διαφορετικό ύφος και θεωρήσαμε ότι μπορούμε να το κάνουμε. Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε υπογραφές με προεξέχοντα τον Μίκη Θεοδωράκη, και ενδεικτικά θα σας πω πως από την πρώτη στιγμή υπογράφει μαζί μας, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Νίκος Κυπουργός, ο Θοδωρής Γκόνης, ο Ιεροκλής Μχαηλίδης, ο Γιάννης Ζουγανέλης και άλλοι πολλοί. Όλο αυτό σαφώς δηλώνει ότι υπάρχει μια κινητικότητα αξιοσημείωτη. Διότι μιλάμε για ένα πραγματικά καυτό ζήτημα.

Μας κάνει μεγάλη εντύπωση, πως όλο αυτό το πράγμα, δεν έχει γίνει αντιληπτό από τα κεντρικά Μέσα Ενημέρωσης!  Είναι πολύ άδικο και ρατσιστικό να μην αναγνωρίζονται οι άνθρωποι ως επαγγελματίες την στιγμή που τόσα χρόνια καταβάλουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, πληρώνουν την εφορία τους, δημιουργούν ένα μεγάλο κύκλο εργασιών, και αυτήν την ώρα δεν εισπράττουν από το κράτος την στοιχειώδη ανταποδοτικότητα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι σωστό, αυτοί οι άνθρωποι να εξαιρούνται από κάθε πρόβλεψη..



Σε προσωπικό επίπεδο πως περνάει η καραντίνα;

Είμαι αποκλεισμένος μέσα στο σπίτι μαζί με την οικογένειά μου, αλλά λόγω της υπερδραστηριότητας του συλλόγου μας ακόμη δεν έχω προλάβει να καταλάβω κάτι. Θέλω όμως επί της ευκαιρίας να σχολιάσω αυτό το κύμα κατασκευής μουσικών βίντεο από το σπίτι. Φίλοι ομότεχνοι ανεβάζουν καθημερινά βίντεο μέσα από τα σπίτια τους. Είναι μια διαδικασία που μου την έχουν ζητήσει πολλοί φίλοι μου αλλά εγώ απλά νιώθω πως δεν δύναμαι να το κάνω.

Αν θέλετε δεν έχω την ψυχή να το κάνω, ειδικά μέσα από αυτόν τον καταναγκασμό που ζούμε. Νομίζω ότι θα κάνω μια μεγάλη υποχώρηση σε μένα τον ίδιο. Κάνω αυτή την δουλειά τόσα χρόνια και την αγαπώ τόσο πολύ, που σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να υποκαταστήσω την ζωντανή μου διαδραστική επικοινωνία με τον κόσμο και το κοινό, μέσα από τα social media και μάλιστα με τόσο βίαιο τρόπο επιβολής.

Θεωρώ ότι είναι σαν να έχω νικηθεί, σα να έχω δεχθεί την μοίρα μου. Εγώ αδημονώ να τελειώσει ετούτο το κακό και να ξανά βρεθούμε εκεί που πρέπει.

Θα πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι αυτή η καταστροφή με βρήκε πάνω στην ολοκλήρωση μιας δουλειάς πρωτότυπης με νέα τραγούδια, και ήδη έχω δώσει κάποια δείγματα γραφής. "ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ Η ΑΝΑΣΑ"

Εννοείται πως θέλω να τα παρουσιάσω στο κοινό. Δεν μπορώ όμως να στηθώ μπροστά από μια κάμερα και να γρατσουνάω μια κιθάρα, σε μια συνθήκη επιτειδευμένης προχειρότητας και μάλιστα μόνος μου. Εγώ λαχταρώ το παρεάκι μου. Μου λείπει και απλά κάνω υπομονή. Συγχωρέστε με αλλά απλά δεν μπορώ.

Μέχρι τότε επιτρέψτε μου να ασκούμαι στο ΜΑΖΙ, παρέα με τους συναδέλφους στον ΣΜΒΕ. Τον Δημήτρη Σφίγγο, την Μαίρη Δούτση, τον Γιάννη Πανταζή, τον Μήτσο Μυστακίδη, τον Θοδωρή Χριστόπουλο, τον Πέτρο Κάραλη. Δίνουμε μια μάχη και επιθυμώ διακαώς να τα καταφέρουμε..



Υπάρχει ο φόβος μήπως η δουλειά σας αλλάξει format;

Ναι. Αυτό είναι που επίσης φοβάμαι γι αυτό αρνούμαι. Δεν είμαι εναντίον της τεχνολογίας ή αυτού που έρχεται από το μέλλον. Απλά θα ήθελα να συνδιαμορφώσω τους όρους και τις προϋποθέσεις. Άλλο είναι να οπτικοποιήσεις ένα τραγούδι ως βίντεο κλιπ (και αυτό πριν λίγα χρόνια είχε ανοίξει μια νέα συζήτηση στην καλλιτεχνική κοινότητα), διότι υπήρχαν φωνές που έλεγαν "τι είναι αυτό το πράγμα τώρα, τι πάμε να κάνουμε;"

Ίσως τελικά δεν είχαν και τόσο άδικο. Από την άλλη όμως είναι μεγάλη η αγωνία να μαθευτεί, να κοινοποιηθεί η δουλειά του, να ακουστεί ο καλλιτέχνης.. Όμως με τίποτα δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τέτοια υποκατάστατα, η φυσική, ζωντανή σχέση του μουσικού, του καλλιτέχνη με το κοινό του…



Ποιες είναι η ανησυχίες για την επόμενη ημέρα;

Φοβάμαι για τους νεότερους, για όλα αυτά τα παιδιά που επενδύουν τη ζωή τους στις τέχνες και βέβαια ιδιαίτερα την μουσική. Όλες αυτές οι οικογένειες μεταξύ των οποίων και η δική μου, γιατί η κόρη μου ακολουθεί την μουσική, είναι παραμονές από το δίπλωμα στο πιάνο και είναι πολύ δύσκολα...  Οι νέοι όπου πατάνε, βλέπουν να βουλιάζει. Ακόμα και για τους δασκάλους των παιδιών μας.. Δεν μπορεί το επίσημο κράτος να μην τους συμπεριλάβει στην ρύθμιση. Είναι ΑΔΙΚΟ.

Κάτι αισιόδοξο;

Νιώθω ότι επιστρέφει στην ζωή μας το «ΕΜΕΙΣ». Επιστρέφει με ένα τρόπο απόλυτα υγιή και αναγκαίο! Βλέπω και νιώθω χαρά μέσα από το εμείς. Βλέπω δίπλα μας νέα παιδιά να εκπαιδεύονται μαζί μας στο ΕΜΕΙΣ. Είναι όπως στην Ανάσταση που παίρνουμε από τον διπλανό το Άγιο Φως και στην συνέχεια το δίνουμε, το περνάμε με την σειρά μας σε άλλον!

Κάπως έτσι νιώθω αυτή την στιγμή για το ΕΜΕΙΣ. Εύχομαι κι εσείς οι δημοσιογράφοι να αντέξετε, γιατί τώρα είναι που οφείλετε και πρέπει να βγείτε μπροστά, ως θεματοφύλακες της Δημοκρατίας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για αλήθεια.

Όλη αυτή η κατάσταση που βλέπουμε καθημερινά, εκπέμπει μια μεγάλη βαρβαρότητα.

Τρομάζει κανείς βλέποντας τι γίνεται στην Ιταλία και την Ισπανία. Τρέμει η καρδιά μου για το τι θα δούμε στην Ριτσώνα. Ανησυχώ για την καταστολή που μας επιφυλάσσεται. Τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματά μας.



Ποιο Σωματείο εκπροσωπείτε;

Εκπροσωπώ τον Σύλλογο Μουσικών Βορείου Ελλάδος. Είναι μέν ένα περιφερειακό Σωματείο (ΣΜΒΕ- smve.gr) Ιδρύθηκε από τους πρώτους πρόσφυγες στη Σαλονίκη το 1922, είναι δηλαδή 100 ετών. Δεν είναι τυχαίο. Δίνουμε μάχη να το κρατήσουμε ακμαίο και είμαστε όλοι συντεταγμένοι δίπλα του, έχουμε ιδιόκτητα γραφεία. Εχθές ψάχνοντας τα αρχεία μας βρήκαμε την ταυτότητα του Νίκου Παπάζογλου, είχαμε την συμμετοχή του Σταύρου Κουγιουμτζή στο Σωματείο και δασκάλους ονομαστούς που πέρασαν από την Θεσσαλονίκη. Θα τα παραδώσουμε σύντομα στην δημοσιότητα...



Η θέση σας εκεί;

«Είμαι αντιπρόεδρος και πρόεδρος είναι ο Πέτρος Καράλης. Στο site μας πλέον καταγράφουμε καθημερινά όλες τις κινήσεις μας, και όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για το έργο μας. Ειλικρινά την περιήγηση σε αυτό θα την ευχαριστηθείτε. Θέλω να πω ότι είχαμε την χαρά της συμφωνίας, να συνταχθούν μαζί μας σε αυτό τον αγώνα για το βοήθημα στους μουσικούς, πάνω από 20 σοβαρές συλλογικότητες όπως το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος.

Κάποιοι ίσως έχουν και μια διείσδυση σε πολιτικά κόμματα. Το θεωρούμε θεμιτό. Δεν έχουμε απαίτηση από κανέναν να υποστείλει την σημαία του. Εξαίρεση αποτελούν τα φασιστικά μορφώματα. Μακριά από εμάς! Αυτήν την ώρα μας ενδιαφέρει η ανταλλαγή ενέργειας και επιχειρημάτων. Μας ενδιαφέρει η ενότητα, προκειμένου να μπορέσουμε να φέρουμε αποτέλεσμα. Αυτή την ώρα αυτό είναι το ζητούμενο για μας. Επιχειρούμε σ΄ ένα δίκαιο αίτημα να έχουμε όσο το δυνατόν πιο δυνατή φωνή γίνεται. Δείχνει πως το έχουμε καταφέρει κι ας είμαστε περιφερειακό Σωματείο. Αυτό μας γεμίζει με χαρά, αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίσουμε.

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία...