Ο Ορφέας Περίδης είναι η ήρεμη δύναμη του ελληνικού τραγουδιού. Σπανίως εμφανίζεται στα ΜΜΕ. Μιλά μόνο μέσα από τα τραγούδια και την κιθάρα του. Σήμερα νιώθει όπως όταν αποφυλακίζεται κάποιος και μετά πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός, για να μην υποπέσει σε ατόπημα και σε καμιά παρανομία και τον ξανακλείσουν μέσα. «Έτσι αισθάνομαι. Ως άνθρωποι της Τέχνης, θέλουμε και μοναχικές στιγμές προκειμένου να δημιουργήσουμε. Έτσι μπορεί να πει κανείς ότι εμπνεόμαστε και ότι ίσως είναι μια δημιουργική περίοδος. Όχι όμως για τον υπόλοιπο κόσμο, με τις ψυχολογικές και οικονομικές επιπτώσεις που προκάλεσε η πανδημία», λέει στη στήλη.

Δισκογραφικά, τον βρίσκουμε να τραγουδά το «Καλημέρα» του Πέτρου Βαγιόπουλου. «Είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι. Ο Βαγιόπουλος είναι ένας συνθέτης -φοβερός μελωδός- με μεγάλες επιτυχίες, διαχρονικές, όπως το “Πότε Βούδας, πότε Κούδας”, που τραγουδάει όλος ο Eλληνισμός απανταχού της Γης. Ο ίδιος έχει επιλέξει αυτή την καλλιτεχνική στάση, δεν είναι “μαϊντανός”. Ήταν συνεργάτης του Ρασούλη και η εντύπωση που έχω για εκείνον είναι ότι είναι γνήσιος λαϊκός συνθέτης, που απευθύνεται άμεσα στον λαό. Αυτό είναι σπάνιο και το θαυμάζω», περιγράφει και η κουβέντα πάει στα επόμενα σχέδια. «Θέλω να κάνω έναν προσωπικό δίσκο. Έχω και άλλα όνειρα, όπως, για παράδειγμα, το να κάνω έναν παιδικό δίσκο, ένα συμπλήρωμα μιας προσπάθειας που είχα κάνει το 2000. Το παιδικό τραγούδι είναι ένας χώρος πολύ ευαίσθητος, ένα στοίχημα που με προκαλεί. Ωστόσο, δεν ξέρω τι από τα δύο θα εκδώσω πρώτο. Είμαστε και σε μια χρονική περίοδο που δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει αύριο. Όχι με την έννοια του φόβου ή της συνωμοσιολογίας, αλλά με την έννοια της διάθεσης».

Ο ίδιος, όπως παραδέχεται, φλερτάρει και με το λαϊκό τραγούδι, «ίσως λόγω των μουσικών μου καταβολών κι ενός προβληματισμού που είχα στη δεκαετία των 20 με 30 ετών. Τότε προβληματίστηκα για το ποιο στυλ να διαλέξω. Εκείνη την εποχή πίστευα ότι θα έπρεπε να είμαι προσανατολισμένος σε ένα συγκεκριμένο στυλ, πράγμα πολύ καταστροφικό για την Τέχνη, γιατί δεν σου απαγορεύει κανείς να δοκιμαστείς σε διάφορα ακούσματα. Έτσι, σε εκείνον τον προβληματισμό μου, είπα ότι πρέπει να μιλήσω στους Έλληνες, τους συμπολίτες μου, και ο τρόπος που μπορώ να το κάνω εύκολα είναι με το λαϊκό τραγούδι. Ήταν σχεδόν επιλογή, αλλά και μουσικές καταβολές που ξεπήδησαν από μέσα μου», αποκαλύπτει.

Ο ίδιος δηλώνει υπέρ της χρήσης μάσκας και θεωρεί πως δεν πρέπει καν να συζητάμε την αυστηρότητα των μέτρων προφύλαξης απέναντι σε έναν θανατηφόρο ιό. «Υπάρχει και μια ομάδα που μιλάει για συνωμοσίες, αλλά είναι μια μικρή, επικίνδυνη μειονότητα, κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη των ειδικών και γενικότερα κατά την κοινή λογική».

Δεν εμφανίζεται σε lifestyle έντυπα, δεν απασχολεί τον Τύπο με τη ζωή του, εντούτοις είναι σταρ. «Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση ότι τα έντυπα αυτά δεν μας προτιμάνε, δεν είναι ότι δεν τα προτιμάμε μόνο εμείς. Επειτα, για να είμαστε ειλικρινείς, η δημοσιότητα πάντα βοηθούσε στην προσπάθεια να διαφημίσω το υλικό μου, τις συναυλίες μου, τους δίσκους μου και να δημοσιοποιηθούν τα τραγούδια μου - και μέχρι εκεί».

Ο Ο. Περίδης δυσκολεύεται να απαντήσει ποιος είναι ο πιο αγαπημένος στίχος τραγουδιού του, αλλά αναφέρει κάποια από τα τραγούδια του που δεν λείπουν ποτέ από τα live: «Είναι ορισμένα κομμάτια που τα παίζω κάθε φορά, όπως το “Φεύγω”, “Η φωτοβολίδα”, “Κάτι μου κρύβεις”, “Αχ να σε βρω”, “Για πού το έβαλες, καρδιά μου”, “Τα αμερικάνικα”. Αυτά είναι τα τραγούδια που πρέπει να παίξω σε κάθε συναυλία μου».

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ»