Δεκαετία του ’60. Στιγμές ζωής μίας ασπρόμαυρης Αθήνας και μια ολόκληρη εποχή σε «στοπ καρέ». Ένα βιβλίο ντοκυμαντέρ για την πόλη, τους ανθρώπους της και την καθημερινότητά τους. Τότε που ο χρόνος κυλούσε κάπως πιο αργά κι έτρεχε μόνο σε «κουρδισμένα» ρολόγια.
Κόσμος στο πήγαιν’ έλα. «Εδώ το φρέσκο ψάρι να τρώει η μάνα και στο παιδί να μη δίνει», ηλικιωμένο φλερτάκι στους εύζωνες, λαθραίο ανάγνωσμα εφημερίδας στο περίπτερο, φτώχια στο πεζοδρόμιο και ένα κομμάτι πάγος κατ ευθείαν για το ψυγείο. Χαμόσπιτα, σκόνη, ζέστη και χώμα στο δρόμο. Το φόρεμα «λίγο πιο κάτω από το γόνατο» και η ιδρωμένη περιέργεια για το φακό μόνιμη από τότε. Βόλτες, καλοκαιρινό ραχάτι και η συνηθισμένη σαμπρέλα/παιχνίδι συντροφιά των πιτσιρικιών.
Το καλοκαίρι του 1966 η Κατερίνα Ζωιτοπούλου επιστρέφει στην Αθήνα από το Βερολίνο, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της επάνω στη φωτογραφία. Ανεβαίνει στην Ακρόπολη με μία φωτογραφική μηχανή στο χέρι και η περιπλάνησή της στην πόλη ξεκινάει. Πρόσωπα, κτήρια κι ένα μεγάλο ζουμ σε μία πόλη που αλλάζει κάθε μέρα.
Χωρίς να το υποψιάζεται η πολύ νέα τότε φωτογράφος – έχει καταφέρει να αποτυπώσει το πρόσωπο και την ταυτότητα μιας πόλης που κάθε μέρα αλλάζει. Μία συλλογή πολύτιμη που τελικά αποφάσισε να κάνει γνωστή με αυτό το ιδιαίτερο λεύκωμα.
