ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Χρήστος Παπαδόπουλος στο parapolitika.gr: Οι μουσικοί δεν παίρνουν τη μερίδα του λέοντος, όπως οι τραγουδιστές
Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Χρήστος Παπαδόπουλος από «Τα παιδιά από την Πάτρα» μιλά στο ένθετο του πολιτισμού «Secret» της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τον Γιάννη Ξυνόπουλο για τον νέο του δίσκο, τα σίριαλ του Μανουσάκη, την ανεργία στον χώρο και το κίνημα «MeΤoo».
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος έγινε γνωστός µέσα από το συγκρότηµα «Τα παιδιά από την Πάτρα». Είναι συνθέτης και µάλιστα µετρά πολλές συνεργασίες και επιτυχίες στη µέχρι τώρα πορεία του.
Η στήλη ήρθε σε επαφή µαζί του µε αφορµή τον νέο του δίσκο, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ηµέρες, µε τίτλο «Είναι κάτι στιγµές», από την FM Records του Νίκου Κούρτη. Είχε ξανασυνεργαστεί µε την εταιρεία µε «Τα παιδιά από την Πάτρα» σε ένα τριπλό CD το 2006, τότε που το συγκρότηµα έπαιζε στο κέντρο «∆ιαδροµές».
«Η FM Records είναι η εταιρεία που έχει αγοράσει τα δικαιώµατα από “Τα παιδιά από την Πάτρα”. Ενώ τους δίσκους τους κάναµε µε τους αδελφούς Φαληρέα το ’84-’85 και το 1986, όταν πούλησαν 750.000 αντίτυπα.
Όταν έκλεισε το “Pop Eleven”, τα δικαιώµατα τα πήρε η FM Records. Πλέον στις δισκογραφικές εταιρείες είναι τα πάντα οι ψηφιακές πλατφόρµες όπου ανεβαίνουν τα τραγούδια, καθώς όλα πλέον παίζουν µέσω Ιnternet», εξηγεί.
«∆εν σας κρύβω ότι η νέα δισκογραφική δουλειά ήταν µια ιδέα του του Νίκου Κούρτη, γιατί µέχρι τώρα µε το έθνικ που ασχολήθηκα και µε τα soundtracks µε έθνικ χρώµα ήταν όλα ταξίδια προς την Ανατολή.
Έτσι, µου είπε να κάνω έναν δίσκο που να είναι ένα ταξίδι από τη ∆ύση προς την Ελλάδα, να περνάει από τους Κέλτες, Αγγλία, από Νότια Γαλλία και Ιταλία», αποκαλύπτει για την ιδέα, η οποία ξεκίνησε από την πρώτη καραντίνα, που τον είχε βρει σε ένα αγρόκτηµα στα Γρεβενά.
«Εκεί έγραψα τα πρώτα κοµµάτια σε χρώµα κέλτικο, αλλά στην πορεία, επειδή δούλευα και το “Κόκκινο ποτάµι”, δεν απέφυγα και την Aνατολή. Έτσι, έχω µερικά κοµµάτια ανατολίτικα στον δίσκο µου µε τους αδελφούς Τσαχουρίδη και το “Κόκκινο ποτάµι” στα ποντιακά, µια συνεργασία µε τον Θέµη Αδαµαντίδη. Είναι ένας δίσκος πολυσυλλεκτικός, που έχει διάφορα είδη µουσικής».
Για εκείνον το να γράφει µουσική είναι ψυχοθεραπεία. Βρίσκεται καθηµερινά στο στούντιο, όµως πιο πολύ τον ενδιαφέρει το δηµιουργικό κοµµάτι παρά η άµεση οικονοµική απολαβή. «Αυτός είναι ο λόγος που η τελευταία µου δισκογραφική δουλειά δεν αποσκοπεί στο σουξέ.
Θυµάµαι τότε µε “Τα παιδιά από την Πάτρα” ότι γίνονταν συσκέψεις για τη σειρά µε την οποία θα µπουν τα τραγούδια στον δίσκο. Ποιο θα µπει πρώτο, ποιο δεύτερο στην πρώτη πλευρά του δίσκου... Θυµάµαι τότε που υπήρχαν τα βινύλια, το 1ο-2ο και το 3ο τραγούδι εξυπηρετούσαν κάποια σκοπιµότητα και
συνήθως στους δίσκους, αν τους µελετήσεις καλά, θα παρατηρήσεις ότι από το 4ο και µετά σταµατούσε το κυνήγι του σουξέ.
Συνήθως το 4ο τραγούδι ήταν το καλό», διηγείται. Σε αυτόν τον δίσκο, όµως, δεν δούλεψε πάνω σε αυτήν τη λογική, εντούτοις βλέπει ήδη την επιτυχία. «Πηγαίνει καλά, γιατί στις µέρες µας δεν µετράµε την επιτυχία µε τις πωλήσεις των δίσκων, αλλά µε τις προβολές ή, αλλιώς, τα views».
Πρόσφατα εµφανίστηκε (σ.σ.: «Τα παιδιά από την Πάτρα») σε τηλεοπτική µουσική εκποµπή της ΕΡΤ1 και έκανε εντύπωση η δική του δεξιοτεχνία στο µπουζούκι, αλλά και του γιου του, Περικλή, που εµφανίστηκε στο ίδιο πάλκο, πράγµα που ανέφερε και ο Βαγγέλης ∆εληκούρας.
«Ναι, ο γιος µου είναι πολύ καλός µουσικός, παίζει πολύ καλή κιθάρα και µπουζούκι. Στην εκποµπή έπαιξε δεύτερο µπουζούκι. Τον έχω µαζί µου στο στούντιο ηχολήπτη και είµαι πολύ χαρούµενος, γιατί ενώνουµε τις δυνάµεις µας και δουλεύω µε τη νέα γενιά.
ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1980 ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙ, ΕΞΟΧΙΚΟ... ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ, ΚΑΙ ΑΝ, ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛO
Κακά τα ψέµατα, η νέα γενιά κατέχει πολύ καλύτερα από τη δική µου την ψηφιακή τεχνολογία και µαθαίνω πράγµατα δουλεύοντας παρέα του. Παράλληλα, του το έχω εµφυσήσει και χαίροµαι που περνάει και τα µαθήµατά του στην ΑΣΟΕΕ, γιατί πιστεύω ότι αυτή η γενιά µουσικών που έρχεται τώρα είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει και να κάνει οικογένεια µόνο µε το επάγγελµα του µουσικού. Τη δεκαετία του 1980 µπορούσες να είσαι µόνο µουσικός στα µπουζούκια και να αγοράσεις σπίτι, εξοχικό και να κάνεις οικογένεια.
Στις µέρες µας, µε το ένα µεροκάµατο, και αν, την εβδοµάδα, είναι δύσκολο να εξασκείς µόνο το επάγγελµα του µουσικού».
Αυτό πάει να πει ότι οι περισσότεροι µουσικοί πλέον είναι µορφωµένοι...«Η νέα γενιά είναι απίστευτα καλή, καλύτερη από τη δική µας σε γνώσεις, σε δεξιοτεχνία, σε µουσικές σπουδές. Αυτό που τους λείπει είναι ότι εµείς τα ψάξαµε και τα βρήκαµε στον δρόµο.
∆ούλευα 18 χρόνων µε τον Μπάµπη Γκολέ και του έλεγα “πώς το έκανες αυτό”. Πήγαινα σε συναυλίες και παρακολουθούσα πώς έπαιζαν ή πήγαινα στα μπουζούκια κι έβλεπα τον Σπύρο Λιόση, που συνόδευε τον Πάνο Γαβαλά, και προσπαθούσα να δω πώς έπαιζε και να του “κλέψω” πράγματα. Η νέα γενιά πατάει ένα κλικ στο Διαδίκτυο και τους βλέπει όλους.
Όσον αφορά τα μαθήματα στο μπουζούκι ή στην κιθάρα, είναι απίστευτο το πόσο είχε εξελιχθεί η κατάσταση. Αυτή, όμως, η ευκολία να τα βρεις όλα έτοιμα στο Διαδίκτυο τους έχει κάνει όλους ίδιους.
Χωρίς να έχουν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα στο παίξιμο που είχαν οι παλιοί». Ερχόμενοι στη θλιβερή επικαιρότητα, με τις καταγγελίες περί σεξουαλικής βίας και κακοποίησης, μένουμε στο ότι ο χώρος της μουσικής δεν είχε, ευτυχώς, έως τώρα ανάλογα ζητήματα.
«Το ελληνικό "MeΤoo" με βρίσκει σύμφωνο. Εγώ ήξερα ορισμένα πράγματα από τον χώρο του θεάτρου, αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι άργησε κιόλας. Αν δεν απατώμαι, ξεκίνησε το 2006 στις ΗΠΑ, οπότε ήταν καιρός να γίνει η αρχή και στην Ελλάδα.
Αυτό που με εξοργίζει είναι η κακοποίηση των ανήλικων παιδιών. Ας ελπίσουμε ότι αυτό είναι η αρχή και στην πορεία μπορεί να βγει κάτι και για τραγουδιστές ή συνθέτες και δημιουργούς».
Για την πανδημία, το κλείσιμο των μουσικών σκηνών και την ανεργία των μουσικών είναι κάθετος, καθώς βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με πολλούς Έλληνες μουσικούς.
«Δεν μπορείς να περάσεις με 500 ευρώ - και μάλιστα στους 12 μήνες ανεργία πήραν τους 6 μήνες. Είναι σε μεγάλη ανέχεια οι μουσικοί. Όλα αυτά τα χρόνια είναι λιτοδίαιτοι, δεν είναι σαν τους τραγουδιστές, που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος. Παρ’ όλα αυτά, είμαι λίγο αισιόδοξος και πιστεύω ότι το καλοκαίρι θα ανοίξουν τα πράγματα, θα γίνουν κάποιες συναυλίες.
Συγχρόνως, όμως, είμαι και απαισιόδοξος, γιατί νομίζω ότι όλο αυτό έχει μπει πλέον στο DNA του Έλληνα Θα προσέχει πάντα. Λεφτά δεν θα έχει, δεν θα γεμίσουν στάδια και από αυτή την άποψη τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα».
Όσο για τις διαδικτυακές συναυλίες, θεωρεί πως ήρθαν για να μείνουν. «Προχθές βρέθηκα με τον Χρήστο Θηβαίο σε ένα στούντιο, γιατί θα πει κάποια τραγούδια μου, και τον ρώτησα πώς πήγε το live streaming που έκανε στον “Σταυρό του Νότου”. Mου είπε ότι πληρώθηκαν οι μουσικοί, πήρε και αυτός ένα καλό μεροκάματο. Νομίζω ότι ήρθαν για να μείνουν και τα live streaming. Δεν θα έχουν τις οικονομικές απολαβές που έχει ένα κανονικό live, αλλά θα γίνονται πράγματα. Ο κόσμος πάντα θέλει να βλέπει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες».
Ο ίδιος, πάντως, μέσα στην πανδημία υπήρξε πολύ δημιουργικός. Μάλιστα του ανατέθηκε από το 14o Συνέδριο του Αλτσχάιμερ, που έγινε στην Ελλάδα, να γράψει ένα ορατόριο σε ποίηση Ελένης Αντωνιάδου.
«Ήταν τιμή μου. Ο τίτλος του είναι “Όγδοη μέρα”. Ήταν μια πρόκληση για μένα, δεν το είχα ξανακάνει να γράψω μουσική πάνω σε στίχο που δεν έχει ομοιοκαταληξία».
Επιτυχίες του Χρήστου Παπαδόπουλου έχουν εμφανιστεί και μέσα από τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Αρχιπέλαγος» και το «Κόκκινο ποτάμι».
«Μεταξύ μας, με αυτό επιβιώνω τα τελευταία 20 χρόνια. Έχω κάνει 18 soundtracks σε τηλεοπτικές σειρές και τη μουσική σε 7 κινηματογραφικές ταινίες», μας αποκαλύπτει. «Μελλοντικά, σκοπεύω να γράψω κάποιες μουσικές, ίσως και τραγούδια, για την καινούργια σειρά του Μανούσου Μανουσάκη.
Πρόκειται να μεταφέρει στην τηλεοπτική οθόνη της ΕΡΤ τρία διηγήματα της κλασικής εποχής, των Παπαδιαμάντη, Βιζυηνού και Γαλάτειας Αλεξίου, που ήταν θεατρική συγγραφέας - ποιήτρια και πρώτη γυναίκα του Νίκου Καζαντζάκη. Επιπλέον, γράφω μουσική σε ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε τώρα για
την Επανάσταση του 1821 με τον Μανούσο Μανουσάκη. Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω μουσική πάνω σε εικόνα, είναι πραγματική πρόκληση...»
Η στήλη ήρθε σε επαφή µαζί του µε αφορµή τον νέο του δίσκο, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ηµέρες, µε τίτλο «Είναι κάτι στιγµές», από την FM Records του Νίκου Κούρτη. Είχε ξανασυνεργαστεί µε την εταιρεία µε «Τα παιδιά από την Πάτρα» σε ένα τριπλό CD το 2006, τότε που το συγκρότηµα έπαιζε στο κέντρο «∆ιαδροµές».
«Η FM Records είναι η εταιρεία που έχει αγοράσει τα δικαιώµατα από “Τα παιδιά από την Πάτρα”. Ενώ τους δίσκους τους κάναµε µε τους αδελφούς Φαληρέα το ’84-’85 και το 1986, όταν πούλησαν 750.000 αντίτυπα.
Όταν έκλεισε το “Pop Eleven”, τα δικαιώµατα τα πήρε η FM Records. Πλέον στις δισκογραφικές εταιρείες είναι τα πάντα οι ψηφιακές πλατφόρµες όπου ανεβαίνουν τα τραγούδια, καθώς όλα πλέον παίζουν µέσω Ιnternet», εξηγεί.
«∆εν σας κρύβω ότι η νέα δισκογραφική δουλειά ήταν µια ιδέα του του Νίκου Κούρτη, γιατί µέχρι τώρα µε το έθνικ που ασχολήθηκα και µε τα soundtracks µε έθνικ χρώµα ήταν όλα ταξίδια προς την Ανατολή.
Έτσι, µου είπε να κάνω έναν δίσκο που να είναι ένα ταξίδι από τη ∆ύση προς την Ελλάδα, να περνάει από τους Κέλτες, Αγγλία, από Νότια Γαλλία και Ιταλία», αποκαλύπτει για την ιδέα, η οποία ξεκίνησε από την πρώτη καραντίνα, που τον είχε βρει σε ένα αγρόκτηµα στα Γρεβενά.
«Εκεί έγραψα τα πρώτα κοµµάτια σε χρώµα κέλτικο, αλλά στην πορεία, επειδή δούλευα και το “Κόκκινο ποτάµι”, δεν απέφυγα και την Aνατολή. Έτσι, έχω µερικά κοµµάτια ανατολίτικα στον δίσκο µου µε τους αδελφούς Τσαχουρίδη και το “Κόκκινο ποτάµι” στα ποντιακά, µια συνεργασία µε τον Θέµη Αδαµαντίδη. Είναι ένας δίσκος πολυσυλλεκτικός, που έχει διάφορα είδη µουσικής».
Για εκείνον το να γράφει µουσική είναι ψυχοθεραπεία. Βρίσκεται καθηµερινά στο στούντιο, όµως πιο πολύ τον ενδιαφέρει το δηµιουργικό κοµµάτι παρά η άµεση οικονοµική απολαβή. «Αυτός είναι ο λόγος που η τελευταία µου δισκογραφική δουλειά δεν αποσκοπεί στο σουξέ.
Θυµάµαι τότε µε “Τα παιδιά από την Πάτρα” ότι γίνονταν συσκέψεις για τη σειρά µε την οποία θα µπουν τα τραγούδια στον δίσκο. Ποιο θα µπει πρώτο, ποιο δεύτερο στην πρώτη πλευρά του δίσκου... Θυµάµαι τότε που υπήρχαν τα βινύλια, το 1ο-2ο και το 3ο τραγούδι εξυπηρετούσαν κάποια σκοπιµότητα και
συνήθως στους δίσκους, αν τους µελετήσεις καλά, θα παρατηρήσεις ότι από το 4ο και µετά σταµατούσε το κυνήγι του σουξέ.
Συνήθως το 4ο τραγούδι ήταν το καλό», διηγείται. Σε αυτόν τον δίσκο, όµως, δεν δούλεψε πάνω σε αυτήν τη λογική, εντούτοις βλέπει ήδη την επιτυχία. «Πηγαίνει καλά, γιατί στις µέρες µας δεν µετράµε την επιτυχία µε τις πωλήσεις των δίσκων, αλλά µε τις προβολές ή, αλλιώς, τα views».
Πρόσφατα εµφανίστηκε (σ.σ.: «Τα παιδιά από την Πάτρα») σε τηλεοπτική µουσική εκποµπή της ΕΡΤ1 και έκανε εντύπωση η δική του δεξιοτεχνία στο µπουζούκι, αλλά και του γιου του, Περικλή, που εµφανίστηκε στο ίδιο πάλκο, πράγµα που ανέφερε και ο Βαγγέλης ∆εληκούρας.
«Ναι, ο γιος µου είναι πολύ καλός µουσικός, παίζει πολύ καλή κιθάρα και µπουζούκι. Στην εκποµπή έπαιξε δεύτερο µπουζούκι. Τον έχω µαζί µου στο στούντιο ηχολήπτη και είµαι πολύ χαρούµενος, γιατί ενώνουµε τις δυνάµεις µας και δουλεύω µε τη νέα γενιά.
ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1980 ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙ, ΕΞΟΧΙΚΟ... ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ, ΚΑΙ ΑΝ, ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛO
Κακά τα ψέµατα, η νέα γενιά κατέχει πολύ καλύτερα από τη δική µου την ψηφιακή τεχνολογία και µαθαίνω πράγµατα δουλεύοντας παρέα του. Παράλληλα, του το έχω εµφυσήσει και χαίροµαι που περνάει και τα µαθήµατά του στην ΑΣΟΕΕ, γιατί πιστεύω ότι αυτή η γενιά µουσικών που έρχεται τώρα είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει και να κάνει οικογένεια µόνο µε το επάγγελµα του µουσικού. Τη δεκαετία του 1980 µπορούσες να είσαι µόνο µουσικός στα µπουζούκια και να αγοράσεις σπίτι, εξοχικό και να κάνεις οικογένεια.
Στις µέρες µας, µε το ένα µεροκάµατο, και αν, την εβδοµάδα, είναι δύσκολο να εξασκείς µόνο το επάγγελµα του µουσικού».
Αυτό πάει να πει ότι οι περισσότεροι µουσικοί πλέον είναι µορφωµένοι...«Η νέα γενιά είναι απίστευτα καλή, καλύτερη από τη δική µας σε γνώσεις, σε δεξιοτεχνία, σε µουσικές σπουδές. Αυτό που τους λείπει είναι ότι εµείς τα ψάξαµε και τα βρήκαµε στον δρόµο.
∆ούλευα 18 χρόνων µε τον Μπάµπη Γκολέ και του έλεγα “πώς το έκανες αυτό”. Πήγαινα σε συναυλίες και παρακολουθούσα πώς έπαιζαν ή πήγαινα στα μπουζούκια κι έβλεπα τον Σπύρο Λιόση, που συνόδευε τον Πάνο Γαβαλά, και προσπαθούσα να δω πώς έπαιζε και να του “κλέψω” πράγματα. Η νέα γενιά πατάει ένα κλικ στο Διαδίκτυο και τους βλέπει όλους.
Όσον αφορά τα μαθήματα στο μπουζούκι ή στην κιθάρα, είναι απίστευτο το πόσο είχε εξελιχθεί η κατάσταση. Αυτή, όμως, η ευκολία να τα βρεις όλα έτοιμα στο Διαδίκτυο τους έχει κάνει όλους ίδιους.
Χωρίς να έχουν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα στο παίξιμο που είχαν οι παλιοί». Ερχόμενοι στη θλιβερή επικαιρότητα, με τις καταγγελίες περί σεξουαλικής βίας και κακοποίησης, μένουμε στο ότι ο χώρος της μουσικής δεν είχε, ευτυχώς, έως τώρα ανάλογα ζητήματα.
«Το ελληνικό "MeΤoo" με βρίσκει σύμφωνο. Εγώ ήξερα ορισμένα πράγματα από τον χώρο του θεάτρου, αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι άργησε κιόλας. Αν δεν απατώμαι, ξεκίνησε το 2006 στις ΗΠΑ, οπότε ήταν καιρός να γίνει η αρχή και στην Ελλάδα.
Αυτό που με εξοργίζει είναι η κακοποίηση των ανήλικων παιδιών. Ας ελπίσουμε ότι αυτό είναι η αρχή και στην πορεία μπορεί να βγει κάτι και για τραγουδιστές ή συνθέτες και δημιουργούς».
Για την πανδημία, το κλείσιμο των μουσικών σκηνών και την ανεργία των μουσικών είναι κάθετος, καθώς βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με πολλούς Έλληνες μουσικούς.
«Δεν μπορείς να περάσεις με 500 ευρώ - και μάλιστα στους 12 μήνες ανεργία πήραν τους 6 μήνες. Είναι σε μεγάλη ανέχεια οι μουσικοί. Όλα αυτά τα χρόνια είναι λιτοδίαιτοι, δεν είναι σαν τους τραγουδιστές, που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος. Παρ’ όλα αυτά, είμαι λίγο αισιόδοξος και πιστεύω ότι το καλοκαίρι θα ανοίξουν τα πράγματα, θα γίνουν κάποιες συναυλίες.
Συγχρόνως, όμως, είμαι και απαισιόδοξος, γιατί νομίζω ότι όλο αυτό έχει μπει πλέον στο DNA του Έλληνα Θα προσέχει πάντα. Λεφτά δεν θα έχει, δεν θα γεμίσουν στάδια και από αυτή την άποψη τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα».
Όσο για τις διαδικτυακές συναυλίες, θεωρεί πως ήρθαν για να μείνουν. «Προχθές βρέθηκα με τον Χρήστο Θηβαίο σε ένα στούντιο, γιατί θα πει κάποια τραγούδια μου, και τον ρώτησα πώς πήγε το live streaming που έκανε στον “Σταυρό του Νότου”. Mου είπε ότι πληρώθηκαν οι μουσικοί, πήρε και αυτός ένα καλό μεροκάματο. Νομίζω ότι ήρθαν για να μείνουν και τα live streaming. Δεν θα έχουν τις οικονομικές απολαβές που έχει ένα κανονικό live, αλλά θα γίνονται πράγματα. Ο κόσμος πάντα θέλει να βλέπει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες».
Ο ίδιος, πάντως, μέσα στην πανδημία υπήρξε πολύ δημιουργικός. Μάλιστα του ανατέθηκε από το 14o Συνέδριο του Αλτσχάιμερ, που έγινε στην Ελλάδα, να γράψει ένα ορατόριο σε ποίηση Ελένης Αντωνιάδου.
«Ήταν τιμή μου. Ο τίτλος του είναι “Όγδοη μέρα”. Ήταν μια πρόκληση για μένα, δεν το είχα ξανακάνει να γράψω μουσική πάνω σε στίχο που δεν έχει ομοιοκαταληξία».
Επιτυχίες του Χρήστου Παπαδόπουλου έχουν εμφανιστεί και μέσα από τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Αρχιπέλαγος» και το «Κόκκινο ποτάμι».
«Μεταξύ μας, με αυτό επιβιώνω τα τελευταία 20 χρόνια. Έχω κάνει 18 soundtracks σε τηλεοπτικές σειρές και τη μουσική σε 7 κινηματογραφικές ταινίες», μας αποκαλύπτει. «Μελλοντικά, σκοπεύω να γράψω κάποιες μουσικές, ίσως και τραγούδια, για την καινούργια σειρά του Μανούσου Μανουσάκη.
Πρόκειται να μεταφέρει στην τηλεοπτική οθόνη της ΕΡΤ τρία διηγήματα της κλασικής εποχής, των Παπαδιαμάντη, Βιζυηνού και Γαλάτειας Αλεξίου, που ήταν θεατρική συγγραφέας - ποιήτρια και πρώτη γυναίκα του Νίκου Καζαντζάκη. Επιπλέον, γράφω μουσική σε ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε τώρα για
την Επανάσταση του 1821 με τον Μανούσο Μανουσάκη. Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω μουσική πάνω σε εικόνα, είναι πραγματική πρόκληση...»
