Δυο αδερφές που έρχονται αντιμέτωπες με την προδοσία και μια ιστορία γεμάτη ανατροπές, που βασίζεται στα ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας από το 1912 και ως τις μέρες του Πολυτεχνείου είναι η ραχοκοκαλά του νέου μυθιστορήματος με τίτλο «Για δυο σμαράγδια
» της Αλέκας Ζωγράφου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη.
Η υπόθεση του βιβλίου
Ορχομενός 1912. Η Σμαράγδα έρχεται στον κόσμο ένα ζοφερό πρωινό και το κουβάρι της ζωής της αρχίζει να ξετυλίγεται. Από την πρώτη κιόλας μέρα αναμετριέται με τη μοίρα της. Ο αρραβώνας της με τον Πετρή μπλέκει ξαφνικά το κουβάρι. Η αδελφή της, η Λενιώ, αδυνατεί να ξεχωρίσει την προδοσία από το πάθος. Ο Πετρής γίνεται δικός της, όμως όλα έχουν ένα τίμημα... Ο κόμπος μόνο να κοπεί μπορεί. Η ζωή μοιάζει να έχει κρατημένα βάσανα πολλά για τη Σμαράγδα με τα πράσινα σαν πολύτιμους λίθους μάτια και το διαμάντι στην καρδιά. Την αποκοιμίζει γλυκά με έναν έρωτα, έναν γάμο. Της χαρίζει δώρα πολύτιμα που μοσχοβολούν βιολέτα και μαργαρίτα. Αλλά, ο πόλεμος τη βυθίζει και πάλι σε ένα σκοτάδι πυκνό, όμοιο με το θάνατο.
Η Κατοχή αφήνει τη δυσοσμία της παντού. Η Ματίνα είναι από εκείνους που τολμούν και πολεμούν. Η πρώην πόρνη γίνεται η γυναίκα της Αντίστασης... Αποχωρίζεται το παιδί που έχει μόλις γεννήσει. Στο ζύγι
υπερισχύει η ευτυχία του και όχι η αγάπη της. Αθήνα 1975. Η εγγονή της Σμαράγδας, παίρνοντας το όνομά της, κοινωνεί τη μοίρα της, κληρονομεί τα βάσανα, αλλά και τη δύναμή της. Τα δυο σμαράγδια που έχει για μάτια, όσες φορές άστραψαν από πόνο
και μισεμό, άλλες τόσες έλαμψαν από χαρά κι ελπίδα. Όταν, χρόνια αργότερα, ξεκινά να γράψει το νέο της μυθιστόρημα, τα κομμάτια που λείπουν βρίσκονται καλά φυλαγμένα σε ένα συρτάρι. Και τότε, η αλήθεια ερμηνεύεται με διαφορετικό τρόπο, το μεγάλο μυστικό αποκαλύπτεται και οι συνειδήσεις δοκιμάζονται.
Η κ. Ζωγράφου μιλώντας στα parapolitika.gr εξηγεί από που άντλησε την έμπνευση για να γράψει αυτή την συναρπαστική ιστορία, τις δυσκολίες που συνάντησε για τη συγγραφή της και το ρόλο που διαδραματίζει ο έρωτας μέσα σε αυτήν την ιστορία.
Τι πραγματεύεται το βιβλίο σας;
Το βιβλίο μου «Για δυο σμαράγδια», είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται στα ιστορικά γεγονότα στην Ελλάδα από το 1912 και ως τις μέρες του Πολυτεχνείου. Το μεγαλύτερο μέρος του διαδραματίζεται, στον τόπο καταγωγής μου, τον Ορχομενό. Ήταν μια επιλογή μου να μπορέσω να «χωρέσω» με την συγγραφή τα στοιχεία και ένα κομμάτι της ιστορίας, των ηθών και των εθίμων και κυρίως την νοοτροπία και την κουλτούρα αυτής της μικρής κουκίδας στον χάρτη που για όλους εμάς είναι μια τεράστια κληρονομιά. Φυσικά, η ζωή της Σμαράγδας είναι εκείνη που θα οδηγήσει τον αναγνώστη σε μια περιπέτεια που ξεκινά να ξετυλίγεται με ένα γεγονός που για εκείνη την εποχή ήταν σκληρό και καθοριστικά δύσκολο να διαχειριστεί και να επουλωθεί, αλλά είναι και ένα σεργιάνι στον Ορχομενό του χθες με στοιχεία που για τους περισσότερους είναι άγνωστα, μα η ανάγκη να γίνουν γνωστά, μέσα μου έμοιαζε επιτακτική.
Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;
Το θέμα αυτό υπήρχε πάντα στο μυαλό μου- αναφέρομαι στο πρώτο μέρος-. Δυο αδερφές να έρχονται αντιμέτωπες με την προδοσία και με τα επακόλουθά της. Ήταν, ας πούμε κάτι που με είχε απασχολήσει από παιδί. Ίσως, γιατί ήταν το πιο κακόγουστο παραμύθι που είχα ακούσει και δυστυχώς, δεν ήταν και το χειρότερο. Είχε δράκο… Η κατάλληλη στιγμή, όμως, ήταν τώρα. Είναι τώρα. Ένα τέτοιο θέμα δύσκολο, όταν δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια, είναι καλύτερα να μην το αγγίζεις. Το βασικότερο ήταν η μεστάδα της γραφής. Όταν ένιωσα, το έγραψα. Το καλό κρασί, το περιμένεις, αρκεί να έχει καλό σταφύλι στο βαρέλι για να αξίζει ο χρόνος της αναμονής.
Πόσο καιρό διήρκησε η έρευνά σας για τη συγγραφή του;
Η έρευνα με την συγγραφή σχεδόν βάδισαν παράλληλα. Έτσι θα πω ότι κράτησε οκτώ μήνες, ίσως και εννιά. Δεν ήταν χρονοβόρα η έρευνα, αλλά η σκέψη. Δεν έλλειπε η έμπνευση, αλλά που και που ζύγιζα τις θύμησες, το θάρρος και κάποια δάκρυα που ήταν αδύνατον να τα εμποδίσω. Μάζευαν καιρό νερό, γινάτι και είχαν δικαίωμα στο ξέσπασμα και ειδικά όταν οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εν ζωή.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στην πλοκή του έργου;
Τον σημαντικότερο! Στις ιστορίες που θα έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν οι αναγνώστες, θα δούμε ότι ο έρωτας γίνεται για κάποιους ευλογία και για κάποιους ευλογιά, ανάθεμα, κατάρα. Και κάποιοι ή κάποιες δεν ζαλώνονται μόνοι τους τον Σταυρό, θα έλεγα, τον λαξεύουν οι ίδιοι πρώτα.
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε;
Δυσκολίες, δε συνάντησα. Μα, όπως είπα και πριν, οι μνήμες, η αναδρομή στο παρελθόν, αυτό ήταν που με ζόρισε. Η απόφασή μου, όμως, ήταν αυτό το βιβλίο να το ολοκληρώσω και δεν θα άλλαζε. Τα συναισθήματα πολλές φορές είναι σαν τα κλαριά, αν πιο πέρα είναι ο στόχος, τα παραμερίζεις και φτάνεις εκεί. Στο στόχο.
Μετά την έκδοση του βιβλίου, μπήκατε στον πειρασμό να αλλάξετε κάτι σε αυτό;
Θα σας απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω, μόνο αν δεν με σιγοντάριζε το θάρρος θα το έκανα. Το θάρρος όσες φορές το αναζήτησα δήλωνε την παρουσία του. Και έτσι, δεν άλλαξα τίποτα.
