είναι ο τελευταίος άνθρωπος που συνεργάστηκε καλλιτεχνικά με τονΜίκη Θεοδωράκη παρουσιάζοντας το 2019 την μουσικοθεατρική παράσταση «Όμορφη Πόλη» στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Ωστόσο δεν έμειναν εκεί, καθώς τον τελευταίο καιρό έκαναν μαζί κι άλλα καλλιτεχνικά σχέδια που είχαν να κάνουν κυρίως με τις αγαπημένες όπερες του μεγάλου μουσικοσυνθέτη.
«Ο Μίκης είναι για μένα πνευματικός πατέρας. Ένας άνθρωπος που με την εμβληματική του προσωπικότητα με μάγεψε πριν από περίπου 2,5 χρόνια που τον γνώρισα. Από τότε αναπτύξαμε μια πολύ ισχυρή και βαθιά φιλία. Είχα την τύχη να συναντιέμαι μαζί του στο σπίτι του πολύ συχνά και να ακούω από αυτόν σημαντικές ιστορίες για την Ελλάδα, για την πορεία και το έργο του. Είχε πάντα πολιτική θέση. Τον ενδιέφεραν πολύ τα κοινά και η επικαιρότητα, αλλά μαζί κάναμε πολλές συζητήσεις για το παρελθόν. Μάλιστα κάναμε και σχέδια για το μέλλον, για κάποιες επόμενες παραστάσεις. Το επόμενο μας σχέδιο ήταν η αναβίωση της όπερας «Λυσιστράτη» του Μίκη Θεοδωράκη που είχε παρουσιαστεί το 2004 στο Μέγαρο Μουσικής. Το προγραμματίζω για τον επόμενο χειμώνα και θα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Αλλά το σχεδιάζαμε μαζί. Συζητάγαμε πως θα είναι το στήσιμο και το μοτίβο του ανεβάσματος του. Είχε πολύ αγάπη στα έργα που είχε γράψει για την όπερα. Ήταν μια συγκλονιστική και συναρπαστική προσωπικότητα με τεράστια γενναιοδωρία και μεγαλοσύνη και έναν νου που πραγματικά σε καθήλωνε. Ήταν ένας ρήτορας σπουδαίος και μεθυστικός. Αγαπούσε πάρα πολύ την κλασική του πλευρά, τις όπερές του, και ήθελε πολύ το έργο του αυτό να περάσει και στις επόμενες γενιές. Και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω στο μέλλον ξεκινώντας με τη Λυσιστράτη του. Είναι μια οικουμενική απώλεια, ο μοναδικός ίσως συνθέτης που έχει διαπρέψει με τόση μεγάλη έκταση. Είναι συνώνυμο της Ελλάδας» λέει ο ίδιος στα Παραπολιτικα.
