» του Ευριπίδη πρωταγωνιστεί φέτος ο Θάνος Τοκάκηςερμηνεύοντας το ρόλο του Πολυνίκη στην αιώνια διαμάχη με τον αδελφό του Ετεοκλή για την εξουσία στη Θήβα σε μια σπουδαία παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου που σκηνοθετεί ο Γιάννης Μόσχος και θα περιοδεύσει όλο το Σεπτέμβριο. «Το καλοκαίρι αυτό ήταν ανακουφιστικό. Γιατί μετά από πολύ καιρό βρέθηκα στη σκηνή μπροστά σε κοινό και δεν το περίμενα πως θα μου έλειπε τόσο πολύ. Τώρα διαπραγματεύτηκα ξανά τη σχέση μου με το κοινό και είδα τα πράγματα πιο αθώα» λέει ο γνωστός ηθοποιός στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιά.
Στο εμβληματικό αυτό έργο ο Ευριπίδης συνθέτει ένα πολυπρόσωπο οικογενειακό και πολιτικό δράμα και να στρέψει το ενδιαφέρον σε αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η ισοτιμία. «Είναι ένα έργο παναθρώπινο με βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα. Για μένα η διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων ή των χωρών έχει να κάνει με το ότι ο καθένας νομίζει ότι έχει δίκιο. Ο καθένας υπερασπίζεται τον εαυτόν του και δεν υπάρχει το άνοιγμα για διάλογο. Έτσι γίνεται και με τα κόμματα. Δεν θέλουν να δεχτούν κάτι διαφορετικό από την δική τους άποψη. Η γιατρειά της διχόνοιας είναι η παιδεία».
Ο Θάνος Τοκάκης που μόλις πριν δυο μήνες βίωσε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, χάνοντας τον αδελφό του από καρκίνο, τον γνωστό επικοινωνιολόγο Βασίλη Τοκάκη, δίνει σήμερα ένα μήνυμα ζωής προς όλες τις κατευθύνσεις αναφορικά με το εμβόλιο κατά του Κορωνοϊού, καθώς ήταν δίπλα στον αδερφό του όλο το διάστημα της ασθένειας του. «Δεν ξέρω αν έχω ισσοροπήσει, γιατί είναι ακόμα πολύ νωπό. Κάθε άνθρωπος βρίσκει δικά του πράγματα για να ανακουφιστεί από τον πόνο. Αλλά σίγουρα η δουλειά μου ήταν μια διέξοδος. Από την άλλη είμαι εμβολιασμένος γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι μια λύση. Μπορώ να ακούσω σε επίπεδο διαλόγου και κάποιον που δεν θέλει να το κάνει, αλλά ο κάθε μη εμβολιασμένος οφείλει να σεβαστεί ότι μια κοινωνία ολόκληρη έχει αποφασίσει ότι κάποιοι άνθρωποι αποτελούν κίνδυνο. Μπορεί να μας θεωρεί ηλίθιους αλλά πρέπει να μας σεβαστεί. Εγώ το αποφάσισα αμέσως γιατί φοβόμουν για τον αδερφό μου. Και δεν υπήρχε θέμα να το διακινδυνέψω. Πήγα αμέσως να το κάνω για να τον προστατέψω. Το εμβόλιο δεν το κάνουμε μόνο για εμάς αλλά και για τους γύρω μας».
Αναφορικά με τις καταγγελίες περί κακοποίησης στο χώρο του θεάτρου ο γνωστός ηθοποιός πιστεύει πως δεν έχουν ακόμα αποκαλυφθεί όλα από τον κύκλο της βίας. «Δεν έχουν ακόμα φύγει όλες οι σκιές της βίας από το θέατρο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν να δουλεύουν σε τέτοιες συνθήκες. Υπάρχουν ακόμα πολλά που έχουν συμβεί και δεν έχουν βγει στο φως. Αλλά μακάρι να βγουν. Μακάρι να έχει κι άλλη συνέχεια το θέμα. Το καλό είναι ότι στο εξής στο θέατρο θα υπάρχει πάντα ο φόβος. Κι αυτό είναι κάτι που κατακτήθηκε με το θάρρος των ανθρώπων που μίλησαν. Το πιο σοκαριστικό από όλα ήταν ότι όλα αυτά γίνονταν με πολύ μεγάλη ευκολία και επικρατούσε η άποψη ότι ήταν λογικά. Και σοκαρίστικα και με τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί με ένα τρόπο όλοι και άντρες και γυναίκες τα θεωρούσαμε (όχι βέβαια τα ακραία) κάπως φυσιολογικά. Νομίζω όμως τώρα πως έχει αλλάξει πια αυτή η νοοτροπία. Και νομίζω πως ξεχώρισε πια η πλάκα από τη βία».
Το έργο
Οι Φοίνισσες, διδάχτηκαν στα εν άστει Διονύσια μεταξύ του 411 και 408 π.Χ.. Στην ίδια τριλογία ανήκουν και οι τραγωδίες Υψιπύλη και Αντιόπη. Ο Ευριπίδης μια πεντηκονταετία περίπου μετά τον Αισχύλο και τους Επτά επί Θήβας, δραματοποιεί τον μύθο του θηβαϊκού κύκλου που αναφέρεται στα τραγικά συμβάντα του οίκου των Λαβδακιδών και της έριδας για την εξουσία των Θηβών, για να συνθέσει ένα πολυπρόσωπο οικογενειακό και πολιτικό δράμα και να στρέψει το ενδιαφέρον σε αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η ισοτιμία.
Ο συμμαχικός στρατός των Αργείων με επικεφαλής τον εξόριστο Πολυνείκη έχει παραταχθεί έξω από τις πύλες της Θήβας. Στο εσωτερικό, η Ιοκάστη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποτροπής του κακού, καλεί τους δύο γιους της να λύσουν τη διαφορά με ειρηνικό τρόπο. Μετά τον χρησμό του μάντη Τειρεσία που αποκαλύπτει τη θεϊκή βουλή που επιβάλλει τη θυσία νεαρού βασιλικού γόνου για την επιτυχή έκβαση της μάχης για τους υπερασπιστές της Θήβας, ο ευσεβής Μενοικέας, γιος του Κρέοντα, πείθεται να θυσιαστεί για το καλό της πόλης.
Στο πεδίο της μάχης οι Θηβαίοι παίρνουν το προβάδισμα. Ετεοκλής και Πολυνείκης αποφασίζουν ο νικητής και κάτοχος του θρόνου να κριθεί από τη μεταξύ τους μονομαχία. Η κατάρα του Οιδίποδα για την αδελφοκτόνο μοίρα των γιών του επαληθεύεται και τα δύο αδέλφια σκοτώνονται ο ένας από το χέρι του άλλου. Το θέαμα των νεκρών γιων της ωθεί την Ιοκάστη στην αυτοκτονία, ενώ ο Οιδίποδας παίρνει τον δρόμο της εξορίας. Τη διακυβέρνηση της Θήβας αναλαμβάνει ο Κρέων.
