Ένα κορίτσι προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άδειο λιμάνι χωρίς θάλασσα, σε ένα δυστοπικό σύμπαν ξηρασίας. Με την έλλειψη νερού και τροφής να οδηγεί τους κατοίκους σε εξαθλίωση, η επιβίωση απαιτεί ευρηματικότητα. Το κορίτσι, αποφασισμένο να επιβιώσει, θα ανακαλύψει μέσα στα σκουπίδια το Κήτος. Αρπάζοντας την ευκαιρία, θα φτιάξει ένα αυτοσχέδιο τσίρκο, που υπόσχεται ιστορίες για τη θάλασσα. Με αναπάντεχο τρόπο οι ιστορίες καταφέρνουν το ανέλπιστο: ξεδιψούν. Ταυτόχρονα όμως, προκαλούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις στο ακροατήριο, που καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.

Αυτή είναι η αλληγορική ιστορία με τίτλο «Κήτος» της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Bios (Πειραιώς 84, Αθήνα) υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θανάση Ακοκκαλίδη.

Η συγράφεας και ηθοποιός της παράστασης μιλώντας στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιά τονίζει πως αυτό που αναδεικνύει περισσότερο το έργο είναι ίσως το τί κάνει ένας άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη δίψα του.

Ποια είναι η αλληγορία που εμπεριέχει το «Κήτος»;


Το Κήτος από μόνο του είναι ένα έργο αλληγορικό. Με δυο λέξεις κλειδιά. Την δίψα, ως αποτέλεσμα της ξηρασίας και τις ιστορίες που διηγείται ο βασικός ήρωας. Η απόλυτη ξηρασία ως δυστοπία είναι μια πιθανή εικόνα του κοντινού μας μέλλοντος. Όμως το στέγνωμα των ανθρώπων και η σκληρότητα που αυτό επιφέρει, το διαρκές τρέξιμο για να ξεδιψάσουν μια δίψα άσβεστη και προσωπική, είναι σαφώς το από κάτω κείμενο. Όσο για τις ιστορίες που αφηγείται το Κήτος, αυτές είναι από μόνες τους αλληγορικές, καθώς βάζουν έναν καθρέφτη στο πρόσωπο του ακροατή τους.

Πως εμπνευστήκατε αυτήν την ιστορία; Πως ξεκίνησε η ιδέα;

Κάποιες φορές στη δημιουργική διαδικασία μια μορφή έρχεται από μόνη της και σου χτυπάει την πόρτα. Το Κήτος ήρθε έτσι απλά, με αφορμή ένα συγγραφικό παιχνίδι. Αλλά … έμεινε! Κι εγώ απόρησα γιατί με ελκύει τόσο και άρχισα να το ψάχνω. Το Κήτος που συνάντησα είναι φορέας μνήμης, μιας γνώσης παλιάς. Είναι κάτι μεγάλο, ογκώδες, ενίοτε δυσβάσταχτο που κουβαλάμε μέσα μας. Αλλά είναι και πηγή δύναμης , μεγάλης δύναμης στα δύσκολα. Στο θεατρικό έργο μετατράπηκε σε χαρακτήρα, πήρε ανθρώπινη μορφή. Στη συνέχεια πρότεινα στον φίλο και συνεργάτη Θανάση Ακοκκαλίδη, με τον οποίο από το 2019 έχουμε ιδρύσει την ομάδα ΕΑΝ, να σκηνοθετήσει το έργο. Εκείνος προχώρησε σε μια επιπλέον διασκευή, καθώς ο τρόπος δουλειάς του είναι αρκετά εικαστικός και πιο αφαιρετικός ως προς τον λόγο. Κρατήθηκε ωστόσο μεγάλο μέρος του έργου.

Τι αναδεικνύει περισσότερο το έργο;

Ίσως το τί κάνει ένας άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη δίψα του. Και κατ΄επέκταση με την ίδια του τη φύση όταν αυτή φτάνει στα όριά της. Στο έργο φωτίζεται επίσης η δύναμη που έχουν οι ιστορίες. Οι ιστορίες ξεδιψούν. Είναι παλιές όσο και ο άνθρωπος, η δύναμή τους ακουμπά στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Μια ιστορία καθώς και η αφήγησή της έχει τη δύναμη να κρατήσει δομή εκεί που όλα καταρρέουν.

Σε ποιους τομείς της ζωής πιστεύετε πως η σημερινή κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της;

Σε όλους! Δεν ήταν ποτέ καλό ζώο ο άνθρωπος. Και ούτε ποτέ, καμία κοινωνία ήταν αγγελικά πλασμένη. Τουλάχιστον αυτές του πατριαρχικού μοντέλου που εμείς γνωρίζουμε. Απλά, όσο ο χρόνος τρέχει και η αλαζονεία εξαντλεί τα όρια της, πλησιάζει η στιγμή που η φύση θα εκδικηθεί τον άνθρωπο. Και εκείνος για να επιβιώσει θα το τερματίσει. Πραγματικά φοβάμαι για το τι θα ζήσει το παιδί μου και η γενιά του. Γι’ αυτό και προσπαθώ – τόσο μικρό που είναι ακόμη- να του μάθω να ονειρεύεται.

Όταν νιώθουμε πως μας καταπατούν ή μας μειώνουν, τι πιστεύετε πως μπορεί να μας βοηθήσει να «ξεδιψάσουμε» και να σηκώσουμε κεφάλι;


Η δίψα στην οποία αναφέρεται το έργο προέρχεται κυρίως από εσωτερική πάλη και όχι τόσο κοινωνική ή ταξική. Πάντως σε κάθε περίπτωση η δική μου απάντηση είναι η θάλασσα. Ευτυχώς την εμπεριέχουμε. Αρκεί να μη χαθεί αυτή η σύνδεση. Δεν μπορείς εύκολα να μειώσεις έναν άνθρωπο που είναι σε επαφή με αυτό το κομμάτι του εαυτού του.

Ποιες αναφορές έχει το έργο στη σημερινή κατάσταση της χώρας μας αναφορικά με την πανδημία, αλλά και την απειλή της κλιματικής αλλαγής;


Ούτε το έργο, αλλά ούτε και η παράσταση έχουν ως στόχο να σχολιάσουν την σημερινή κατάσταση της χώρας ως κάποιου είδους χρονογράφημα ή να μιλήσουν άμεσα για την κλιματική αλλαγή. Η εικόνα της ξηρασίας, των έρημων πόλεων όπου όλοι είναι κλεισμένοι μες τα σπίτια τους και βγαίνουν μόνο για να βρουν κάποιο μπουκάλι νερό, μπορεί να προσομοιάζει εικόνες γνώριμες, προήλθαν όμως από μια φανταστική δυστοπία και αφορούν εσωτερικά τοπία. Άλλωστε το έργο γράφτηκε πριν την πανδημία. Στ΄αλήθεια, δεν είναι ο τρόπος γραφής μου η ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον ρεαλισμό. Πιθανώς ούτε και την πραγματικότητα.

«ΤΟ ΚΗΤΟΣ» της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου


Πέντε ερμηνευτές δημιουργούν ένα δυστοπικό σύμπαν και αφηγούνται μια ιστορία από το μέλλον: Ένα κορίτσι επιβιώνει σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Φτιάχνοντας έναν παράταιρο θίασο περιοδεύει σε έναν κόσμο που, καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία- Διασκευή Θανάσης Ακοκκαλίδης
Μουσική Σύνθεση Θοδωρής Οικονόμου
Εικαστική Εγκατάσταση Σωτήρης Μελανός
Ενδυματολογία-Κοστούμια Βασιλική Σύρμα
Επιμέλεια Κίνησης- Χορογραφία Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης- Θανάσης Ακοκκαλίδης
Ηχητική Εγκατάσταση Νικόλας Καζάζης
Σχεδιασμός Φωτισμών Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνοθέτη Κυριάκος Μυστακέλης
Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών Μαριέττα Παυλάκη
Φωτογραφία Θοδωρής Δούπας
Σχεδιασμός Αφίσας Πέτρος Φραγκόπουλος
Trailer Παράστασης Δημήτρης Καπνούλας
Προβολή και επικοινωνία Βάσω Σωτηρίου-We Will

Ερμηνευτές Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου

INFO

BIOS Πειραιώς 84 Main
+30 210 3425335
http://www.bios.gr

Έναρξη Παραστάσεων: 22/11/21
Ημέρες -Ώρες Παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια 70΄
Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ (κανονικό) και 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65)

Μια παραγωγή της ομάδας ΕΑΝ
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού

Η παράσταση απευθύνεται σε άτομα άνω των 15 ετών

Η ιστορία


Ένα κορίτσι προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άδειο λιμάνι χωρίς θάλασσα, σε ένα δυστοπικό σύμπαν ξηρασίας. Με την έλλειψη νερού και τροφής να οδηγεί τους κατοίκους σε εξαθλίωση, η επιβίωση απαιτεί ευρηματικότητα. Το κορίτσι, ένα παιδί του δρόμου αποφασισμένο να επιβιώσει, θα ανακαλύψει μέσα στα σκουπίδια το Κήτος. Αρπάζοντας την ευκαιρία, θα φτιάξει ένα αυτοσχέδιο τσίρκο, έναν παράταιρο θίασο, που υπόσχεται ιστορίες για τη θάλασσα. Με αναπάντεχο τρόπο οι ιστορίες καταφέρνουν το ανέλπιστο: ξεδιψούν. Ταυτόχρονα όμως, προκαλούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις στο ακροατήριο, που καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.

Σημείωμα συγγραφέα


Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κοιμούνται πάντα με ένα ποτήρι νερό δίπλα στο μαξιλάρι τους. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ξεδιψούν ή αν πνίγονται στα όνειρά τους. Υποψιάζομαι όμως πως οι ιστορίες είναι η πιο πολύτιμη ανθρώπινη εφεύρεση, πως η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη φύση του έχει επαναληπτικότητα κυκλική, και τέλος, οτι κανείς στ΄αλήθεια δεν ξέρει πότε θα έρθει η βροχή.

Σημείωμα σκηνοθέτη


Ορμώμενος από το έργο, βρέθηκα κι εγώ απέναντι στο δικό μου Κήτος . Θυμήθηκα οτι ξέρω πώς είναι «Να με πατάνε και να κλωτσάνε την άμμο που μ΄έχει σκεπάσει και να φωνάζουν και να γελάνε δυνατά και κανείς να μην ακούει τη φωνή μου, και κανείς να μην ξέρει οτι υπάρχω, οτι υπήρχα κάποτε.. Και να φυτέψουν από πάνω μου ζαρντινιέρες και να κατουράνε οι σκύλοι και να πετάνε κουτάκια μπύρας οι μεθυσμένοι..» Ώσπου μια μέρα κι εγώ, σαν άλλο Κήτος, άρχισα να τραγουδάω παράφωνες ιστορίες.