Την τρίτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας παρουσιάζει ο δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής Σωτήρης Δανέζης
στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά παρουσιάζοντας τις μοναδικές ιστορίες του, αυτή τη φορά μέσα από την έκθεση φωτογραφίας και νέων μέσων "Non-Returns", την οποία επιμελείται ο Βαγγέλης Ιωακειμίδης.
Η έκθεση πραγματοποιείται σε συμπαραγωγή του Δήμου Πειραιά, της Δημοτικής Πινακοθήκης και του Εργαστηρίου Φιλοσοφίας και Φωτογραφίας, με χορηγό Τεχνολογίας την LG OLED TV και ανοίγει τις πύλες της στο κοινό την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 18.00, στη Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά, στην οδό Φίλωνος 29.
Όσα περιλμβάνει η έκθεση
Το νέο καλλιτεχνικό εγχείρημα του Σωτήρη Δανέζη περιλαμβάνει περισσότερα από 300 φωτογραφικά έργα, εγκαταστάσεις, προβολές και στιγμιότυπα από τα ντοκιμαντέρ του. Στον χώρο θα εκτεθούν για πρώτη φορά προσωπικά αντικείμενα τα οποία έφερε μαζί του πίσω στην Ελλάδα ως ενθύμια-ίχνη των αποστολών που πραγματοποίησε και των ιστοριών που κατέγραψε.
Το σύνολο του έργου δημιουργήθηκε παράλληλα και κατά τη διάρκεια των δημοσιογραφικών αποστολών και των γυρισμάτων του στην Ελλάδα και σε περισσότερες από 80 χώρες του κόσμου τα τελευταία 25 χρόνια.
Στη Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά ο επισκέπτης θα περιηγηθεί σε τρεις διαφορετικούς χώρους και σε 15 ενότητες, οι οποίες λειτουργούν συνδυαστικά με τα ψηφιακά έργα. Επιπλέον, υπάρχουν έξι οπτικοακουστικές ενότητες (transmedia docs) που λειτουργούν ως αυτοτελείς μικρές ιστορίες με θεματολογία βασισμένη σε συγκεκριμένα γεγονότα.
Η έκθεση είναι ανοιχτή καθημερινά από τις 10.00 έως τις 14.00 και από τις 17.00 έως τις 20.00 και θα διαρκέσει από τις 15 Απριλίου έως τις 29 Μαΐου 2022.
Λίγα λόγια για την έκθεση από τον επιμελητή, Βαγγέλη Ιωακειμίδη
Βασικός πυρήνας της έκθεσης είναι η έννοια της ατελέσφορης αλλά και επαναλαμβανόμενης επιστροφής. Η μη επιστροφή. Το ανεπίστρεπτο βίωμα. Ο φωτογράφος επιστρέφει εμμονικά σε σημεία και γεγονότα του κόσμου, αναζητώντας το θεμέλιο ενός νοήματος που πάντα διαφεύγει την οριστική του καταγραφή. Το ίδιο το φωτογραφικό γεγονός, το εξαγόμενο της εμπειρίας, είναι επίσης αδύνατον να το επισκεφτεί κάποιος δεύτερη φορά, αφού συντελείται άπαξ. Έτσι, η επιστροφή από, αλλά και προς, το γεγονός παραμένει μια δυνητικά ανεκπλήρωτη επιθυμία.
Η προσέγγιση του έργου λειτουργεί πέρα από το περιεχόμενο των μεμονωμένων εικόνων. Ο θεατής δεν προσκαλείται να εστιάσει μόνο στις ιστορίες, όσο συγκλονιστικές και αν είναι. Αυτό που καλείται να δει είναι τις λεπτές γραμμές που διακρίνουν την Ιστορία από τις ιστορίες, τον φανατισμό από την πίστη, τη σιωπή από τη διαμαρτυρία, υπό το πρίσμα όχι των αντιθέσεων αλλά της συνεχούς ροής.
Πρόκειται για μια αφήγηση που έχει ξαναγραφεί μέσα από συσχετισμούς και απορίες. Ή μάλλον μέσα από μια διερώτηση που αφορά και τα δύο υποκείμενα: φωτογράφο και θεατή. Απορίες οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στο ιστορικό ή γεωγραφικό πλαίσιο των ίδιων των γεγονότων αλλά στους συνδυασμούς που εμφανίζονται στο υλικό όταν ανιχνεύουμε κοινά μοτίβα, οπτικές, τρόπους αφηγηματικής προσέγγισης και εμπειρίες.
