Γεννήθηκε στην Ελλάδα και μεγάλωσε σε μια ήρεμη γειτονιά των Αμπελοκήπων, αν και οι γονείς του κατάγονται και οι δυο από το Κονγκό. Αν και από μικρό παιδάκι τραγουδάει συμμετέχοντας σε μπάντες και χορωδίες, το όνειρό του να γίνει τραγουδιστής και ηθοποιός έγινε πραγματικότητα το 2013 όταν εντάχθηκε στην ομάδα Σπείρα – Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη. Σήμερα, στα 39 του, νιώθει τυχερός για όσα έχει καταφέρει, αφιερώνοντας στη μητέρα του τις επιτυχίες του. Ο λόγος για τον Ζερόμ Καλούτα
που αυτό το Καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στην κωμωδία του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά… Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη.
Ο γνωστός ηθοποιός ανοίγει την καρδιά του στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιά μιλώντας για όλα.
Σε τι αναφέρεται το έργο; Ποιο ρόλο έχεις;
Υποδύομαι έναν απαταιωνάκο, έναν βολεψάκια, κουτοπόνηρος τύπο που κάνει τα πάντα για το χρήμα. Βρίσκεται πάντα σε περίεργες καταστάσεις. Ο κουμπάρος του τον συμβουλεύει να δοκιμάσει τη γυναίκα του για να δει αν του είναι πιστή. Όμως ο κουμπάρος τα κάνει όλα αυτά με δόλο γιατί να μπορέσει να συντηρήσει την παράνομη σχέση που έχει ο ίδιος με τη γυναίκα του. Είναι μια ιστορία που έχει να κάνει με το ψέμα, την προδοσία, τις σχέσεις των ανθρώπων, την εξαπάτηση, το χρήμα, τη βία.
Τι σου αρέσει πιο πολύ από τον ήρωα που υποδύεσαι;
Σε αυτόν τον ήρωα αγαπάω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει μέσα του πολύ έντονο το αίσθημα της επιβίωσης. Προσπαθεί να αναρριχηθεί, να φύγει από εκεί που ήταν για να πάει κάπου καλύτερα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί βέβαια δεν είναι σχεδόν ποτέ καλές. Είναι κουτοπόνηρος. Αλλά για να μπορέσω να τον ξεκλειδώσω, κρατάω το γεγονός ότι προέρχεται από ταπεινή, φτωχή γενιά και προσπαθεί για το καλύτερο.
Αν έρθουμε στο σήμερα διαπιστώνουμε πως η ηθική έχει χαλαρώσει. Πως το σχολιάζεις;
Η ιστορία δεν ξεκινάει με εμάς. Οι άνθρωποι που υπάρχουν χιλιάδες χρόνια, όσο ανανεώνονται κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη. Η έννοια του συμφέροντος υπάρχει πάντα. Και τον Χριστό για το συμφέρον τον σταύρωσαν. Αυτό μπορεί να σωθεί μόνο από αυτά που μαθαίνουμε στο σπίτι μας, στο σχολείο μας και από την ατομική προσπάθεια για το καλύτερο. Βέβαια για να μην γινόμαστε και κριτές των πάντων, η πραγματική δοκιμασία είναι να προσπαθείς για το καλύτερο ενώ είσαι αντιμέτωπος με τον πειρασμό. Δηλαδή δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη διαφθορά, αν δεν έχεις σχέση με χρήματα.
Η μητέρα σου πόσο σε βοήθησε να ακολουθήσεις τα όνειρά σου;
Η μητέρα μου δεν σταματάει να με εκπλήσσει με τη σοφία της. Με μεγάλωσε μόνη της. Έκανε τα πάντα για μένα, έδωσε τη ζωή της. Είναι η έμπνευση μου, η αρχή μου. Πέρυσι που έπαιζα στον Ορέστη του Ευριπίδη στην Επίδαυρο ήμουν πάρα πολύ συγκινημένος που βρισκόμουν εκεί. Ανάμεσα στα πολλά συναισθήματα που με κατακλύσανε ήταν το πόσο σκληρά δούλευε η μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια. Και της αφιέρωσα εκείνη τη βραδιά. Της είπα «μαμά τα καταφέραμε, είμαστε εδώ». Η μαμά μου είναι ο ήρωάς μου. Έκανε παραπάνω από όσα μπορούσε σε μια εποχή σαράντα χρόνια πριν, που οι γυναίκες δεν ήταν σε καλή θέση. Σε εκείνα τα χρόνια σε μια χώρα ξένη, πιο φιλόξενη, κατάφερε όσα κατάφερε. Εγώ μεγάλωσα στο τρίγωνο Αμπελόκηποι- Γουδί- Ζωγράφου με ανθρώπους που η σχέση μας είναι παραπάνω από οικογενειακές. Έχω μεγαλώσει σε μια γειτονιά και μια εποχή που ο γονιός του φίλου μου με μάλωνε αν έκανα ζημιά. Μετά το έλεγε στη μάνα μου και με μάλωναν και οι δυο μαζί.
Είχες από μικρός όνειρο να γίνεις τραγουδιστής και ηθοποιός;
Ναι το είχα αποφασίσει από πάρα πολύ μικρός. Στα πέντε μου χρόνια είδα τον Μάικλ Τζάκσον και από τότε η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά όταν άκουγα μουσική.
Πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι με την Τέχνη;
Πολύ μικρός μπήκα σε ωδείο και ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα. Όντας έφηβος ασχολιόμουν συνέχεια με τη μουσική. Είχα φτιάξει μπάντες στο σχολείο και τραγουδούσα. Το κυνηγούσα με όλους τους τρόπους.
Πως έμαθες να τραγουδάς;
Πήγα σε ωδείο, αλλά ότι έμαθα, το έμαθα μόνος μου ακούγοντας μουσική, δοκιμάζοντας φωνές. Σιγά σιγά άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό το πράγμα μου αρέσει και θα μπορούσα να το κάνω επαγγελματικά. Και άρχισα να γράφω στίχους, να κάνω τη σκέψη μου πραγματικότητα.
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε έως τώρα;
Στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια, το να πει κάποιος ότι είναι καλλιτέχνης και ζει από αυτή τη δουλειά, είναι από μόνο του δύσκολο. Πρόκειται για πολύ θαρραλέους ανθρώπους όσοι το κάνουν. Μετά η απόρριψη και τα «όχι» που ακούς είναι πολύ μεγάλο μέρος του παιχνιδιού και σε σμιλεύει αυτό, σε φτιάχνει. Αν το αντιμετωπίσεις σωστά. Μεγάλο ρόλο παίζουν και οι ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται και η τύχη.
Πως γνώρισες τον Σταμάτη Κραουνάκη; Τι είναι για εσένα ο άνθρωπος αυτός;
Με τον Σταμάτη μπήκε η σφαγίδα ότι αυτή είναι η δουλειά μου. Είναι ένας από τους καλλιτεχνικούς μπαμπάδες μου. Είναι δάσκαλός μου. Η μουσική και το θέατρο στα οποία βρεθήκαμε ήταν η αφορμή. Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να βρίσκει έναν άνθρωπο να του μαθαίνει πράγματα για τη ζωή. Και ο Σταμάτης αυτό είναι για μένα. Ο Σταμάτης μου έδωσε τα μεγαλύτερα μαθήματα για τη μουσική και το θέατρο. Γνωριστήκαμε τυχαία μια μέρα στο δρόμο μέσω ενός κοινού μας φίλου. Ήμουν τότε σε μια φάση που έπρεπε να πάρω τη μεγάλη απόφαση αν θα ασχοληθώ μόνο με αυτό που λέγεται Τέχνη. Ο φίλος μου με σύστησε στον Σταμάτη και αυτός αφού το σκέφτηκε, μου είπε ότι θα μου τηλεφωνήσει για να μιλήσουμε. Εγώ δεν πίστευα ότι θα με πάρει. Γιατί μέχρι τότε είχα κάνει πολλές γνωριμίες με πολλούς ανθρώπους. Και κάποια πράγματα γίνονταν, κάποια άλλα όμως δεν γίνονταν. Και δεν ήμουν σίγουρος για το πώς θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Την πρώτη φορά συνεργαστήκαμε για τη θρυλική παράσταση «Αυτά που κάψαν το σανίδι» που παρουσιάστηκε για δυο μέρες στο Ηρώδειο το 2008. Και μετά εντάχθηκα στη Σπείρα – σπείρα.
Πως ήταν αυτό το σχολείο; Είχε πειθαρχία;
Ναι βέβαια. Αυτή η ομάδα ήταν η καθημερινότητα μας, η ζωή μας. Όταν με ρωτάει κάποιος ποια σχολή τελείωσα, λέω ότι η σχολή μου ήταν η Σπείρα και δάσκαλος μου ο Σταμάτης Κραουνάκης.
Ήταν αυστηρός;
Ναι βέβαια. Σε αυτή τη δουλειά δεν μπορείς να πετύχεις το σωστό αποτέλεσμα αν δεν είσαι αυστηρός. Ο Σταμάτης είναι ο άνθρωπος ο οποίος είδε ότι έχω κάτι μέσα μου. Είναι ο γεωργός μου. Είναι ο άνθρωπος που καλλιέργησε αυτό το έδαφος για να φυτρώσει αυτό που είμαι σήμερα. Μου έμαθε πολλά πράγματα για τη δουλειά. Μου έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθώ. Έφυγα από την ομάδα αυτή όταν έκλεισε ένας κύκλος, και ήθελα να ξεκινήσω έναν άλλο κύκλο.
Το πέρασμα σου στο θέατρο πως έγινε;
Στη Σπείρα καλλιεργήσαμε πολύ και το κομμάτι του θεάτρου. Κάναμε Αριστοφάνη, παιδικό θέατρο, την Απολογία του Σωκράτη. Και έτσι εξασκήσαμε και αυτό.
Ένιωσες ποτέ διαφορετικός; Υπήρξαν άνθρωποι ή γεγονότα που σε πλήγωσαν ποτέ για το χρώμα σου;
Ναι βεβαίως. Αλλά το ότι ήμουν διαφορετικός με έκανε να νιώθω ξεχωριστός. Δηλαδή ήταν κάτι ξεχωριστό που δεν υπήρχε άλλο παιδάκι μαύρο που το έλεγαν Γεράσιμο. Και στις ομάδες μπάσκετ που ήμουν με πρόσεχαν. Είχε πολύ αγάπη όλο αυτό. Όσον αφορά τη δουλειά μου, στην Τέχνη είναι προτέρημα να είσαι διαφορετικός. Είναι μεγάλο ατού για μένα αυτό στη δουλειά μου. Γιατί όποιος έχει κάτι διαφορετικό, προτείνει κάτι. Όταν με διάλεξε ο κ. Κακλέας να κάνω τον Φρύγα στον «Ορέστη» πέρυσι και να είμαι ο πρώτος αφροέλληνας που έπαιξε κανονικό ρόλο στην Επίδαυρο, αυτό είναι μια καινοτομία για αυτόν. Ήταν μια τεράστια τιμή για μένα. Όταν έπαιξα στην Επίδαυρο ήταν πολύ μεγάλο το δέος και ένιωσα πάρα πολλά συναισθήματα.
Με το κίνημα me too πως ένιωσες; Έχεις ποτέ αντιμετωπίσει αντίστοιχες καταστάσεις;
Ευτυχώς όχι. Η αρχή μου είχε να κάνει με τη μουσική. Τα χρόνια της Σπείρας ήμουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Ήμασταν μια οικογένεια. Μετά συνεργάστηκα με αξιοθαύμαστους ανθρώπους και νιώθω πολύ τυχερός που δεν αντιμετώπισα τέτοιες καταστάσεις.
Έχεις πολύ χιούμορ. Σε έχει βοηθήσει στη ζωή σου αυτό;
Ναι βέβαια. Το χιούμορ είναι αγχολυτικό, είναι άμυνα, πολλές φορές μπορεί να γίνει και επίθεση. Αλλά σίγουρα το χιούμορ είναι μια ασπίδα, ένας τρόπος, ένα φίλτρο να αντιμετωπίσεις τα πράγματα, ώστε να να μην μπουν όλα μέσα σου. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από ένα εύθραυστο υλικό. Είναι ο τρόπος σκέψης μου.
ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
29 Αυγούστου Υπαίθριο θέατρο Συκεών - Νεαπόλεως, Θεσσαλονίκη
31 Αυγούστου Κάστρο Καλαμάτας
