και ο Αλέξανδρος Ρήγας πρωταγωνιστούν στο φημισμένο σατιρικό έργο «Εκείνος και Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά, μια παράσταση που θα κάνει περιοδεία φέτος το Καλοκαίρι.
«Εκείνος και Εκείνος» ταξιδεύουν για να διαλαλήσουν ότι οι άνθρωποι οφείλουν να αγωνίζονται για την ουσιαστική ελευθερία τους. Και να αποτινάξουν φόβους, αστικές προσδοκίες και μεταχειρισμένα όνειρα με 8 άτοκες δόσεις στην πιστωτική τους κάρτα.
Ταξιδεύουν για να διαλαλήσουν ότι η εργασία αντιτίθεται στη φύση του ανθρώπου. Η χαρά βρίσκεται στη δημιουργία και όχι στην εργασία. Φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι να κάθεται, να στοχάζεται, να ταξιδεύει, να βουτάει στις θάλασσες του κόσμου και να τρώει γεμιστά με φέτα, κάτω από μια κληματαριά 3:00 το μεσημέρι.
Το έργο είναι ένας ύμνος στην ποιητική αλητεία, στην παράλογη λογική σκέψη, στο ελεύθερο χιούμορ. Συγγενεύει με το θέατρο του παραλόγου και με την επιθεώρηση, μα πάνω απ’ όλα, με την –σκεπτόμενη- κωμωδία.
Η υπόθεση
Ο Λουκάς (Γιώργος Κωνσταντίνου) και ο Σόλων (Αλέξανδρος Ρήγας) ταξιδεύουν το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα με μια "αναρχική" - "αλήτικη" κωμωδία.
Ο Λουκάς και ο Σόλων είναι δύο "ταξιδευτές" που δεν έχουν καμία σχέση με την αστική κανονικότητα και το political correct.
Δύο αντι-στερεοτυπικοί σοφοί, δύο αντισυμβατικοί αλήτες, που θέτουν ερωτήματα και προβληματισμούς που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί και προτείνουν απαντήσεις που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί επίσης.
Δύο άνθρωποι που θέλουν να είναι ελεύθεροι και τίποτα να μην τους εμποδίζει σε αυτό το ταξίδι της ελευθερίας τους. Ο Λουκάς και ο Σόλων, μέσα από αυτό το ταξίδι στους δρόμους της πόλης, αντιμάχονται ιδέες, περιουσίες, ανθρώπους και θεούς.
Δύο ουσιαστικά περιθωριακοί τύποι, δύο μποέμ άστεγοι, δύο πολίτες ενεργής σκέψης, δύο άνθρωποι συνειδητά εκτός συστήματος, που σατιρίζουν, σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται και θέτουν ερωτήματα για όλα αυτά που τους καίνε τον εγκέφαλο στην καθημερινότητα και στην αιωνιότητα.
Δύο αληθινά αναρχικοί τύποι, που δε δέχονται κανενός είδους εξουσίας. Ακολουθούν τους δρόμους της πόλης και όχι τα φώτα της. Αντιθέτως μάλιστα, τα φώτα τα σπάνε.
Μαζί με τα φώτα, σπάνε τα στερεότυπα, σπάνε την καθεστηκυία τάξη, σπάνε «το αυγό», όπως οι ίδιοι ονομάζουν το σύστημα, σπάνε και τα νεύρα… τα δικά τους και των άλλων. Σατιρίζουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και κυρίως διερωτώνται και για τα «καλώς κείμενα»…
είναι όντως καλώς;
Ο Λουκάς και ο Σόλων, μας λένε ότι στην εποχή μας δεν μας λείπουν οι απαντήσεις, αυτό που μας λείπει είναι οι ερωτήσεις. Οι απλές, οι ανόητες, οι αυτονόητες.
Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί "το αυγό". Δηλαδή κάθε είδους συστημικής εξουσίας, ιδεολογικής, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής που μας δίνει απαντήσεις και μας ηρεμεί. Σε βαθμό υπνωτισμού.
Όμως όχι! «Εκείνος και Εκείνος» συναντήθηκαν για να θέσουν ερωτήματα. Πολλά ερωτήματα.
