Στα parapolitika.gr εξασφαλίσαμε την προδημοσίευση του βιβλίου από τις εκδ. Αγγελάκη, που σε λίγες ημέρες θα είναι στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.


Σύνοψη: «8 δευτερόλεπτα»

Το βιβλίο 8 δευτερόλεπτα είναι μια προσπάθεια να εκφραστούν οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι φόβοι ενός ανθρώπου που φτάνει στο τέλος της ζωής του με δική του απόφαση, μετά από μια σειρά γεγονότων που τον έκαναν να θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για τον θάνατο ενός παιδιού.

Η ιστορία που περιγράφεται διαδραματίζεται σε μια ευρωπαϊκή μητρόπολη. Το βιβλίο αποτελείται από οκτώ κεφάλαια, που αντιστοιχούν στα οκτώ δευτερόλεπτα που χρειάζεται ένα σώμα να φτάσει στο έδαφος πέφτοντας από τον 78ο όροφο ενός κτιρίου. Κάθε κεφάλαιο/ δευτερόλεπτο ξεκινά με τις σκέψεις και τα συναισθήματα του αυτόχειρα, καθώς πέφτει και συνεχίζει με την εξιστόρηση κομματιών της ιστορίας, που τον έφεραν σε αυτό το σημείο.

Η γενική υπόθεση αφορά σε έναν επιτυχημένο άνδρα, που ενώ βρισκόταν μέσα σε έναν πολύ επιτυχημένο γάμο με τον παιδικό του έρωτα, αποκτά μια εξωσυζυγική σχέση, η οποία δε θα του στοιχίσει μόνο τον γάμο του, αλλά θα είναι η αιτία να δημιουργηθούν καταστάσεις τέτοιες, που θα οδηγήσουν στον χαμό του παιδιού του. Οι τύψεις και η απόγνωσή του είναι αυτές, που τελικά τον οδηγούν στην αυτοχειρία.

Κατά την εξέλιξη του βιβλίου αναπτύσσονται με λογοτεχνικό τρόπο διάφοροι φιλοσοφικοί και κοινωνικοί προβληματισμοί.



Αντί προλόγου

Περίεργη ιδέα ο χρόνος. Ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα χωρίς νόημα. Μια ιδέα που αντηχεί μονάχα στο πέρασμα μιας ζωής δίχως ανείπωτη χαρά, δίχως ολοκληρωτική θλίψη. Πόσο μικρό το δευτερόλεπτο στην αγκαλιά μιας όμορφης γυναίκας, πόσο τεράστιο κοιτώντας τον θάνατο στα μάτια;

Ρολόγια και ατζέντες, όργανα μέτρησης και προγραμματισμού του απόλυτα αισθητού παρόντος και τίποτα περισσότερο. Πώς γίνεται να προγραμματίσεις το μέλλον σου, όταν δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει; Πώς να μετρήσεις το επόμενο δευτερόλεπτο, αφού ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να υπάρχεις στη διάρκειά του; Γιατί δίνουμε χρονολογική υπόσταση σε εποχές που δεν έχουμε ζήσει;

Πώς να μετρήσεις το λεπτό του δύστυχου Βέρθερου; Πώς να αντιληφθείς ότι η εικόνα του ήλιου που κοιτάς με μάτια μισόκλειστα δεν υπάρχει πια; Πώς να εξηγήσεις σε δυο ερωτευμένους νέους, ότι τα αστέρια που παρατηρούν γεμάτα υποσχέσεις, και τα νεφελώματα, μέσα στα οποία θέλουν να κρύψουν τον έρωτά τους, έπαψαν να υπάρχουν πριν από εκατομμύρια χρόνια;

Μια κατ’ επίφαση προγραμματισμένη ζωή, μέχρι το τώρα να γίνει παρελθόν και το μέλλον ανάμνηση. Μετράμε το τώρα και ελπίζουμε να ζούμε στο μετά, ενώ το πριν κρατά τόσο, όσο δυνατή είναι η μνήμη μας. Ευτυχισμένα χρυσόψαρα. Θα έρθει η στιγμή για όλους μας, που το δευτερόλεπτο θα είναι αιώνιο και μόνη πραγματικότητα το παρόν.

Ονειρική αλήθεια ή αληθινά όνειρα; Όπως και να ’χει προσέξτε. Προσέξτε όποια αλήθεια σας φαντάζει ονειρική και όποιο όνειρό σας μοιάζει αληθινό. Έτσι κι εγώ, βλέπω τώρα τα πάντα να κινούνται χωρίς να αλλάζουν. Βλέπω πρόσωπα σαστισμένα, γεμάτα τρόμο και αποτροπιασμό.

Ίσως, για πρώτη φορά βλέπω τα πραγματικά τους πρόσωπα. Για πρώτη φορά βλέπω τα πράγματα ξεκάθαρα. Πεθαίνω, μάλλον τα κατάφερα, και τώρα τι; Πού πάνε όλοι; Γιατί νύχτωσε; Γιατί τόσο μαύρο; Πού πήγαν όλοι; Πού είναι τα οκτώ μου δευτερόλεπτα; Γιατί τόσο μαύρο; Γιατί τόσο μαύρο; Θέλω τα οκτώ μου δευτερόλεπτα πίσω! Θέλω τα οκτώ μου δευτερόλεπτα πίσω!

Γιατί δεν πονάω; Θέλω να πονάω! Θέλω να πονάω… γιατί δεν πονάω; Γιατί;;; Σίγουρα τα κατάφερα…



1ο δευτερόλεπτο

Να ’μαι, λοιπόν, στέκομαι όρθιος, σχεδόν αγέρωχος, εβδομήντα οκτώ ορόφους πάνω από το έδαφος. Ποτέ δεν
είχα συνειδητοποιήσει πόσο αδιάφοροι φαινόμαστε από ψηλά, πόσο ξένοι, πόσο αφύσικοι. Μέσα στις αλουμινένιες μηχανές που μας πηγαινοφέρνουν απρόσωπα και αγχωτικά στις δουλειές μας.

Άραγε, με βλέπει κανείς από αυτούς που περπατούν σκυφτοί και μόνοι, γεμίζοντας τα πεζοδρόμια, μιλιούνια, κι όμως μόνοι; Μου θυμίζουν ερυθρά αιμοσφαίρια μέσα στις φλέβες, που κινούνται αδιάκοπα, προσπαθώντας να ζωντανέψουν έναν ετοιμοθάνατο οργανισμό.

Άραγε, του αξίζει; Δεν σας συστήθηκα. Ακόμα και τώρα, λίγο πριν το τέλος, θέλω να είμαι κύριος. Είμαι ο Βάργκενς. Ποιος Βάργκενς, θα πείτε… Χαίρω πολύ για τη γνωριμία! Δεν θα σας απασχολήσω πολύ, πιστέψτε με, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Μόνο οκτώ δευτερόλεπτα από τον, σίγουρα, πολύτιμο χρόνο σας. Αυτό θα είναι όλο, οκτώ δευτερόλεπτα.

Μη νομίζετε ότι θέλω να με μεταπείσετε, ούτε τις ενοχές σας θέλω. Μένει ακόμα μόνο ένα βήμα και οκτώ δευτερόλεπτα. Βλέπετε, η Φυσική είναι αμείλικτα ξεκάθαρη σε αυτό. Το μόνο που μπορεί να με καθυστερήσει είναι η αντίσταση του αέρα. Ε, εσείς εκεί κάτω, μήπως θα μπορούσατε να κοιτάξετε ψηλά και να φυσήξετε με όλη σας τη δύναμη; Ας μη γίνομαι αστείος, δεν το θέλω, καν, να καθυστερήσω.

Πριν από δέκα λεπτά, περίπου, καθόμουν στο γραφείο μου τελειώνοντας τις τελευταίες εκκρεμότητες της ημέρας. Βλέπετε, δεν μου αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες στη δουλειά μου. Είναι σίγουρο πως κάποιος άλλος θα τις επωμιστεί, αν το κάνω. Το γραφείο μου ήταν ευρύχωρο και μοντέρνα διακοσμημένο, όχι με το δικό μου γούστο.

Άλλωστε, ποτέ δεν είχα χρόνο για να αποκτήσω προσωπικό γούστο και ούτε με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Μια βιβλιοθήκη γεμάτη έγγραφα και κανονισμούς, ένα λιτό τραπέζι και ένας καναπές υποδοχής. Πάνω στο γραφείο μου ένας υπολογιστής και μια ατζέντα. Δεν ήταν μια οποιαδήποτε ατζέντα. Ήταν σχεδόν μια αυτούσια καταγραφή της ζωής μου, αφού όλα στη ζωή μου ήταν προγραμματισμένα και καταγεγραμμένα μέσα σε εκείνες τις σελίδες. Στην τελευταία σελίδα, έγραφε: «Δύση ηλίου 16:44, αντίο».

Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να χάσω τη δύση του ήλιου σήμερα. Ας πούμε, ότι ήταν η τελευταία μου επιθυμία. Και τώρα τον κοιτάζω κατάματα, καθώς δύει. Δεν φοβάμαι μήπως τυφλωθώ. Αυτή κι αν είναι δύναμη. Δυστυχώς, λίγοι είναι αυτοί, που ακόμα και στο τέλος την αποκτούν. Πιθανώς...



Οπισθόφυλλο

«Περίεργη ιδέα ο χρόνος. Ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα χωρίς νόημα. Μια ιδέα που αντηχεί μονάχα στο πέρασμα μιας ζωής δίχως ανείπωτη χαρά, δίχως ολοκληρωτική θλίψη. Πώς να μετρήσεις το επόμενο δευτερόλεπτο, αφού ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να υπάρχεις στη διάρκειά του; Μια κατ’ επίφαση προγραμματισμένη ζωή, μέχρι το τώρα να γίνει παρελθόν και το μέλλον ανάμνηση. Μετράμε το τώρα και ελπίζουμε να ζούμε στο μετά, ενώ το πριν κρατά τόσο, όσο δυνατή είναι η μνήμη μας. Ευτυχισμένα χρυσόψαρα. Θα έρθει η στιγμή για όλους μας, που το δευτερόλεπτο θα είναι αιώνιο και μόνη πραγματικότητα το παρόν. Ονειρική αλήθεια ή αληθινά όνειρα; Όπως και να ’χει προσέξτε. Προσέξτε όποια αλήθεια σας φαντάζει ονειρική και όποιο όνειρό σας μοιάζει αληθινό».



Γιάννης Λιγνός - Σύντομο βιογραφικό

Ο Γιάννης Λιγνός γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1984 και μεγάλωσε στην Αμφιλοχία Αιτωλ/νίας, όπου και τελείωσε το σχολείο. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων, ως Ιπτάμενος, το 2002 και αποφοίτησε το 2006. Στην καριέρα του στην Πολεμική Αεροπορία υπηρέτησε ως πιλότος σε μαχητικά και εκπαιδευτικά αεροσκάφη για 18 χρόνια μέχρι το 2019, όταν και παραιτήθηκε. Ως απόστρατος αξιωματικός ζει στην Αθήνα και από το 2019 πετάει σε ιδιωτική αεροπορική εταιρεία με αεροσκάφη αερογραμμών. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Κάτοχος δύο μεταπτυχιακών. Το πρώτο, με αντικείμενο την Εκπαίδευση Ενηλίκων από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στο οποίο πραγματοποιήθηκε έρευνα στη χρήση Εικονικής Πραγματικότητας στα συστήματα εκπαίδευσης των πιλότων και το οποίο ολοκληρώθηκε το 2018. Το δεύτερο είχε ως αντικείμενο τις Διαστημικές Τεχνολογίες, Εφαρμογές και Υπηρεσίες από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου πραγματοποιήθηκε έρευνα πάνω στις ενεργητικές τεχνικές απομάκρυνσης διαστημικών υπολειμμάτων και το οποίο ολοκληρώθηκε το 2022. Έχει εκδώσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, καθώς και ένα κεφάλαιο βιβλίου αμερικανικών Πανεπιστημιακών Εκδόσεων.

Είναι λάτρης της μουσικής και της ανάγνωσης βιβλίων. Τα αναγνωστικά του ενδιαφέροντα κινούνται, περισσότερο, στο πεδίο της εκλαϊκευμένης επιστήμης και των μαθηματικών μυθιστορημάτων, καθώς και στο πεδίο της φιλοσοφίας. Το «Οκτώ δευτερόλεπτα» είναι η πρώτη του συγγραφική δουλειά και δημιουργήθηκε από την ανάγκη να εκφραστεί απέναντι σε φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα.