Μια ιστορία για τη γυναικεία σεξουαλικότητα και τη σχέση μεταξύ γυναικών είναι το «Ρου», η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπεύτριας Μαριαλένας Σπυροπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η έφηβη Ρου λίγο πριν τελειώσει η σχολική χρονιά, μετακομίζει από το νησί της ξαφνικά στην Αθήνα μόνη. Έχοντας ελάχιστα συνειδητοποιήσει γιατί φεύγει και πού πηγαίνει, παλεύει να σταθεί στα πόδια της, όχι μόνον πρακτικά αλλά κυρίως συναισθηματικά, ψυχολογικά. Στην ουσία πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης, όχι μόνο για τη δύσκολη εφηβεία ενός κοριτσιού, αλλά για όλους τους ανθρώπους που δυσκολεύονται παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους να αντέξουν το βάρος της ύπαρξής τους και όσα αυτή κουβαλά. «Όλοι οι ήρωες του βιβλίου γεννήθηκαν από την κοιλιά μου. Όπερ σημαίνει ότι κάτι έχω από αυτούς ή αυτοί από μένα. Δεν ταυτίζομαι απόλυτα με κανέναν ήρωα, αλλά η Ρου και η Βέρα είναι το δίπολο, που βασίζεται περισσότερο από τους υπόλοιπους, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου» αποκαλύπτει στα Παραπολιτικά η συγγραφέας.

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου δεν έκανε κάποια ειδική έρευνα για να γράψει αυτήν την ιστορία. Απλά ερεύνησε τον εαυτό της και έπιασε μολύβι και χαρτί. Η έμπνευσή της ξεκίνησε από μέσα της, από τις σκέψεις και τα βιώματά της. Και η ιστορία της χωρίς να έχει τίποτα αυτοβιογραφικό, θα μπορούσε να αφορά και τη ζωή της. «Η έμπνευση, αυτή η θεία στιγμή στην ανθρώπινη ψυχή, γεννιέται σε μένα κάθε φορά που νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να γράψω αυτό που έχει κολλήσει στο κεφάλι μου. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω καταλήξει βιωματικά και επιστημονικά σε μερικές επισημάνσεις που αφορούν στη γυναικεία σεξουαλικότητα και από τότε που έγινα μητέρα μάλλον ήμουν έτοιμη σιγά σιγά να μιλήσω για την εφηβεία και τελικά να την πενθήσω ανεπιστρεπτί» αναφέρει.

Άλλωστε τα κύρια χαρακτηριστικά της ενηλικίωσης ενός ανθρώπου είναι σύμφωνα με τη συγγραφέα η ανάληψη ευθυνών, η επαφή με την πραγματικότητα, να μπορείς να αφουγκράζεσαι δηλαδή τι γίνεται γύρω σου. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να μεγαλώνει, αφήνοντας πίσω ή εγκαταλείποντας ψευδαισθήσεις, φαντασιώσεις και παιδικές ασθένειες. Όσο για τον ρόλο των γονέων, είναι πολύ συγκεκριμένος απέναντι στην διαδικασία ενηλικίωσης των παιδιών τους. «Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά τους είναι να τα αφήσουν στην ησυχία τους. Οι γονείς πρέπει να είναι ενεργά παρόντες, ψυχικά και συναισθηματικά στη βρεφική και στην παιδική ηλικία, συμβουλευτικά και από μακριά στην εφηβική και τελείως απόντες από εκεί και πέρα. Στην Ελλάδα όμως κάνουν το ακριβώς ανάποδο. Δυσκολεύονται να είναι παρόντες τα πρώτα χρόνια και μετά θέλουν να πάρουν το καλό κομμάτι των παιδιών τους, που είναι η εφηβεία και η νεανική ζωή. Τότε τα παιδιά όμως δεν μας έχουν ανάγκη, εμείς τα έχουμε» επισημαίνει.

Η Ρου αφήνεται, λοιπόν, στη ζωή και σε όσα αυτή της φέρνει, με την ελπίδα ότι τα όμορφα πράγματα θα διασωθούν στο τέλος και θα ανθίσουν. Όμως η ομορφιά μπορεί άραγε να σώσει τον κόσμο; «Εξαρτάται από το τι εννοούμε ομορφιά. Εάν εννοούμε μια υπερφυσική εξωτερική τελειότητα και μια μανία συντήρησής της, τότε όχι δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, ίσα ίσα τον βάζει στην κατάψυξη. Εάν όμως εννοούμε εσωτερική ομορφιά, καλοσύνη, συγχώρεση, και επιθυμία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, τότε ναι, αυτή η ομορφιά όχι μπορεί, θα σώσει τον κόσμο» λέει με έμφαση η Μαριαλένα Σπυροπούλου.