Είναι νέος, ωραίος και ταλαντούχος. Ο λόγος για τον ηθοποιό Γιάννη Χατζηγεωργίου που τα τελευταία χρόνια το άστρο του λάμπει σε αρκετές τηλεοπτικές και θεατρικές δουλειές.

Ο γνωστός ηθοποιός έκανε τα παρθενικά του βήματα στο σανίδι σε ηλικία 7 ετών, όταν ο πατέρας του τον έβαλε να παίξει σε κάποιο έργο που σκηνοθετούσε ερασιτεχνικά σε μια τοπική θεατρική ομάδα στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Έκτοτε κουβαλούσε πάντα μέσα του το «μικρόβιο» της υποκριτικής, μέχρι που πριν λίγα χρόνια με το σήριαλ «Ταμάμ» και το ρόλο του τούρκου Τζέμ γνωρίζει την καλλιτεχνική καταξίωση που πάντα ονειρευόταν. Σήμερα εκτός από το σήριαλ του ΑΝΤ1, τον συναντούμε και στην παιδική παράσταση ««Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα» στο θέατρο Coronet, όπου κάθε Κυριακή προσφέρει στα παιδιά την πιο διασκεδαστική ιστορία της Αλφαβήτας με πολύ χορό και τραγούδι.

Ποια είναι τα αρνητικά και ποια τα θετικά που έχεις συναντήσει έως τώρα στο επάγγελμα που έχεις διαλέξει;

Κάποια από τα αρνητικά είναι η αστάθεια και η συνεχής εγρήγορση που σε καθιστά "ξάγρυπνο", να σκέφτεσαι το επόμενό σου βήμα και να είσαι αβέβαιος. Μετά όμως "κλείνεις τα μάτια" εκεί εμφανίζονται τα θετικά, η επιβράβευση της ημέρας "το χειροκρότημα" και η όμορφη μελωδία του, που σου φέρνει μια ζεστασιά στην καρδιά σου "η αγάπη του κόσμου" σαν ένα ηχητικό όνειρο που δεν θες να ξυπνήσεις.



Φέτος συμμετέχεις στο παιδικό έργο «Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα» που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή και best seller της παιδικής λογοτεχνίας. Πως είναι για σένα αυτή εμπειρία;

Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλη την "τρελή τρελή παρέα"για την όμορφη δουλειά που κάνουν και με γεμίζουν "θετική ενέργεια". Περνάω υπέροχα μαζί τους και παρόλο που είμαι ο "βενιαμίν" της παρέας δεν αισθάνομαι έτσι. Είμαι σε μια "συναυλία" για τους λιλιπούτιους φίλους μας. Πώς μπορείς να μην είσαι καλά;

Ποια είναι η αντίδραση των παιδιών κατά τη διάρκεια της παράστασης;

Είναι μια διαδραστική παράσταση. Τα παιδιά ενθουσιάζονται με τους χορούς που "ρίχνουμε" στην πλατεία του θεάτρου μαζί τους και συμμετέχουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Γίνομαι και εγώ κάποιες φορές ένα μικρό παιδί, σαν αυτό που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Έγινες ιδιαίτερα δημοφιλής μέσα από το σήριαλ Ταμάμ. Χρειάζεται ωριμότητα για να αντιμετωπίσει κάποιος τη μεγάλη φήμη που του δίνει ένα σήριαλ;

Σίγουρα, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντική και η ιδεολογική γραμμή που παίρνει στην ζωή του. Στο τέλος της ημέρας δεν προσφέρουμε τίποτα άλλο από ευχάριστες στιγμές και αν καταφέρουμε να προβληματίσουμε θετικά έστω και έναν θεατή, χαρά μου.

Εσύ έχεις δυσκολευτεί να το διαχειριστείς αυτό;

Πολύ, θέλει συνεχή αγώνα με τον εαυτό σου, την ταυτότητα σου. Πρέπει να είσαι ένας φρουρός του ήθους σου.

Πριν το σήριαλ διάβασες και το Κοράνι. Σε τι σε βοήθησε αυτό;

Ο Τζεμ είναι ένας χαρακτήρας, που μπορεί να μην το έχει διαβάσει και ποτέ του. Αλλά για εμένα ήταν σημαντικό για να κατανοήσω όσο το δυνατό περισσότερο τα ήθη και έθιμα αυτών των ανθρώπων. Αλλά εγκυκλοπαιδικά και μόνο θα το διάβαζα ούτως ή άλλως.

Πώς νιώθεις που συμμετέχεις σε ένα πολύ επιτυχημένο σήριαλ, ενώ η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια έχει πάρει την κατιούσα;

Ευγνώμων! Είναι λες και το είχα επιλέξει. Ο Πιέρρος Ανδρακάκος σκηνοθετικά, μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας μας, Γιάννη Δασκαλοθανάση και τους σεναριογράφους μας, έχουν ανεβάσει κατά πολύ τον πήχη των ελληνικών σειρών. Οπότε, μόνο χαρούμενος θα μπορούσα να είμαι που βρίσκομαι στην ομάδα τους και δημιουργώ μαζί τους.

Θα άλλαζες τη θρησκεία σου για μια γυναίκα;

Είμαι άθεος, οπότε δεν νομίζω να το άλλαζα αυτό για καμία γυναίκα. Είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας οπότε λογικά και η επιλογή μου δεν θα εξέφραζε κάτι το δογματικό ή απόλυτο.. μου αρέσουν πολύ οι διαλεκτικοί άνθρωποι.

Ποιο ήταν το πιο όμορφο πράγμα που έχεις ακούσει από θαυμάστριά σου;

Ευτυχώς πολλά όμορφα πράγματα έχω ακούσει. Ένα από αυτά είναι "με κάνεις να πιστεύω και να παλεύω για ένα πιο όμορφο μέλλον". Αν και υπερβολικό με ενθουσίασε πολύ αυτό..

Τι απεχθάνεσαι πιο πολύ από όλα;

Την ανέχεια. Τον "κυρ. Παντελή" της διπλανής πόρτας. Τους ανθρώπους που ήταν πάντα μισαλλόδοξοι και με την πρώτη δυσκολία κλεινόντουσαν στο καβούκι τους αδιαφορώντας για τις ζωές των άλλων.