Πότε ένας ψυχίατρος εγκαταλείπει για πάντα τη δουλειά του για να γίνει συγγραφέας; Ο Πέτρος Αυλίδης, ένας θεσσαλονικιός ψυχίατρος το τόλμησε το 1989 στα 40 του γιατί ήθελε να ξαναζήσει με άλλον τρόπο, όλα όσα είχε μάθει από τη ζωή και τη δουλειά του έως τότε. Δεν του άρεσε καθόλου να γράφει. Ήταν αφοσιωμένος στη δουλειά του. Αλλά το 1989 κάτι μέσα του τον φρέναρε και του υπαγόρευσε να πιάσει χαρτί και μολύβι. Έκτοτε έγινε συγγραφέας και σήμερα μετράει πέντε εκδόσεις βιβλίων με τελευταίο τον «Τεμπέλη Κομπλέ» που πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Ο γνωστός συγγραφέας πια, μας ανοίγει την καρδιά του σήμερα με αφορμή έναν γάτο, τον Πάοκ, που είναι ο ήρωας του βιβλίου του.

Τι πραγματεύεται το βιβλίο σας;

Πραγματεύεται πολλά πράγματα. Η ιστορία του είναι η αυτοβιογραφία ενός αλητόγατου, που γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2004, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα τέλη του 2014 αντιλαμβάνεται ότι το τέλος της ζωής του πλησιάζει και αποφασίζει να γράψει την αυτοβιογραφία του. Και η ιστορία τοποθετείται στην περίοδο της Ελλάδας από το 2004 έως το 2014. Από το πικ του πλούτου στο ναδίρ της φτώχειας.

Πως σας ήρθε η ιδέα να βάλετε έναν αλητόγατο, πρωταγωνιστή της ιστορίας αυτής;

Για να πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα. Γιατί την ιστορία αυτή δεν την ξεκίνησα για να την κάνω βιβλίο. Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2011 σαν μια άσκηση ύφους, όπου αποφάσισα να γράψω μια σκηνή για να δοκιμάσω πως θα μπορούσα να την περιγράψω. Και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ένα γατί που βρέθηκε εδώ στη γειτονιά. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να κάνω ένα βιβλίο με αυτό το θέμα. Ήταν όμως κάτι που με απασχολούσε. Γράφωντας άλλα πράγματα, συνέχεια επέστρεφα σε αυτήν τη σκηνή. Και σιγά, σιγά μαζεύτηκε ένα υλικό για το οποία αποφάσισα να το κάνω βιβλίο. Έτσι προέκυψε η διάθεση να χρησιμοποιήσω αυτό το ζώο, που είναι πολύ οικείο στη χώρα μας για να γράψω μια ιστορία. Σε άλλες χώρες δεν υπάρχουν αδέσποτες γάτες και αυτό που συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα με γοήτευσε. Ο γάτος έχει το πλεονέκτημα ότι είναι ένα ζωό χωρίς συναισθήματα. Και αυτό τους επιτρέπει να έχουν μια καθαρή ματιά απέναντι στα πράγματα

Από τι εμπνευστήκατε;

Οι αφορμές για έμπνευση στη χώρα μας είναι κάτι πολύ εύκολο, γιατί συμβαίνουν τόσα πράγματα και ένας διαρκής παραλογισμός που έχει καταντήσει αυτονόητος και πολύ φυσικός που η έμπνευση προκύπτει από μόνη της. Το δύσκολο με την έμπνευση ήταν όχι τι θα περιέγραφα, αλλά με ποιο τρόπο θα το έκανα αυτό. Και εκεί διασκέδαζα πιο πολύ το βιβλίο. Είχα τη χαρά να ψάχνω τον τρόπο που θα δημιουργούσα τις σκηνές του βιβλίου.

Επί πέντε χρόνια συνομιλούσατε με ένα γάτο;

Ναι. Τον είχα φίλο και ψυχαναλυτή επί πέντε χρόνια. Και μακάρι ο αναγνώστης να κάνει το ίδιο. Να δει τον γάτο σαν φίλο και ψυχαναλυτή του. Τότε θα έχει γίνει δουλειά.

Είστε ψυχίατρός. Τι είναι για εσάς η συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων;

Αυτό προέκυψα. Δεν έγραφα ποτέ στη ζωή μου, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου. Κάποια στιγμή όμως εκεί κοντά στα 40 μου, μου ήρθε η διάθεση να γράψω. Και από τότε, σταμάτησα τη δουλειά μου, γιατί θεώρησα πως είχε κλείσει ένας κύκλος, από τον οποίο είχα κερδίσει πολλά πράγματα. Και όσα είχα μάθει από τη ζωή και τη δουλειά μου ήθελα να τα ξαναζήσω με άλλον τρόπο. Και έγινα συγγραφέας γιατί με χαροποιούσε απόλυτα να γράφω. Γεμίζω πια τον χρόνο μου με πράγματα που με γεμίζουν. Με βλέπω πια αλλιώς. Με το γράψιμο έρχομαι αντιμέτωπος με πολλές καταστάσεις που έχω στο παρελθόν αντιμετωπίσει και ακόμα αντιμετωπίζω καθημερινά.

Υπάρχει στα βιβλία σας η ιδιότητά σας ως γιατρού;

Δεν το ξέρω και για να πω την αλήθεια δεν θα ήθελα να φαίνεται. Βάζω όμως κάποια πράγματα, κωδικοποιημένα, που θα ήθελα να μάθει ο αναγνώστης. Για παράδειγμα η ατάκα «όσο δεν σε νοιάζονται, είσαι πιο ελεύθερος», μπορεί να περάσει απαρατήρητη από τους περισσότερους, αλλά αυτοί που θα την καταλάβουν, θα ταυτιστούν με αυτό. Τέτοιες ατάκες έχω πολλές, αλλά δεν τις βάζω με επιστημονικό τρόπο.