Συναντηθήκαμε στο καμαρίνι του για μια συνέντευξη με αφορμή το «Δείπνο ηλιθίων» που συνεχίζεται για 2η χρονιά με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Κάππα και η συζήτησή μας εξελίχθηκε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση ενός καλλιτέχνη απόλυτα συνειδητοποιημένου. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης έχει κοπιάσει πολύ για να φτάσει ως τη σημερινή του επιτυχία.

Από τα χρόνια των σπουδών του, που ο σκηνοθέτης επιτυχημένων σίριαλ Αντώνης Τέμπος τον ξεχώρισε, έως σήμερα, που γεμίζει τα θέατρα, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. «Στα 18 μου προσπάθησα να σπουδάσω μάρκετινγκ, ακολουθώντας αυτό που άκουγα από άλλα παιδιά της γειτονιάς μου, που έλεγαν "κάνε μια δουλειά που θα σου εξασφαλίσει χρήματα στο μέλλον". Και φυσικά απέτυχα οικτρά. Στο πρώτο έτος τα παράτησα, πήγα σε μια οντισιόν στην Αγγλία και ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο. Πήγα να αποφύγω το θέατρο, αλλά αυτό με κυνηγούσε παντού, για να μου υπενθυμίζει ποιος είναι ο προορισμός μου» λέει για το ξεκίνημά του.

Αν και έχει δυο πατρίδες, καθότι η μητέρα του είναι Αγγλίδα, νιώθει Έλληνας έως το κόκκαλο, καθώς από 4 ετών ζει μόνιμα στην Αθήνα με τον πατέρα και τον αδερφό του. «Στην Ελλάδα είναι το σπίτι μου. Στην Αγγλία ζει η μητέρα μου, η αδερφή μου, τα ξαδερφια μου. Έχω τεράστιο σόι εκεί. Έχω την επιλογή, αλλά δεν φεύγω με τίποτα. Δεν είμαι δέσμιος των χρημάτων και μιας ταμπέλας ονείρων. Δεν ζω από τα υλικά αγαθά, ζω από τους ανθρώπους. Το μόνο που με ενοχλεί εδώ είναι οι δυσβάσταχτοι φόροι» αναφέρει.

Για την καριέρα του έχει θυσιάσει ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικής του ζωής, αλλά δεν μετανιώνει. «Έφτασα πολύ κοντά στον γάμο και την απόκτηση παιδιού, αλλά δεν έκατσε η μπίλια. Όταν θα έρθει, θα έρθει σωστά. Ο έρωτας με έχει διδάξει να μη βιάζομαι» αποκαλύπτει. Όσο για το αν φλέρταρε ποτέ με την αλαζονεία, ο ίδιος αποκαλύπτει πως «ήρθε στα 19 μου και την έδιωξα κατευθείαν. Ήθελα να γίνω κάτι άλλο για να εντυπωσιάσω μια γυναίκα».

Στο «Δείπνο ηλιθίων» υποδύεται έναν αλαζονικό εκδότη που κοροϊδεύει αδυνάτους. Στην ερώτηση αν ο ίδιος έχει βρεθεί ποτέ στη θέση ενός αδυνάτου είναι αφοπλιστικός. «Φυσικά. Όταν ήμουν στην Αγγλία για έναν χρόνο (18-19 ετών) με έβλεπαν ως ξένο. Το καλοκαίρι ήμουν το μόνο παιδί που ήταν σοκολατένιο από τον ήλιο. Ήταν μια άσχημη εμπειρία, που με πλήγωσε. Δέχθηκα σκληρό μπούλιγκ. Η ουσία είναι αυτό που αναφέρει το έργο στο τέλος. "Την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσεις έναν άνθρωπο, μην τον αντιμετωπίσεις σαν ηλίθιο, γιατί αυτή η σκέψη σε κάνει εσένα βλάκα"» λέει.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ