Αν κάπου µπορεί να στηρίζεται σήµερα η Ελλάδα είναι στο (µεγάλο εν τέλει) µέρος του λαού της, που, παρά τη θηριώδη προπαγάνδα εναντίον του, «αρνείται να σιχαθεί τον εαυτό του». Αυτό όµως δεν σηµαίνει ότι δεν φθίνει η ∆ηµοκρατία.
Ο κυρίως λόγος είναι ότι το Οικονοµικό Σύστηµα χρειάζεται πλέον µεταδηµοκρατίες, ήτοι συγκεκαλυµµένες τυραννίδες, µε την κλασική αστική δηµοκρατία να εκφυλίζεται και να ψυχορραγεί εν µέσω ΜΚΟ, Ανεξάρτητων Αρχών και άλλων «εκσυγχρονισµών» που σκότωσαν τη ∆ιάκριση των Εξουσιών.
Ηδη η υπαρκτή αποστροφή των µαζών προς τις ∆ηµοκρατίες προπαγανδίζεται (π.χ. αναποτελεσµατικό πολίτευµα), ήδη η (όντως) αποξένωση των πολιτών από την πολιτική προβάλλεται (πλέον), ενώ ταυτοχρόνως προωθείται η αδιαµεσολάβητη, µέσω τεχνοκρατών ή επιστηµόνων, από τις ίδιες τις εταιρείες και τους υπερεθνικούς οργανισµούς. Ούτω πως και στα καθ’ ηµάς, περισσότερο κινδυνεύει να πέσει µια κυβέρνηση αν χάσει το χρίσµα των ∆υνατών, παρά αν χάσει την εµπιστοσύνη του (παραµεληµένου άλλωστε) λαού. Το ίδιο και για να ανέλθει. Χρειάζεται την έγκριση των ∆υνατών που διαχειρίζονται όλο και περισσότερο την ψήφο του λαού οι ίδιοι - µε τους πολιτικούς να έχουν όλο και µικρότερο ειδικό βάρος. Βεβαίως το φαινόµενο αυτό είναι αµφίστοµο.
Στις ΗΠΑ, λόγου χάριν, όπου η πρώτη υπόσχεση του Μπάιντεν ήταν ότι θα επανενώσει το διχασµένο έθνος, ο διχασµός βαθαίνει. Γίνεται χωρίς προηγούµενο! Η χώρα πλέον χωρίζεται στη «Συνταγµατική Περιοχή» και στην «Εξεγερσιακή Περιοχή». Με τον Τραµπ να ξανάρχεται. Για όλα αυτά κι άλλα παρεµφερή, δυστοπικά και δυσοίωνα, η µόνη ελπίδα για την Ελλάδα είναι «οι Ελληνες που αρνούνται να σιχαθούν τον εαυτό τους»…
Δημοσιεύθηκε στην στήλη «Κόκκινος Πειρατής» της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 12/2
