Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, κατά τη διάρκεια αυτού του πολέµου και κυρίως µετά (στο διαρκώς ρευστό γεωπολιτικό τοπίο που θα σχηµατισθεί), όλες οι χώρες της ∆ύσης (οι υπόλοιπες είναι από άλλο ανέκδοτο) θα µπουν σε µια διαρκή «κατάσταση έκτακτης ανάγκης».
Ηδη, µετά τη µίνι-µέγα κρίση του 2008 (µίνι σε έκταση, µέγα σε συνέπειες) πολλές κοινωνίες, κάθε µία για τους δικούς της λόγους και όλες για λόγους κοινούς, άρχισαν να µεταµορφίζονται και, εν τέλει, να εκπαιδεύονται σε έναν νέο τρόπο ζωής.
Αυτή η εκπαίδευση προέκυψε προϊούσης της κλιµατικής αλλαγής, µέσα στην πανδηµία, µε την εκδήλωση φυσικών καταστροφών, µε τη µαζική φτωχοποίηση, την ενεργειακή κρίση κι, εν τέλει, τον πόλεµο.
Ηδη η Γαλλία εδώ και τέσσερα χρόνια, καθώς και µόλις προσφάτως η Ιταλία βρίσκονται σε διακηρυγµένη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ενώ φαινόµενα µετα-δηµοκρατίας εκδηλώνονται παντού. Το ερώτηµα αν η πρόοδος αυτών των φαινοµένων θα είναι εκθετική έχει απαντηθεί: θα είναι!
Και τούτο όχι µόνον διότι στην κορυφή της εξουσίας η ροπή προς την ολοκληρωτική κι ολιγαρχική διακυβέρνηση είναι δροµολογηµένη (κι ευδιάκριτη), αλλά και διότι στη βάση του συστήµατος οι κοινωνίες είναι «σαν έτοιµες από καιρό» - εκπαιδευµένες να αποδεχθούν αυτό το καθεστώς «διαρκούς έκτακτης ανάγκης».
Οταν µαθαίνεις να ζεις µε τον Φόβο για το Χειρότερο, όπως µάθαµε να ζούµε επί δεκαετίες πηγαίνοντας από τη µια κρίση στην άλλη, στο τέλος µαθαίνεις να ζεις υπό το Κράτος του Φόβου. Και τότε η ∆ηµοκρατία «φεύγει από το σπίτι (απ' τον πλανήτη) για δουλειές»…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 12/3
