Οταν ο λαός ανησυχεί, υπάρχει πάντα λόγος για να ανησυχεί. Ή συνδυασµός λόγων. Η ανησυχία του λαού δεν είναι πάντα εµφανής και, κυρίως, µετρήσιµη. ∆εν είναι θέµα δηµοσκοπήσεων και στατιστικών. Λόγου χάριν, δεν υπάρχουν ερωτήσεις που να ιχνηλατούν το ψυχανέµισµα, ούτε απαντήσεις που να το καταθέτουν (σε τυχόν έρευνες).
Το ∆ηµοψήφισµα στην Κύπρο για το Σχέδιο Ανάν, φερ’ ειπείν, δεν είχε προβλεφθεί ως προς το αποτέλεσµά του, ούτε κατά το εύρος ούτε κατά το βάθος. Ο λαός των Ελλήνων στην Κύπρο διαισθάνθηκε, ως φαίνεται, υπαρξιακού τύπου κίνδυνο και αντέδρασε αναλόγως (και αντιθέτως προς τας υποδείξεις). Οι λαοί, όπως οι ποιητές, διαισθάνονται τη «βοή των επερχοµένων». Είναι δύσκολο να προσδιορισθεί τι είναι ένας λαός - περιέχει τάξεις, πρόσωπα, ζει εντός (ή εκτός) µιας κοινωνίας, εντός (ή εκτός) ενός κράτους, θρησκεύεται ή όχι, ανήκει σε ένα έθνος ή περισσότερα, περιέχει µειονότητες ή είναι εξακτινωµένος σε ∆ιασπορά ή µετοικεσία.
Αν για το έθνος οι προσδιορισµοί (στη διαχρονία τους) είναι πιο ευδιάκριτοι (και οι πολιτικοί και οι πολιτισµικοί), µε τον λαό, τα σώψυχά του, τους συσχετισµούς µέσα του και τις διαθέσεις του, τα πράγµατα είναι πιο σύνθετα. Η έννοια «λαός» ετρώθη τα τελευταία χρόνια πολύ και βάναυσα, το ειδικό του βάρος στην πολιτική αποµειώθηκε, ο λαός συχνά εξαπατήθηκε, κατά µέγα µέρος λεηλατήθηκε και ο αυτοσεβασµός του διασύρθηκε. Οι Ελληνες σήµερα ανησυχούν για όσα δηµιούργησαν επί 200 χρόνια τώρα. Και για όσα «είναι» επί 3.000 χρόνια τώρα. Κι όποιοι δεν ανησυχούν µε την ανησυχία του λαού, καλό θα ήταν να ανησυχήσουν για τους ιδίους εαυτών εαυτούς…
Δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 10/6 στην εφημερίδα Παραπολιτικά
