Είδα ένα όνειρο! Είδα ότι μια χρονιά θα ανέβαινε στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ένας πρωθυπουργός (δεν έχει σημασία ποιος), ο οποίος δεν θα έκανε καμιά οικονομική εξαγγελία, δεν θα έταζε τίποτα σε καμία κάστα, τάξη ή περιφέρεια, αλλά που θα ομιλούσε στον λαό και θα του εξηγούσε την εθνική μας στρατηγική, τα σχέδιά μας για περίπτωση έκτακτης ανάγκης και το όραμά μας για τον πολιτισμό του έθνους, τη λειτουργικότητα της κοινωνίας και τη στερέωση της ταυτότητάς μας.
Είδα, λέει, στο όνειρό μου έναν πρωθυπουργό και όλους τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης να ομιλούν στους πολίτες ως εάν να τους εμπιστεύονται, ως εάν να τους σέβονται, να τους ομιλούν για τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις τους, χωρίς να προσπαθούν να τους προσεταιρισθούν ή να τους εκμαυλίσουν, αλλά, αντιθέτως, κηρύσσοντας τον πόλεμο στους κυνικούς και τους παμπόνηρους. Αυτούς που λένε πως «όλα αυτά δεν γίνονται» και ταυτοχρόνως αρπά- ζουν του πουλιού το γάλα και του φτωχού τ’ αρνί.
Είδα, λέει, ένα όνειρο όπου ουδείς με κορόιδευε για το όνειρο που έβλεπα! Και μάλιστα, ήξερα, όσον έβλεπα αυτό το όνειρο, ότι ο Μορφέας, που με είχε πάρει στην αγκαλιά του, μου εξηγούσε ότι αυτά τα όνειρα δεν είναι η ποίηση της Ουτοπίας, αλλά η ποίηση της Ανάγκης.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 9/7
