«Το φιλοσόφησα πολύ και το ’χω ρίξει στην τρελή» …λέει το λαϊκό (κι εν προκειµένω µάλλον επαναστατικό) άσµα.
Οι «παλαιοί των ηµερών» θα ενθυµείσθε το σλογκανάκι που κυκλοφορούσε στα νοικοκυριά τη δεκαετία του ’60: «Μπαίνεις-κραπ, βγαίνεις-κραπ»! Το εν λόγω τότε λεγόµενο γεννήθηκε, νοµίζω, σε µια ταινία του λαϊκού κινηµατογράφου της εποχής (τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, σνοµπάραµε πολλοί εξ ηµών ως «εµπορικόν») και διαδόθηκε αµέσως και παντού.
∆ιότι, παρότι πάµφθηνο τότε το ηλεκτρικό ρεύµα, ήταν ταυτοχρόνως πανάκριβο για τα πενιχρά οικονοµικά της µεγάλης πλειονότητας των νοικοκυριών στην καταταλαίπωρη Ελλάδα εκείνης της εποχής. Μπαίνεις-κραπ, ανοίγεις τον διακόπτη δηλαδή, βγαίνειςκραπ, κλείνεις τον διακόπτη επίσης˙ καθότι η εξοικονόµηση στην κατανάλωση ρεύµατος συνέβαλε στη σωτηρία των ολίγων δραχµών που χρειάζονταν οι µητέρες µας για να βγάλουν πέρα τον µήνα. Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στα ποτάµια της Ευρώπης (ώσπου να φθάσουν στη σηµερινή ξηρασία), εµείς, της γενιάς µου, γίναµε «µπούµερς», καθώς µας κοροϊδεύουν πολλοί απ’ τους νεότερους, οι δε νεότεροι βίωσαν την ψευδή ευµάρεια, τα µνηµόνια και την τρέχουσα κρίση, φθάνοντας πάλι στο «µπαίνεις-κραπ, βγαίνεις-κραπ»! Ενα τσιγάρο δρόµος.
Μόνον που το τότε λεγόµενο συνιστούσε εξοικονόµηση ενέργειας, ενώ οι νυν λογαριασµοί ενέργειας συνιστούν παραφροσύνη. Βεβαίως, καλό θα ήταν να θυµηθούµε ότι η ενεργειακή παραφροσύνη (πάροχοι, χρηµατιστήριο ενέργειας) άρχισε πριν από τη Ρωσική Εισβολή στην Ουκρανία, πριν από τον πόλεµο. Του καπιταλισµού τα µάτια τα βγάζουν συνήθως οι καπιταλιστές. Υπό τα τυφλά, επίσης, όµµατα της πλειονότητας των πολιτών, που νοµίζουν ότι είναι κι αυτοί, φερ’ ειπείν, τραπεζίτες, ενώ απλώς πληρώνουν τον λογαριασµό. Σ’ αυτήν την περίπτωση, παράφρων δεν είναι ο λογαριασµός, αλλά παράφρονες είναι εκείνοι που τον δηµιουργούν, οδηγώντας στην τρέλα εκείνους που τον πληρώνουν...
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 10/9
