Υπό μία έννοια, είναι νωρίς. Στα 33, ένας παίκτης του επιπέδου του Γκάρεθ Μπέιλ έχει ακόμη τουλάχιστον δύο ποιοτικά χρόνια στο ποδοόσφαιρο. Υπό μία έννοια, είναι αργά. Έκανε όνομα στην Τότεναμ (2007-13) ύστερα από μια χρονιά στη Σαουθάμπτον (2006-07), πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης (2013-22) ως μία από τις ακριβότερες μεταγραφές όλων των εποχών, έβαλε ένα από τα πιο όμορφα όσο και σημαντικά γκολ που έχουν μπει ποτέ σε τελικό Champions League, το δεύτερο στον τελικό με τη Λίβερπουλ το 2018 (3-1), κάθισε πάνω στο συμβόλαιό του, επέστρεψε δανεικός στην Τότεναμ (2021-22) και έφτασε να παίζει στις ΗΠΑ και να μένει στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια. 



Υπό μία έννοια, είναι ιδανικά. Τέλος όμορφο δεν υπάρχει, υπό την έννοια ότι ο χρόνος περνάει, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να αποχωρήσει της ενεργού δράσης έχοντας παίξει το τελευταίο παιχνίδι του στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Ο Μπέιλ δεν υπηρέτησε απλώς ως φανατισμένος πατριώτης την εθνική Ουαλίας, την έβαλε στο χάρτη, αφού μαζί έφτασαν στα ημιτελικά του Euro 2016. Στο Κατάρ οι Ουαλοί ηττήθηκαν από τους Άγγλους στο τελευταίο παιχνίδι και ο Μπέιλ φαινόταν εκτός φόρμας σε όλη τη διοργάνωση. 


Ο γεννημένος στο Κάρντιφ, στις 16 Ιουλίου 1989, μεσοεπιθετικός αντιμετώπισε πολλά προβλήματα τραυματισμού και αποφάσισε να αποσυρθεί. Το ανακοίνωσε ο ίδιος, άλλωστε, σε δύο μέρη.  


Ο πρώην ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης, της Τότεναμ και της Λος Άντζελες έκανε γνωστή την απόσυρσή του με ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:


«Ύστερα από προσεκτική σκέψη, ανακοινώνω την άμεση αποχώρησή μου από το σύλλογο και το διεθνές ποδόσφαιρο.

Νιώθω απίστευτα τυχερός που πραγματοποίησα το όνειρό μου να παίξω το άθλημα που αγαπώ. Το ποδόσφαιρο μου χάρισε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Στο υψηλότερο επίπεδο πάνω από 17 σεζόν, που θα είναι αδύνατο να αντιγραφεί, ανεξάρτητα από το τι επιφυλάσσει το επόμενο κεφάλαιο για μένα.

Από την πρώτη μου πινελιά στη Σαουθάμπτον μέχρι την τελευταία μου με την LAFC και όλα τα ενδιάμεσα, διαμόρφωσα μια καριέρα για την οποία έχω τεράστια υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη. Το να παίζω και να υπηρετώ την χώρα μου 111 φορές ήταν πραγματικά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.



Το να δείξω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους εκείνους που έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτό το ταξίδι, μοιάζει σαν αδύνατο. Νιώθω υπόχρεος σε πολλούς ανθρώπους που βοήθησαν να αλλάξω τη ζωή μου και να διαμορφώσω την καριέρα μου με τρόπο που δεν θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ όταν ξεκίνησα στα 9 μου χρόνια.

Στους προηγούμενους ομίλους μου, Σαουθάμπτον, Τότεναμ, Ρεάλ Μαδρίτης και τέλος LAFC. Όλοι οι προηγούμενοι διευθυντές και προπονητές μου, προσωπικό παρασκηνιακού δωματίου, συμπαίκτες, όλοι οι αφοσιωμένοι οπαδοί, οι ατζέντηδες μου, οι καταπληκτικοί φίλοι και η οικογένειά μου, ο αντίκτυπος που είχατε δεν μετριέται. 


Οι γονείς μου και η αδερφή μου, χωρίς την αφοσίωσή σας εκείνες τις πρώτες μέρες, χωρίς τόσο γερά θεμέλια, δεν θα έγραφα αυτή τη δήλωση τώρα, οπότε σας ευχαριστώ που με βάλατε σε αυτόν τον δρόμο και για την αμέριστη υποστήριξή σας.

Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, η αγάπη και η υποστήριξή σας με βοήθησαν. Δίπλα μου για όλα τα ψηλά και τα χαμηλά, κρατώντας με προσγειωμένο στην πορεία. Με εμπνέετε να γίνω καλύτερος και να σας κάνω περήφανους.

Έτσι, προχωράω με προσμονή στο επόμενο στάδιο της ζωής μου. Ώρα αλλαγής και μετάβασης, ευκαιρία για μια νέα περιπέτεια».



Η δεύτερη ανακοίνωση αφορούσε ξεκάθαρα και μόνο στην εθνική Ουαλίας. Σε αυτήν αναφέρει τα εξής: «Στην Ουαλική οικογένειά μου. Η απόφασή μου να αποχωρήσω του διεθνούς ποδοσφαίρου ήταν μακράν η πιο σκληρή που πήρα στην καριέρα μου.

Πώς μπορώ να περιγράψω τι σημαίνει για μένα να είμαι μέρος αυτής της χώρας και της ομάδας; Πώς να διατυπώσω την επιρροή που είχε στη ζωή μου; Πώς να βάλω σε λέξεις πώς ένιωθα κάθε φορά που φοράω αυτήν την Ουαλική φανέλα; Η απάντησή μου είναι ότι δεν θα μπορούσα να αποδώσω δικαιοσύνη σε αυτά τα πράγματα χρησιμοποιώντας απλώς λέξεις. Αλλά ξέρω ότι κάθε άνθρωπος που εμπλέκεται στο Ουαλικό ποδόσφαιρο, νιώθει τη μαγεία και επηρεάζεται με τόσο έντονο και αυθεντικό τρόπο, οπότε ξέρω ότι αισθάνομαι ό,τι αισθάνεστε χωρίς να χρησιμοποιήσω λέξεις, καθόλου.


Η πορεία μου στη διεθνή σκηνή δεν άλλαξε μόνο τη ζωή μου, αλλά το ποιος είμαι. Η τύχη τού να είμαι Ουαλός και του να επιλεγώ να παίξω στην Ουαλία και να είμαι αρχηγός της, μου έδωσε κάτι ασύγκριτο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εμπειρία. Με τιμά και με κάνει να νιώθω ταπεινός το γεγονός ότι μπόρεσα να παίξω ένα ρόλο στην ιστορία αυτής της υπέροχης χώρας, να νιώσω την υποστήριξη του κόκκινου τοίχου και μαζί φτάσαμε σε αναπάντεχα και συναρπαστικά μέρη.

Μοιράστηκαν τα αποδυτήρια με παιδιά που μετατράπηκαν σε άντρες και με προσωπικό που έγινε οικογένεια. Έπαιξα για τους πιο απίθανους προπονητές και αισθάνθηκα την αθάνατη αγάπη και υποστήριξη από τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς στον κόσμο. Ευχαριστώ κάθε έναν από εσάς που ήσαστε μαζί μου σε αυτό το ταξίδι.

Οπότε για τώρα υποχωρώ, αλλά δεν αποχωρώ της ομάδας που ζει μέσα μου και κυλάει στις αρτηρίες μου. Άλλωστε, ο δράκος στη φανέλα είναι ό,τι χρειάζομαι.

Μαζί δυνατότεροι».