ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Αλέξανδρος Γκιννής: Όνειρό μου ένα Ολυμπιακό μετάλλιο για την Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι πάντα μέσα του
O Αλέξανδρος Γκιννής, ο κορυφαίος Ελληνας χιονοδρόμος, βρέθηκε στην Ελλάδα προκειμένου να πάρει μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που διεξήχθη στα Κελλάρια του Παρνασσού.
Το in συνάντησε τον 28χρονο σκιερ που τον Φεβρουάριο έγραψε ιστορία κατακτώντας το πρώτο μετάλλιο για την Ελλάδα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αλπικού σκι και μίλησε μαζί του για τους… έξι σοβαρούς τραυματισμούς, τις δύσκολες στιγμές, το ταξίδι στο Πεκίνο που τον κράτησε στο άθλημα και το μεγάλο του όνειρο.
«Οι γονείς μου, με έμαθαν να κάνω σκι από πολύ μικρή ηλικία. Είχαν ένα πάθος για το σκι και ήταν οικογενειακό θέμα, οπότε το ξεκίνησα κι εγώ. Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο, είναι δύσκολο σπορ, έχει αρκετό κρύο, αλλά λόγω της αγάπης των γονιών μου για το σκι, έμαθα να το αγαπάω κι εγώ. Ο πατέρας μου άρχισε το σκι στα 20 κι έκανε μετά καριέρα. Μετά η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα μου στο σκι, ήταν ο δάσκαλος της και έτσι βάλαμε ρίζες στο άθλημα. Και στα 15 μετακομίσαμε οικογενειακά στην Αμερική καθώς η μητέρα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί.»
Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το σκι;
«Υπάρχει μεγάλη διαφορά στις εγκαταστάσεις αλλά και στους ανθρώπους που ασχολούνται με το άθλημα κυρίως από οικονομικής πλευράς και τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τους αθλητές. Εγώ στα 17 μου μπήκα στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, στην ομάδα ανάπτυξης και στη συνέχεια, στα 20, κατέκτησα μετάλλιο στο Παγκόσμιο Νέων. Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ωστόσο είχα και τους τραυματισμούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν ερωτήματα για το μέλλον μου και τι θα κάνω.»
Έχεις υποστεί έξι σοβαρούς τραυματισμούς με τις τρεις φορές να έχεις ρήξη χιαστών. Άλλοι στη θέση σου θα τα είχαν παρατήσει. Εσύ πως κατάφερες να συνεχίσεις;
«Μετά από κάθε τραυματισμό δεν εγκατέλειπα. Είχα πάντα στόχο να μπορέσω να τα δώσω ξανά όλα και να επιστρέψω στο σημείο που να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να τα παρατήσω, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να γυρίσω και δώσω μία ακόμα ευκαιρία να πάω μπροστά. Αυτό έκανα κάθε φορά και τελικά συνέχισα.»
«Παρότι πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι θα κάνω ότι μπορώ για να γυρίσω πιο δυνατός, πέρσι είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα πλέον να το κάνω. Αλλά κατά τύχη μου ζήτησε το τηλεοπτικό δίκτυο NBC να πάω στο Πεκίνο, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς, να κάνω τον ρεπόρτερ. Ηταν μία τρομερή ευκαιρία να δω τους Ολυμπιακούς από άλλη σκοπιά. Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να τους δω ως αθλητής ας τους έβλεπα ως δημοσιογράφος. Πήγα εκεί και αγάπησα ξανά το σκι! Είδα τους αθλητές, είδα πόσο σκληρά δουλεύουν, τα άσχημα και τα ωραία των αγώνων και είπα ότι θέλω να συνεχίσω σε αυτό το άθλημα, γιατί είναι αυτό που αγαπάω.»
Και μέσα σε ένα μήνα κατέκτησες δύο μετάλλια. Πρώτα το ασημένιο στην τεχνική κατάβαση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Σαμονί και μετά, πάλι το ασημένιο, αυτή τη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Κουρσεβέλ. Ηταν η εκπλήρωση ενός μεγάλου ονείρου;
«Πίστευα ότι μπορούσα να φτάσω ψηλά, γι’ αυτό και συνέχισα το σκι. Δεν ήταν μεγάλη έκπληξη αυτά τα δύο μετάλλια, γιατί ήξερα ότι είμαι σε καλή κατάσταση, αλλά στο άθλημα μου υπάρχουν πάντα πολλά εμπόδια, πράγματα που πρέπει να καταλάβεις και να ξεπεράσεις. Ειδικά μετά από έναν τραυματισμό όλα είναι πολύ πιο δύσκολα, αλλά σαν ομάδα δουλέψαμε πολύ καλά και όλα πήγαν εξαιρετικά.»
Πως σε αντιμετώπισαν οι ξένοι αθλητές όταν σε είδαν πάνω στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος;
«Οι συναθλητές μου ήξεραν πως και τί, γνώριζαν ποιος είμαι και όταν έφτασα στις επιτυχίες δεν αναρωτήθηκαν πως συμβαίνει αυτό, αλλά είπαν επιτέλους! Ηταν ιδιαίτερα συγκινητικό για μένα οι άλλοι αθλητές να μου λένε μπράβο, γιατί έχεις δουλέψει σκληρά γι’ αυτό».
Δέχθηκες συγχαρητήρια από την Ελλάδα μετά το ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Φυσικά. Στο κινητό μου υπάρχουν πολλά μηνύματα που δεν έχω ακόμα προλάβει να απαντήσω, αλλά θα το κάνω. Ηταν πολύ συγκινητικό και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους για αυτό το μεγάλο κύμα αγάπης. Και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με πήρε τηλέφωνο να με συγχαρεί. Ηταν μεγάλη έκπληξη για μένα.»
«Στην Ελλάδα έμαθα να κάνω σκι, αλλά η πρόοδος που είχα έγινε λόγω των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά για μένα η κουλτούρα είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Εδώ πέρα γεννήθηκα, εδώ πέρα έμαθα να αγαπάω το σπορ, εδώ πέρα έμαθα να ζω κι αυτό το έχω πάντα μέσα μου. Και το γεγονός ότι μπορώ να χαρίσω στην Ελλάδα κάποιες επιτυχίες τα επόμενα 4-5 χρόνια που θα συνεχίσω, είναι για μένα ένα όνειρο, με αποκορύφωμα φυσικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.»
Αυτά τα δύο μετάλλια σου άλλαξαν τη ζωή;
Με τη δύναμη των δύο μεταλλίων και με τις χορηγίες που έχω εξασφαλίσει, θα μπορέσω να συνεχίσω και να κάνω προπονήσεις όπως οι άλλες ομάδες και να τους κοιτάμε στα μάτια, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Έχουμε αυτοπεποίθηση ως ομάδα, αν και μικρή καθώς είμαι εγώ και οι δύο προπονητές μου που είναι και αυτοί 28 – 29 χρονών, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε.»
Κάπου εκεί έπρεπε να τελειώσει η συνέντευξη με τον Αλέξανδρο, προκειμένου να φύγει εγκαίρως για το αεροδρόμιο και να προλάβει την πτήση του. Με τον A J όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του αλλά και οι άνθρωποι του σκι, μπορείς να συζητάς με τις ώρες, καθώς είναι πάντα χαμογελαστός και καλοπροαίρετος. Παρέμεινε χαμογελαστός ακόμα και όταν μιλούσε για τις δύσκολες ώρες των τραυματισμών και των χειρουργείων. Αυτό το χαμόγελο που σίγουρα θα ξαναδούμε στο μέλλον, επάνω στο βάθρο των κορυφαίων αγώνων!
Ένα μικρόβιο που κόλλησε από τους γονείς του
Με τον πατέρα του δάσκαλο του σκι στην Αράχωβα, ο γεννηθείς στη Βουλιαγμένη Αλέξανδρος Γκιννής άρχισε από μικρός την ενασχόληση με το άθλημα.«Οι γονείς μου, με έμαθαν να κάνω σκι από πολύ μικρή ηλικία. Είχαν ένα πάθος για το σκι και ήταν οικογενειακό θέμα, οπότε το ξεκίνησα κι εγώ. Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο, είναι δύσκολο σπορ, έχει αρκετό κρύο, αλλά λόγω της αγάπης των γονιών μου για το σκι, έμαθα να το αγαπάω κι εγώ. Ο πατέρας μου άρχισε το σκι στα 20 κι έκανε μετά καριέρα. Μετά η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα μου στο σκι, ήταν ο δάσκαλος της και έτσι βάλαμε ρίζες στο άθλημα. Και στα 15 μετακομίσαμε οικογενειακά στην Αμερική καθώς η μητέρα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί.»
Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το σκι;
«Υπάρχει μεγάλη διαφορά στις εγκαταστάσεις αλλά και στους ανθρώπους που ασχολούνται με το άθλημα κυρίως από οικονομικής πλευράς και τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τους αθλητές. Εγώ στα 17 μου μπήκα στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, στην ομάδα ανάπτυξης και στη συνέχεια, στα 20, κατέκτησα μετάλλιο στο Παγκόσμιο Νέων. Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ωστόσο είχα και τους τραυματισμούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν ερωτήματα για το μέλλον μου και τι θα κάνω.»
Έχεις υποστεί έξι σοβαρούς τραυματισμούς με τις τρεις φορές να έχεις ρήξη χιαστών. Άλλοι στη θέση σου θα τα είχαν παρατήσει. Εσύ πως κατάφερες να συνεχίσεις;
«Μετά από κάθε τραυματισμό δεν εγκατέλειπα. Είχα πάντα στόχο να μπορέσω να τα δώσω ξανά όλα και να επιστρέψω στο σημείο που να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να τα παρατήσω, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να γυρίσω και δώσω μία ακόμα ευκαιρία να πάω μπροστά. Αυτό έκανα κάθε φορά και τελικά συνέχισα.»
Το ταξίδι στο Πεκίνο που τον έκανε να αγαπήσει ξανά το σκι
Ωστόσο, λόγω τραυματισμού έχασες τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2022. Τότε δεν σκέφτηκες να τα παρατήσεις;«Παρότι πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι θα κάνω ότι μπορώ για να γυρίσω πιο δυνατός, πέρσι είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα πλέον να το κάνω. Αλλά κατά τύχη μου ζήτησε το τηλεοπτικό δίκτυο NBC να πάω στο Πεκίνο, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς, να κάνω τον ρεπόρτερ. Ηταν μία τρομερή ευκαιρία να δω τους Ολυμπιακούς από άλλη σκοπιά. Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να τους δω ως αθλητής ας τους έβλεπα ως δημοσιογράφος. Πήγα εκεί και αγάπησα ξανά το σκι! Είδα τους αθλητές, είδα πόσο σκληρά δουλεύουν, τα άσχημα και τα ωραία των αγώνων και είπα ότι θέλω να συνεχίσω σε αυτό το άθλημα, γιατί είναι αυτό που αγαπάω.»
Και μέσα σε ένα μήνα κατέκτησες δύο μετάλλια. Πρώτα το ασημένιο στην τεχνική κατάβαση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Σαμονί και μετά, πάλι το ασημένιο, αυτή τη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Κουρσεβέλ. Ηταν η εκπλήρωση ενός μεγάλου ονείρου;
«Πίστευα ότι μπορούσα να φτάσω ψηλά, γι’ αυτό και συνέχισα το σκι. Δεν ήταν μεγάλη έκπληξη αυτά τα δύο μετάλλια, γιατί ήξερα ότι είμαι σε καλή κατάσταση, αλλά στο άθλημα μου υπάρχουν πάντα πολλά εμπόδια, πράγματα που πρέπει να καταλάβεις και να ξεπεράσεις. Ειδικά μετά από έναν τραυματισμό όλα είναι πολύ πιο δύσκολα, αλλά σαν ομάδα δουλέψαμε πολύ καλά και όλα πήγαν εξαιρετικά.»
Πως σε αντιμετώπισαν οι ξένοι αθλητές όταν σε είδαν πάνω στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος;
«Οι συναθλητές μου ήξεραν πως και τί, γνώριζαν ποιος είμαι και όταν έφτασα στις επιτυχίες δεν αναρωτήθηκαν πως συμβαίνει αυτό, αλλά είπαν επιτέλους! Ηταν ιδιαίτερα συγκινητικό για μένα οι άλλοι αθλητές να μου λένε μπράβο, γιατί έχεις δουλέψει σκληρά γι’ αυτό».
Δέχθηκες συγχαρητήρια από την Ελλάδα μετά το ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Φυσικά. Στο κινητό μου υπάρχουν πολλά μηνύματα που δεν έχω ακόμα προλάβει να απαντήσω, αλλά θα το κάνω. Ηταν πολύ συγκινητικό και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους για αυτό το μεγάλο κύμα αγάπης. Και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με πήρε τηλέφωνο να με συγχαρεί. Ηταν μεγάλη έκπληξη για μένα.»
Η Ελλάδα είναι πάντα μέσα του
Τελικά νιώθεις περισσότερο Έλληνας ή Αμερικάνος;«Στην Ελλάδα έμαθα να κάνω σκι, αλλά η πρόοδος που είχα έγινε λόγω των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά για μένα η κουλτούρα είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Εδώ πέρα γεννήθηκα, εδώ πέρα έμαθα να αγαπάω το σπορ, εδώ πέρα έμαθα να ζω κι αυτό το έχω πάντα μέσα μου. Και το γεγονός ότι μπορώ να χαρίσω στην Ελλάδα κάποιες επιτυχίες τα επόμενα 4-5 χρόνια που θα συνεχίσω, είναι για μένα ένα όνειρο, με αποκορύφωμα φυσικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.»
Αυτά τα δύο μετάλλια σου άλλαξαν τη ζωή;
Με τη δύναμη των δύο μεταλλίων και με τις χορηγίες που έχω εξασφαλίσει, θα μπορέσω να συνεχίσω και να κάνω προπονήσεις όπως οι άλλες ομάδες και να τους κοιτάμε στα μάτια, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Έχουμε αυτοπεποίθηση ως ομάδα, αν και μικρή καθώς είμαι εγώ και οι δύο προπονητές μου που είναι και αυτοί 28 – 29 χρονών, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε.»
Το σκι είναι τόσο ακριβό άθλημα, όσο πιστεύουν οι περισσότεροι;
«Ο Πρωταθλητισμός σε επαγγελματικό επίπεδο είναι πολύ ακριβός, είναι κάτι που το βλέπεις σε πολλά αθλήματα. Πρέπει να έχεις προπονητές, διαιτολόγους και άλλους επαγγελματίες, όλοι σε κορυφαίο επίπεδο. Το ίδιο συμβαίνει και στο σκι που έχει επιπροσθέτως και τον εξοπλισμό που πρέπει να μεταφέρεις σε όλα τα ταξίδια.»Μετά τις πρόσφατες επιτυχίες, ο μεγάλος στόχος σου είναι το Ολυμπιακό μετάλλιο;
«Μετά την επιστροφή μου από τον τελευταίο τραυματισμό, είχα πει στον εαυτό μου ότι πρέπει να είμαι σε κατάσταση, όταν φτάσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2026, ώστε να παλέψω για τα μετάλλια. Πλέον είμαι σε μία κατάσταση που σε κάθε αγώνα μπορώ να παλέψω για μία θέση στο βάθρο και για τα επόμενα τρία χρόνια πηγαίνοντας προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολύ σημαντικό για μένα να ανεβαίνω στην κατάταξη μέσω των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Εκεί πλέον θα επικεντρωθώ…»Κάπου εκεί έπρεπε να τελειώσει η συνέντευξη με τον Αλέξανδρο, προκειμένου να φύγει εγκαίρως για το αεροδρόμιο και να προλάβει την πτήση του. Με τον A J όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του αλλά και οι άνθρωποι του σκι, μπορείς να συζητάς με τις ώρες, καθώς είναι πάντα χαμογελαστός και καλοπροαίρετος. Παρέμεινε χαμογελαστός ακόμα και όταν μιλούσε για τις δύσκολες ώρες των τραυματισμών και των χειρουργείων. Αυτό το χαμόγελο που σίγουρα θα ξαναδούμε στο μέλλον, επάνω στο βάθρο των κορυφαίων αγώνων!
