Ένας τελικός σε μεγάλη διοργάνωση προϋποθέτει το καλειδοσκόπιο, υπό την έννοια ότι κάθε κίνηση, κάθε φάση, ειδικά στις ειδικές συνθήκες, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που η ζωή ενέπνευσε τους αρχαίους τραγικούς να δομήσουν και που απαντώνται συχνά στην ανθρώπινη φύση.

Τα λάθη, μια υπερτιμημένη έννοια καθώς δεν θα γινόταν να μην κάνει κατά το δοκούν ένα εξ ορισμού ατελές -δηλαδή με προσδόκιμο- ον, διυλίζονται διότι οι πιο σημαντικές διαστάσεις, ο χώρος και ο χρόνος, συρρικνώνονται. Αυτό σημαίνει ότι οι στιγμές, οι οποίες προσδιορίζονται από την κίνηση που τις περισσότερες φορές είναι υπερβατική, ξεφεύγουν από το στενό πλαίσιο του αγωνιστικού χώρου, μπαίνουν σε τσέπες και το πλάσμα που τις βιώνει ή τις καθορίζει, τις κουβαλά παντού.

Ο Θοδωρής Βλάχος, πάνω στην άψη της στιγμής, σχεδόν κατέρρευσε από τη μία στιγμή που θα προσδιόριζε, όχι τη δική του καριέρα, αυτή δεν αμφισβητείται αλλά, την ολότητα του ελληνικού πόλο. Το τάιμ άουτ που πήρε με 36’’ να απομένουν, ενώ η Εθνική είχε παίκτη παραπάνω, αλλά έφευγε στην κόντρα 2 εναντίον 1 στον τελικό με την Ουγγαρία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα, τον οποίο έχασε στα πέναλτι (14-13, κανονική διάρκεια 10-10).

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός χαρακτήρισε αυτήν τη στιγμή «το χειρότερο λάθος της ζωής μου», μια τοποθέτηση που οπωσδήποτε ρέπει προς την υπερβολή.

Ο προπονητής έχει δύο τάιμ άουτ και ο Βλάχος είχε φωτογραφίσει αυτήν τη στιγμή στο μυαλό του από ώρα, αφού ο τελικός έμοιαζε να κρίνεται στις λεπτομέρειες. Ο ίδιος το έχει κάνει δεκάδες φορές στην καριέρα του, καθώς έχει βρεθεί ισάριθμες σε κρίσιμα παιχνίδια που κρίνονται στο τελευταίο λεπτό. Είναι χαρακτηριστικό του, το κάνει κάθε φορά, ως εκ τούτου είναι λογικό να ενήργησε με αυτό το αντανακλαστικό.

Θα μπορούσε να έχει «διαβάσει» τη φάση και να έχει διαδεί τι επρόκειτο να γίνει, αλλά υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες μέσω των οποίων θα μπορούσε ο αναγνώστης να μπει στα παπούτσια του. Ο πρώτος είναι ότι η Εθνική έπαιζε με έναν αντίπαλο που είναι εκείνος ο οποίος επιζητά τον ταχύ ρυθμό, μοιάζει να βρίσκεται στο γονιδιακό σπείρωμά του και διδάσκεται στους επίδοξους πολίστες εξ απαλών ονύχων και πως αναγκαστικά, ακόμα κι αν η «γαλανόλευκη» είναι μία ομάδα που μπορεί να παίξει πολύ γρήγορα, υπάρχει εξ ορισμού ένας τακτικός δισταγμός για το αν είναι προς το συμφέρον της ομάδας να βγάλει μια γρήγορη επίθεση.

Ο δεύτερος, πως το παιχνίδι συνεχίστηκε και η Εθνική είχε επίθεση με παίκτη παραπάνω. Μόνο εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι ήταν λανθασμένη η επιλογή. Η Ελλάδα είχε ένα καλό διάστημα στον παραπάνω στο πρώτο οκτάλεπτο και, ύστερα από συνεχόμενες άστοχες επιθέσεις, ξανάφτιαξε αυτό το κομμάτι στο τέταρτο. Είναι λογικό ο Βλάχος να θέλει η ομάδα του να βγάλει την καλύτερη δυνατή επίθεση και η μπάλα να πάει στα χέρια εκείνου που ηγείτο στο σκοράρισμα, δηλαδή του Κωνσταντίνου Γενηδουνιά.

Για να βρίσκεται η Εθνική στον τελικό της Φουκουόκα, ο Βλάχος έπρεπε να πάρει πολλές αποφάσεις, σωστές στη συντριπτική πλειονότητά τους. «Όλοι μαζί κερδίζουμε και όλοι μαζί χάνουμε, δεν είμαστε εδώ για να πάρει ένας την ευθύνη», είπε μετά την απονομή ο Γιάννης Φουντούλης.

Είναι γεγονός ότι ουδείς ήθελε να κάνει λάθος: ο Γιάννης Φουντούλης, ο Στέλιος Αργυρόπουλος, ο Κώστας Γκιουβέτσης, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, θα βάλουν τα χαμένα πέναλτί τους επίσης στις αποσκευές τους. Ο πρωταθλητισμός είναι κάματος και βάσανο -και η ήττα τον κάνει ατραπό.