Σαν σήμερα το 2004, 13 χρόνια πριν, η Εθνική Ελλάδος κατακτούσε το Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας, επιτυχία που πολλοί έχουν χαρακτηρίσει ως ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του ποδοσφαίρου.

Ένας από τους πρωταγωνιστές της επιτυχίας, ο Τραϊανός Δέλλας που με το γκολ του στον ημιτελικό με την Τσεχία έδωσε την πρόκριση, μιλά στο επίσημο site της ΕΠΟ για τα συναισθήματά του και το κληροδότημα της επιτυχίας.

Τραϊανέ, 13 χρόνια μετά τη Λισαβόνα και την κατάκτηση του EURO από την Εθνική, πώς θα χαρακτήριζες τον χρόνο που πέρασε; Κοντινό ή μακρινό; Ποια είναι η αίσθηση που έχεις;

Ότι ο χρόνος είναι πολύ κοντινός κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Δεν πιστεύω ότι θα γίνει ποτέ μακρινό αυτό που πετύχαμε. Είναι τέτοια και τόσα τα συναισθήματα που εισπράττουμε από τον απλό κόσμο σε καθημερινή βάση, η αγάπη του, οι αναμνήσεις που έχουν δημιουργηθεί, τα οποία δεν αφήνουν να περάσει στη λήθη του χρόνου αυτό το επίτευγμα.

Ονομάτισε τις 5 πιο χαρακτηριστικές στιγμές που έχουν μείνει στο μυαλό σου από την εμπειρία της Πορτογαλίας, εκτός φυσικά από την απονομή του τροπαίου και το γκολ που πέτυχες στον ημιτελικό.

Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το κλίμα στην προετοιμασία και στις προπονήσεις πριν καν πάμε στην Πορτογαλία, το οποίο ήταν εκπληκτικό.
Μετά θυμάμαι την άφιξη στην Πορτογαλία και τα γέλια που είχαμε βάλει όλοι μόλις είδαμε γραμμένο πάνω στο λεωφορείο που μας μετέφερε σε όλες τις διαδρομές μας από την αρχή έως το τέλος το «Η Αρχαία Ελλάδα είχε 12 θεούς, η σύγχρονη έχει 11».
Άλλη χαρακτηριστική στιγμή ήταν οι τρελοί πανηγυρισμοί μέσα στ' αποδυτήρια με τη νίκη στην πρεμιέρα με τους Πορτογάλους, αφού είχαμε καταφέρει τον βασικό στόχο που βάλαμε πριν πάμε, μια νίκη σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης.
Όπως επίσης θυμάμαι και την αμηχανία που είχαμε μετά την ήττα με τη Ρωσία, περιμένοντας να δούμε αν περάσαμε στους 16, αλλά και τα νεύρα που είχα μετά τον αγώνα για την ήττα, αλλά κυρίως την κακή εικόνα που βγάλαμε ως ομάδα, παρά την πρόκριση που ήρθε.
Και, βέβαια, δεν μπορώ να μη θυμάμαι το αριστούργημα που έφτιαξαν ο «Ζαγόρ» με τον «Χάρι» στον αγώνα με τους Γάλλους. Η ενέργεια, η εκτέλεση. Όλα τέλεια!

Κάνοντας μια αποτίμηση της ποδοσφαιρικής σου πορείας μετά το 2004, ποιο θεωρείς ότι ήταν το μεγαλύτερο όφελος που αποκόμισες σε προσωπικό επίπεδο;

Νομίζω ότι όλοι πήραμε πράγματα από το EURO, άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα, αλλά αυτό που θα μείνει για πάντα σε όλους μας, είναι το απλό ευχαριστώ που μας έχουν πει, μας λένε και θα συνεχίσουν να μας λένε, όπου κι αν βρεθούμε, οι απλοί άνθρωποι. Βγαίνει μέσα από την καρδιά τους και το νιώθεις τόσο έντονα. Αυτό δεν μπορεί να το χάσει κανένας και ποτέ.

Ποια ήταν τα καθημερινά σου συναισθήματα στην Πορτογαλία από την πρώτη ημέρα έως και την κατάκτηση του τροπαίου; Πως βίωσες όλο το χρονικό διάστημα;

Δεν είναι κάτι τρομερό αυτό που συνέβαινε. Είναι δεδομένο πως τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα ήταν αρκετά, με την έννοια πως δεν προλάβαινες να σταθείς στην όποια επιτυχία γιατί έπρεπε να τα αφήνεις όλα πίσω και να προετοιμαστείς για την επόμενη πρόκληση. Γενικά αυτό που βοήθησε ήταν το καλό κλίμα, η πίστη που υπήρχε σε όλη την ομάδα, οι καθημερινές προπονήσεις που μας έδεναν ακόμη περισσότερο, οι ατελείωτες ώρες με καφέ, συζήτηση, ξεκούραση, στήριξη του ενός στον άλλον, πειράγματα, γέλια για να ξεπερνάμε τα προβλήματά μας και τη δεδομένη πίεση.

Ποια είναι, κατά την εκτίμησή σου, η Νο 1 συνθήκη που υπήρχε στην ομάδα για να φτάσετε στον θρίαμβο;

Εκτιμώ πως όλοι όσοι ήμασταν στην ομάδα βρεθήκαμε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση και στο «peak», όπως συνηθίζεται να λέμε, της απόδοσής μας. Αυτό, βεβαίως, ήταν απόρροια και άλλων πραγμάτων, όπως η προετοιμασία, τόσο για την χρονιά που είχε περάσει, όσο για την Πορτογαλία, ότι δεν είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς κλπ.

Ποιο κατά τη γνώμη σου, 13 χρόνια μετά, ήταν το κληροδότημα που άφησε εκείνη η Εθνική στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αξιοποιήθηκε;

Πιστεύω ότι άφησε μια νοοτροπία για το πώς πρέπει να λειτουργούν οι ποδοσφαιριστές όταν αγωνίζονται στην Εθνική Ομάδα, αλλά και πολλά παιδιά που ήξεραν αυτή τη νοοτροπία και μπόλιαζαν και όσους ακολούθησαν. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως αν και άφησε κάτι στις Εθνικές Ομάδες δεν άφησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν εκμεταλλευτήκαμε ούτε την επιτυχία αυτή καθαυτή, αλλά ούτε και τη διάρκεια σε επιτυχίες που είχε η ομάδα για τουλάχιστον μια δεκαετία.

Πότε συνειδητοποίησες, ολοκληρωτικά όμως, τι πετύχατε στην Πορτογαλία;

Για να είμαι ειλικρινής, τότε, αλλά και μετά, δεν υπήρχε χρόνος και πολυτέλεια να καταλάβει κάποιος από εμάς στο έπακρο τι είχε γίνει. Η ροή της καθημερινότητας μας προσγείωνε διαρκώς στην πραγματικότητα. Γιατί ανεξαρτήτως της επιτυχίας εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Κι όταν δουλεύεις σε αυτό το επίπεδο, είτε στην Εθνική είτε στην ομάδα σου, δεν έχεις χρόνο για να σκεφτείς. Βέβαια, τόσα χρόνια μετά όλοι καταλαβαίνουμε το πόσο μεγάλη ήταν η επιτυχία. Ποιοι ήμασταν, τι κάναμε, τι συνέβη. Και μόνο η σύγκριση με άλλες χώρες, ποδοσφαιρικά προηγμένες, που δεν έχουν καταφέρει κάτι αντίστοιχο, αρκεί για να αποδώσει στο έπακρο το μέγεθος του επιτεύγματός μας.

Με μία λέξη ή φράση απάντησέ μας για τους εξής:

Ότο Ρεχάγκελ: Δίκαιος
Αντώνης Νικοπολίδης: Σιγουριά
Γιούρκας Σεϊταρίδης: Άτι
Στέλιος Βενετίδης: Ηρεμία
Νίκος Νταμπίζας: Σοβαρότητα
Άγγελος Μπασινάς: Διάθεση
Θοδωρής Ζαγοράκης: Αρχηγός
Στέλιος Γιαννακόπουλος: Πείσμα
Άγγελος Χαριστέας: Του κεφαλιού του
Βασίλης Τσιάρτας: Μάγος
Ντέμης Νικολαΐδης: Άτυχος/Τυχερός
Κώστας Χαλκιάς: Ισορροπία
Φάνης Κατεργιαννάκης: Αριστερό μπακ
Τάκης Φύσσας: Ήρεμη δύναμη
Ζήσης Βρύζας: Παθιασμένος
Παντελής Καφές: Πολυτέλεια
Γιώργος Γεωργιάδης: No pressure
Γιάννης Γκούμας: Στήριγμα
Μιχάλης Καψής: Ασφάλεια
Γιώργος Καραγκούνης: Απλώς… Κάρα
Κώστας Κατσουράνης: Πάθος
Δημήτρης Παπαδόπουλος: Πιτσιρικάς
Βασίλης Λάκης: «Κούδας»