Ήταν τέτοιες μέρες, στις 8 Ιουνίου του μακρινού 1949 όταν ο Βρετανός συγγραφέας Τζορτζ  Όργουελ κυκλοφορούσε το εμβληματικό βιβλίο του, «1984», το οποίο αποτελεί, έκτοτε, σημείο αναφοράς, για όποιον θέλει να περιγράψει πολιτικές πρακτικές διακυβέρνησης, που αναδεικνύουν τάσεις καθεστωτικού ολοκληρωτισμού.

 Το γεγονός, λαμβάνει εκπληκτικά επίκαιρες διαστάσεις  στην προεκλογική Ελλάδα του 2019, προκειμένου να αποκωδικοποιήσει κανείς τόσο τους «επιθανάτιους σπαραγμούς» του ΣΥΡΙΖΑϊκού «γκουβέρνου», όσο και τις εν γένει πρακτικές του κατά την διάρκεια της τετραετούς (και βάλε) διακυβέρνησής του, με προεξάρχοντα τον Αλέξη Τσίπρα … Και τα στερνά, μα και τα πρώτα δεν αποτελούν παρά την επιτομή της Οργουελικής «διπλής ηθικής» (ή αλλιώς «διπλής σκέψης), ως κυρίαρχου μοντέλου πολιτεύεσθαι του «μεγάλου αδελφού».

Με βάση αυτή «η ίδια πράξη που εμφανίζεται από εκείνον – τον «μεγάλο αδελφό» δηλαδή- σαν πολιτικώς ορθή και κοινωνικά αρμόζουσα, να θεωρείται – (πάλι) από τον ίδιο- το ακριβώς αντίθετο, εάν αποτελεί ενέργεια του Άλλου. Του εχθρού ή απλώς του αντιπάλου… Και τούμπαλιν, αναλόγως της συγκυρίας».

Αντιγράφω από τον Όργουελ: «…Η διπλή σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που ανήκει στο Κόμμα ξέρει υπό ποια έννοια πρέπει να τροποποιηθούν οι αναμνήσεις του. Κατά συνέπεια, ξέρει ότι παίζει ένα παιχνίδι με την αλήθεια, αλλά έχοντας ασκηθεί στην «διπλή σκέψη» πείθει τον εαυτό του ότι η αλήθεια δεν έχει παραβιαστεί.

Η διαδικασία πρέπει να είναι συνειδητή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αρκετή ακρίβεια, αλλά πρέπει να είναι επίσης και ασυνείδητη, γιατί αλλιώς θα δημιουργούσε ένα αίσθημα παραποίησης και επομένως ενοχής(...).

Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια , να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται να τα ανασύρεις απ’ την λήθη, μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει, να αρνιέσαι την ύπαρξη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει – όλα αυτά είναι αδήριτη αναγκαιότητα (...).

Η επίσημη ιδεολογία είναι πλήρης αντιφάσεων, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κανένας πρακτικός λόγος για αντιφάσεις. Έτσι το Κόμμα απορρίπτει και δυσφημίζει όλες τις αρχές που υποστήριξε αυθεντικά το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά ισχυρίζεται ότι λειτουργεί έτσι εν ονόματι του σοσιαλισμού (...). Υπονομεύει συστηματικά την οικογενειακή αλληλεγγύη κι έχει δώσει στον αρχηγό του ένα όνομα που αποτελεί άμεση έκκληση στο αίσθημα της οικογενειακής πίστης (Μεγάλος αδελφός). Ακόμα και τα ονόματα των τεσσάρων Υπουργείων που διοικούν δείχνουν θρασύτητα μέσα στην ηθελημένη διαστροφή των γεγονότων.

Το Υπουργείο Ειρήνης ασχολείται με τον πόλεμο, το Υπουργείο Αλήθειας με τα ψέματα, το Υπουργείο Αγάπης με τα βασανιστήρια και το Υπουργείο της Αφθονίας με την πείνα…».

 Δεν θα χρησιμοποιήσω τα προφανή για να υπερθεματίσω (όπως, για παράδειγμα, ότι το «όχι» του δημοψηφίσματος προβάλλεται ρητορικά ως συνώνυμο του «ναι» κ.οκ.), αλλά θα το ρίξω στο χιούμορ, μήπως κι αντέξω μέχρι την 7η Ιουλίου… Και μέχρι τότε θα είναι σαν να ακούω νοερά τον πρωθυπουργό Αλέξη να τραγουδά (παραφρασμένο) το γνωστό εμβατήριο «Είμαι ο ναύτης του Αιγαίου». Ως επιβεβαίωση των ανωτέρω, αλλά και των «Φαϊνάσιαλ Τάιμς»  που ευστόχως είχαν γράψει (από το περασμένο φθινόπωρο)  πως από  «Λένιν του Αιγαίου έγινε ο «ντάρλινγκ»  (ελληνιστί «αγαπημένος») του ευρωπαϊκού κατεστημένου».

ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Είμαι ο Λέ… ο Λένιν του Αιγαίου

Παντιέρα σήκωσα Αριστερά 

Αλλά γλυκάθηκα στην εξουσία,

Kαι κρατιόμουνα από τον Πάνο

για να πηγαίνουν όλα δεξιά

----------------------

Είμαι ο ντά… ο ντάρλινγκ των μεγάλων

Τους δόθηκα ψυχή τε και μυαλό

Και της πατρίδας την περιουσία

εκχώρησα  για χρόνια εκατό

Τους χάρισα και την Μακεδονία

Με τα εχέγγυα των Αλβανών

Και κλαίω που‘μαι

ο ντάρλινγκ των μεγάλων

Όμως καλύτερους προστάτες

Όσο κι αν ψάξω δεν  θα βρω

Τώρα που ξανάρχεται η ώρα

Στις κάλπες να αναμετρηθώ

----------------------

Είμαι ο Λέ.. ο Λένιν του Αιγαίου

Είμαι κι ο ντά… ο ντάρλινγκ των τρανών

Είμαι κι Ανδρέας Παπανδρέου

Είμαι κι ο Ρόμπεν όλων των φτωχών

Είμαι  ο «ό,τι μου ζητήσεις», είμαι

Είμαι και Τραμπ, είμαι κι Ομπάμα

Κι Εμμανουέλ κι Αγγελική

Και φιλελέ  σοσιαλίζων είμαι

Είμαι κι  ό,τι ορίζει ο Μαρξισμός

Είμαι και άθεος νομίζω

Μα , αν χρειαστεί, μπορώ να είμαι

κι Αρχιεπισκόπων… ευπειθών.

Τελετουργός  Θεοφανείων,

 Προσκυνητής

πασών τζαμιών κι Εκκλησιών.

Της ηθικής, είμαι εγώ, ο τιμητής

Απόγονος του Βελουχιώτη

Μα και χουντέων συγγενής

‘Ο,τι σκεφτείς για σένα είμαι

Φτάνει να βγω ξανά πρωθυπουργός

Μόνο γραβάτα δεν φοράω

ως συνεπής ιδεολόγος

παιδί ακλόνητων… Αρχών

κι ηγέτης κόκκινων γραμμών

Απάτη άγια, αγάντα

Ξανακάνε το κόμμα να νικά

Να κυβερνάω την Ελλάδα

Μέχρι γεράματα βαθιά