ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Νέα τάξη πραγµάτων µε… µεγάλο παρελθόν
Η αναντιστοιχία και η ανακολουθία μεταξύ λόγων και έργων (ακόμα και σκέψεων) αποτελούν τον θρίαμβο άλλοτε του κυνισμού και άλλοτε της υποκρισίας
Κατά µία εξαιρετικά επίκαιρη ειρωνεία της Ιστορίας, ο Αµερικανός πρόεδρος του Β’ Παγκόσµιου Πολέµου, Χάρι Τρούµαν, κρίνοντας τη «neue ordnung» («νέα τάξη») του Χίτλερ, έλεγε ακριβώς ότι «ούτε νέα είναι ούτε τάξη».
Και αυτό είναι σκαλισµένο µε κεφαλαία γράµµατα στο µνηµείο του έξω από τον Λευκό Οίκο. ∆ιαµέσου της Ιστορίας αποδεικνύεται τελικά ότι ο ηγέτης που καταδικάζει την προηγούµενη (ή µια αντίπαλη) «νέα τάξη πραγµάτων» προετοιµάζει ο ίδιος πυρετωδώς τη δική του… νέα τάξη πραγµάτων. Ας εξετάσουµε λοιπόν κριτικά και διαλεκτικά, έστω και εν συντοµία, τα βασικά χαρακτηριστικά της, τους στόχους και τις µεθόδους της.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑ. Το φαινόµενο είναι παµπάλαιο. Κάθε φορά που κάποιος ισχυρός επέβαλλε τη θέλησή του στους άλλους µε τα όπλα ονόµαζε την κυριαρχία του «νέα τάξη πραγµάτων». Αυτό έγινε µε πρώτους στη Μεσόγειο τους Μινωίτες και τους Μυκηναίους Ελληνες, αργότερα µε τους Αθηναίους της Συµµαχίας της ∆ήλου, µετά µε τη µακεδονική κοσµοκρατορία και µετά µε το Imperium Romanum. Αυτό έγινε και στα νεότερα χρόνια, πρώτον µε την κυριαρχία του Μ. Ναπολέοντα στην Ευρώπη και έπειτα µε τη βρετανική αποικιοκρατία («Rule, Britannia» / «Κυβέρνα, Βρετανία»). Αυτό πήγε να γίνει µε τον φασιστοναζιστικό άξονα ROBERTO (Roma, Berlin, Tokyo) και το Γ’ Ράιχ του Χίτλερ («Uber alles Deutschland!» = «Πάνω απ’ όλα η Γερµανία!»). Αυτό έγινε και µε τη σοβιετική αυτοκρατορία και αυτό γίνεται τώρα µε την αµερικανο-ΝΑΤΟϊκή νέα τάξη πραγµάτων και την Pax Americana.
∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΗ. Κικέρων, Μακιαβέλι και Εγελος λένε ότι ως έννοια, αλλά και ως πράγµα, ήταν πάντα η επιβολή του νόµου, όχι του δικαίου, αλλά της βούλησης αυτών που αποτελούν την εξουσία. Ο αρχαίος σοφιστής Θρασύµαχος αποκαλούσε «τάξη» ακόµα και τον κανονικό νόµο της Πολιτείας («το του κρείττονος συµφέρον»). Το χειρότερο είναι ότι το φαινόµενο αυτό, της επιβολής, εκτός από «τάξη», το έχουν βαπτίσει (εξίσου ψευδωνύµως) και «ειρήνη» (Pax Romana, Pax Americana κ.λπ.). Αλλά, αν αυτό είναι τάξη, τότε τη µεγαλύτερη τάξη θα τη βρει κανείς στα νεκροταφεία!
∆ΕΝ ΜΑΣ ∆Ι∆ΑΞΕ ΤΙΠΟΤΑ. Οπως γράφει ο Εγελος («Παραδόσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας»), το µόνο δίδαγµα της Ιστορίας είναι ότι ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από την Ιστορία.
ΑΛΛΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ. Η αναντιστοιχία και η ανακολουθία µεταξύ λόγων και έργων (ακόµα και σκέψεων) αποτελούν τον θρίαµβο άλλοτε του κυνισµού και άλλοτε της υποκρισίας. Οσα είναι αληθινά διατυπώνονται µε κυνισµό και πραγµατοποιούνται µε βαρβαρότητα και όσα είναι ψευδή διατυπώνονται µε κοµψεπίκοµψη υποκρισία και πραγµατοποιούνται ωµά, µε µια ρηχή συγγνώµη και έκφραση... λύπης. Το απόγειο του κυνισµού είναι όταν στην κλίµακα αξιών η περιουσία προηγείται της ζωής.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΕΙΝΑΙ Ι∆ΙΟΤΕΛΕΙΣ. Από το 1979, όταν άρχισε να διαµορφώνεται η παρούσα νέα τάξη πραγµάτων, και ιδιαίτερα από το 1989, όταν κυριάρχησε, έξι είναι οι µείζονες στόχοι, διατυπωµένοι και επιβεβαιωµένοι: 1. Παγκοσµιοποίηση της οικονοµίας, 2. Αναπτυξιακός προσανατολισµός της κοινωνίας, 3. Εκσυγχρονισµός των θεσµών, 4. Κατάργηση του κράτους πρόνοιας, 5. Ασφάλεια, έλεγχος, παρακολούθηση, αστυνόµευση και 6. Γεωπολιτική της παγκόσµιας κυριαρχίας. Ολα αυτά, ως πρόθεση, αναφέρονται στα συµφέροντα όχι µόνο της Αµερικής, αλλά και των άλλων κρατών-µελών του ΝΑΤΟ και ο αντίπαλος είναι οι απροσάρµοστοι και ανυπότακτοι του Τρίτου Κόσµου. Αυτό άρχισαν να το βλέπουν οι Ευρωπαίοι εταίροι σιγά-σιγά και τελευταίοι θα το δουν και οι Αγγλοι. Ολοι οι παραπάνω στόχοι υπονοµεύουν τα πραγµατικά, µακροχρόνια συµφέροντα της Ευρώπης και στο οικονοµικό επίπεδο (υποχώρηση του ευρώ) και στο κοινωνικό (έκρηξη ανεργίας) και στο πολιτικό (παραπληροφόρηση, οργή, σύγχυση, αµφισβήτηση των θεσµών), ακόµα και στο αµυντικό (αποµάκρυνση της ιδέας για δηµιουργία ενιαίων ευρωπαϊκών Ενόπλων ∆υνάµεων). Ολα προς το ιδιοτελές συµφέρον της άρχουσας τάξης.
ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗΛΑ. Τα αντίστοιχα µέσα για την επίτευξη των παραπάνω στόχων είναι όλα απατηλά τεχνάσµατα των σπουδασµένων, αλλά απαίδευτων και αµόρφωτων «νέων ανθρώπων» της τωρινής Αµερικής, όλων των κατηγοριών:
(α) των baby boomers (των µεταπολεµικών µωρών της ευηµερίας),
(β) των draft dodgers (των πρώην χίπις-λιποτακτών του πολέµου του Βιετνάµ),
(γ) των γιάπις (yuppies = Young Urban Professionals), (
δ) των διαδρόµων (lobbies) και των οµάδων πίεσης (pressure groups), χωρίς να εξαιρούνται οι «σφήκες» (WASPs: White Anglo-Saxon Protestants),
και (ε) των πολιτικών αναλυτών, των συµβούλων ασφαλείας και άµυνας και εµπειρογνωµόνων των διεθνών σχέσεων (Κίσιντζερ, Μπρεζίνσκι, Φουκουγιάµα, Πολ Κένεντι, Φρανκ Ντέπε, Λέστερ Θάροου, Σαµ Χάντινγκτον, R.J. Art κ.ά.).
Τα απατηλά µέσα των ιδιοτελών στόχων:
1. Της παγκοσµιοποίησης της οικονοµίας είναι οι πολυεθνικές εταιρείες, οι τράπεζες, τα χρηµατιστήρια και οι ανοικτές αγορές. ∆ηλαδή το αεριτζίδικο, µη παραγωγικό, µη επενδυόµενο σε έργα χρήµα, παρά µόνο ανακυκλούµενο σε χαρτιά, και ο κοµπραδορισµός (µεταπρατισµός).
2. Του αναπτυξιακού προσανατολισµού είναι ο άκρατος φιλελευθερισµός και η αµιγής ιδιωτική πρωτοβουλία.
3. Του εκσυγχρονισµού των θεσµών είναι η κρατική προπαγάνδα και ο έλεγχος των µέσων διαµόρφωσης της κοινής γνώµης.
4. Της κατάργησης του κράτους πρόνοιας είναι η αυτασφάλιση, η αυτοσυνταξιοδότηση, η αυτοχρηµατοδότηση σε όλα.
5. Της ασφάλειας, του ελέγχου, της παρακολούθησης και της αστυνόµευσης είναι η τεχνολογία, η πληροφορική, η µηχανοργάνωση και η διαδiκτύωση (Ν.Β. Το «1984» του George Orwell έχει αρχίσει, γι’ αυτό του σπιλώνουν παντοιοτρόπως τη µνήµη µεταθανάτια. Η σειρά του Aldous Huxley να κατασυκοφαντηθεί post mortem για τον εφιαλτικό «Γενναίο καινούργιο κόσµο» του).
Και 6. Της γεωπολιτικής της παγκόσµιας κυριαρχίας είναι η γεωστρατηγική της κατ’ επιλογήν ειρηνευτικής επέµβασης και η γεωοικονοµία των πωλήσεων - κυρίως όπλων. ∆ηλαδή πρώτα ισοπεδώνουµε (εκ του ασφαλούς, µε µόνο αεροπορικούς βοµβαρδισµούς, βεβαίως), µετά ανοικοδοµούµε επενδυτικώς και στη συνέχεια εξοπλίζουµε προληπτικώς.
Πώς όλα αυτά επενδύονται ώστε να αρέσουν: Με τρεις κυρίως τρόπους: γλωσσικό, ηθικό, πολιτικό. Γλωσσικό make-up είναι να επικαλείσαι, π.χ., την εθνική ασφάλεια και να προκαλείς εσύ στους άλλους πρώτος εθνική ανασφάλεια ή διεθνή ανασφάλεια (µέχρι και τα όρια του κινδύνου για χρήση πυρηνικού οπλοστασίου) ή να βαφτίζεις τη δική σου αεροπορική επιδροµή ανθρωπιστική επιχείρηση ή να ονοµάζεις τη δική σου επίθεση µε τον πιο «αθώο» τρόπο «forward defense» - «άµυνα προς τα εµπρός»!
Ηθικό «φτιασίδωµα» είναι να δείχνεις ότι ενεργείς σαν τον Ροµπέν των ∆ασών ή τον Τσακιτζή ή τον λήσταρχο Νταβέλη ή τον Γιαγκούλα των φτωχών και καταφρονεµένων της Γης, τον τιµωρό-εκδικητή κάθε µορφής εθνικής κάθαρσης και εθνοµειονοτικής καταπίεσης. Και αν δεν υπάρχει πρόβληµα, το δηµιουργείς εσύ. Πολιτική (και πολιτειακή) «επένδυση» είναι να µετονοµάζεις σε απελευθερωτικό στρατό αυτό που αποκαλούσες χθες τροµοκρατία και να ενθαρρύνεις ως µαχητή της ελευθερίας όποια εθνική µειονότητα µέσα στη δική σου επικράτεια ξεσηκώνεται και κηρύσσει UDI (Unilateral Declaration of Independence: Μονοµερή ∆ιακήρυξη Ανεξαρτησίας). Με αυτή τη λογική, εν ονόµατι των εθνικών δικαίων, των πολιτικών, πολιτειακών και ατοµικών ελευθεριών, πρέπει οι λαοί να συµπαρασταθούν στους Τεξανούς, π.χ., αν αύριο εξεγερθούν κατά των ΗΠΑ και ζητήσουν αυτονοµία και ανεξαρτησία.
ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ. Απέναντι σε αυτούς στέκουν ανήµποροι οι φιλόσοφοι, οι διανοούµενοι, οι άγρυπνες συνειδήσεις του αµερικανικού λαού, όπως ο ελληνικής καταγωγής διαπρεπής πλατωνιστής Γρηγόρης Βλαστός και σήµερα ο Γκαλµπρέιθ, ο Τσόµσκι κ.ά.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 5/11
Και αυτό είναι σκαλισµένο µε κεφαλαία γράµµατα στο µνηµείο του έξω από τον Λευκό Οίκο. ∆ιαµέσου της Ιστορίας αποδεικνύεται τελικά ότι ο ηγέτης που καταδικάζει την προηγούµενη (ή µια αντίπαλη) «νέα τάξη πραγµάτων» προετοιµάζει ο ίδιος πυρετωδώς τη δική του… νέα τάξη πραγµάτων. Ας εξετάσουµε λοιπόν κριτικά και διαλεκτικά, έστω και εν συντοµία, τα βασικά χαρακτηριστικά της, τους στόχους και τις µεθόδους της.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑ. Το φαινόµενο είναι παµπάλαιο. Κάθε φορά που κάποιος ισχυρός επέβαλλε τη θέλησή του στους άλλους µε τα όπλα ονόµαζε την κυριαρχία του «νέα τάξη πραγµάτων». Αυτό έγινε µε πρώτους στη Μεσόγειο τους Μινωίτες και τους Μυκηναίους Ελληνες, αργότερα µε τους Αθηναίους της Συµµαχίας της ∆ήλου, µετά µε τη µακεδονική κοσµοκρατορία και µετά µε το Imperium Romanum. Αυτό έγινε και στα νεότερα χρόνια, πρώτον µε την κυριαρχία του Μ. Ναπολέοντα στην Ευρώπη και έπειτα µε τη βρετανική αποικιοκρατία («Rule, Britannia» / «Κυβέρνα, Βρετανία»). Αυτό πήγε να γίνει µε τον φασιστοναζιστικό άξονα ROBERTO (Roma, Berlin, Tokyo) και το Γ’ Ράιχ του Χίτλερ («Uber alles Deutschland!» = «Πάνω απ’ όλα η Γερµανία!»). Αυτό έγινε και µε τη σοβιετική αυτοκρατορία και αυτό γίνεται τώρα µε την αµερικανο-ΝΑΤΟϊκή νέα τάξη πραγµάτων και την Pax Americana.
∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΗ. Κικέρων, Μακιαβέλι και Εγελος λένε ότι ως έννοια, αλλά και ως πράγµα, ήταν πάντα η επιβολή του νόµου, όχι του δικαίου, αλλά της βούλησης αυτών που αποτελούν την εξουσία. Ο αρχαίος σοφιστής Θρασύµαχος αποκαλούσε «τάξη» ακόµα και τον κανονικό νόµο της Πολιτείας («το του κρείττονος συµφέρον»). Το χειρότερο είναι ότι το φαινόµενο αυτό, της επιβολής, εκτός από «τάξη», το έχουν βαπτίσει (εξίσου ψευδωνύµως) και «ειρήνη» (Pax Romana, Pax Americana κ.λπ.). Αλλά, αν αυτό είναι τάξη, τότε τη µεγαλύτερη τάξη θα τη βρει κανείς στα νεκροταφεία!
∆ΕΝ ΜΑΣ ∆Ι∆ΑΞΕ ΤΙΠΟΤΑ. Οπως γράφει ο Εγελος («Παραδόσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας»), το µόνο δίδαγµα της Ιστορίας είναι ότι ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από την Ιστορία.
ΑΛΛΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ. Η αναντιστοιχία και η ανακολουθία µεταξύ λόγων και έργων (ακόµα και σκέψεων) αποτελούν τον θρίαµβο άλλοτε του κυνισµού και άλλοτε της υποκρισίας. Οσα είναι αληθινά διατυπώνονται µε κυνισµό και πραγµατοποιούνται µε βαρβαρότητα και όσα είναι ψευδή διατυπώνονται µε κοµψεπίκοµψη υποκρισία και πραγµατοποιούνται ωµά, µε µια ρηχή συγγνώµη και έκφραση... λύπης. Το απόγειο του κυνισµού είναι όταν στην κλίµακα αξιών η περιουσία προηγείται της ζωής.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΕΙΝΑΙ Ι∆ΙΟΤΕΛΕΙΣ. Από το 1979, όταν άρχισε να διαµορφώνεται η παρούσα νέα τάξη πραγµάτων, και ιδιαίτερα από το 1989, όταν κυριάρχησε, έξι είναι οι µείζονες στόχοι, διατυπωµένοι και επιβεβαιωµένοι: 1. Παγκοσµιοποίηση της οικονοµίας, 2. Αναπτυξιακός προσανατολισµός της κοινωνίας, 3. Εκσυγχρονισµός των θεσµών, 4. Κατάργηση του κράτους πρόνοιας, 5. Ασφάλεια, έλεγχος, παρακολούθηση, αστυνόµευση και 6. Γεωπολιτική της παγκόσµιας κυριαρχίας. Ολα αυτά, ως πρόθεση, αναφέρονται στα συµφέροντα όχι µόνο της Αµερικής, αλλά και των άλλων κρατών-µελών του ΝΑΤΟ και ο αντίπαλος είναι οι απροσάρµοστοι και ανυπότακτοι του Τρίτου Κόσµου. Αυτό άρχισαν να το βλέπουν οι Ευρωπαίοι εταίροι σιγά-σιγά και τελευταίοι θα το δουν και οι Αγγλοι. Ολοι οι παραπάνω στόχοι υπονοµεύουν τα πραγµατικά, µακροχρόνια συµφέροντα της Ευρώπης και στο οικονοµικό επίπεδο (υποχώρηση του ευρώ) και στο κοινωνικό (έκρηξη ανεργίας) και στο πολιτικό (παραπληροφόρηση, οργή, σύγχυση, αµφισβήτηση των θεσµών), ακόµα και στο αµυντικό (αποµάκρυνση της ιδέας για δηµιουργία ενιαίων ευρωπαϊκών Ενόπλων ∆υνάµεων). Ολα προς το ιδιοτελές συµφέρον της άρχουσας τάξης.
ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗΛΑ. Τα αντίστοιχα µέσα για την επίτευξη των παραπάνω στόχων είναι όλα απατηλά τεχνάσµατα των σπουδασµένων, αλλά απαίδευτων και αµόρφωτων «νέων ανθρώπων» της τωρινής Αµερικής, όλων των κατηγοριών:
(α) των baby boomers (των µεταπολεµικών µωρών της ευηµερίας),
(β) των draft dodgers (των πρώην χίπις-λιποτακτών του πολέµου του Βιετνάµ),
(γ) των γιάπις (yuppies = Young Urban Professionals), (
δ) των διαδρόµων (lobbies) και των οµάδων πίεσης (pressure groups), χωρίς να εξαιρούνται οι «σφήκες» (WASPs: White Anglo-Saxon Protestants),
και (ε) των πολιτικών αναλυτών, των συµβούλων ασφαλείας και άµυνας και εµπειρογνωµόνων των διεθνών σχέσεων (Κίσιντζερ, Μπρεζίνσκι, Φουκουγιάµα, Πολ Κένεντι, Φρανκ Ντέπε, Λέστερ Θάροου, Σαµ Χάντινγκτον, R.J. Art κ.ά.).
Τα απατηλά µέσα των ιδιοτελών στόχων:
1. Της παγκοσµιοποίησης της οικονοµίας είναι οι πολυεθνικές εταιρείες, οι τράπεζες, τα χρηµατιστήρια και οι ανοικτές αγορές. ∆ηλαδή το αεριτζίδικο, µη παραγωγικό, µη επενδυόµενο σε έργα χρήµα, παρά µόνο ανακυκλούµενο σε χαρτιά, και ο κοµπραδορισµός (µεταπρατισµός).
2. Του αναπτυξιακού προσανατολισµού είναι ο άκρατος φιλελευθερισµός και η αµιγής ιδιωτική πρωτοβουλία.
3. Του εκσυγχρονισµού των θεσµών είναι η κρατική προπαγάνδα και ο έλεγχος των µέσων διαµόρφωσης της κοινής γνώµης.
4. Της κατάργησης του κράτους πρόνοιας είναι η αυτασφάλιση, η αυτοσυνταξιοδότηση, η αυτοχρηµατοδότηση σε όλα.
5. Της ασφάλειας, του ελέγχου, της παρακολούθησης και της αστυνόµευσης είναι η τεχνολογία, η πληροφορική, η µηχανοργάνωση και η διαδiκτύωση (Ν.Β. Το «1984» του George Orwell έχει αρχίσει, γι’ αυτό του σπιλώνουν παντοιοτρόπως τη µνήµη µεταθανάτια. Η σειρά του Aldous Huxley να κατασυκοφαντηθεί post mortem για τον εφιαλτικό «Γενναίο καινούργιο κόσµο» του).
Και 6. Της γεωπολιτικής της παγκόσµιας κυριαρχίας είναι η γεωστρατηγική της κατ’ επιλογήν ειρηνευτικής επέµβασης και η γεωοικονοµία των πωλήσεων - κυρίως όπλων. ∆ηλαδή πρώτα ισοπεδώνουµε (εκ του ασφαλούς, µε µόνο αεροπορικούς βοµβαρδισµούς, βεβαίως), µετά ανοικοδοµούµε επενδυτικώς και στη συνέχεια εξοπλίζουµε προληπτικώς.
Πώς όλα αυτά επενδύονται ώστε να αρέσουν: Με τρεις κυρίως τρόπους: γλωσσικό, ηθικό, πολιτικό. Γλωσσικό make-up είναι να επικαλείσαι, π.χ., την εθνική ασφάλεια και να προκαλείς εσύ στους άλλους πρώτος εθνική ανασφάλεια ή διεθνή ανασφάλεια (µέχρι και τα όρια του κινδύνου για χρήση πυρηνικού οπλοστασίου) ή να βαφτίζεις τη δική σου αεροπορική επιδροµή ανθρωπιστική επιχείρηση ή να ονοµάζεις τη δική σου επίθεση µε τον πιο «αθώο» τρόπο «forward defense» - «άµυνα προς τα εµπρός»!
Ηθικό «φτιασίδωµα» είναι να δείχνεις ότι ενεργείς σαν τον Ροµπέν των ∆ασών ή τον Τσακιτζή ή τον λήσταρχο Νταβέλη ή τον Γιαγκούλα των φτωχών και καταφρονεµένων της Γης, τον τιµωρό-εκδικητή κάθε µορφής εθνικής κάθαρσης και εθνοµειονοτικής καταπίεσης. Και αν δεν υπάρχει πρόβληµα, το δηµιουργείς εσύ. Πολιτική (και πολιτειακή) «επένδυση» είναι να µετονοµάζεις σε απελευθερωτικό στρατό αυτό που αποκαλούσες χθες τροµοκρατία και να ενθαρρύνεις ως µαχητή της ελευθερίας όποια εθνική µειονότητα µέσα στη δική σου επικράτεια ξεσηκώνεται και κηρύσσει UDI (Unilateral Declaration of Independence: Μονοµερή ∆ιακήρυξη Ανεξαρτησίας). Με αυτή τη λογική, εν ονόµατι των εθνικών δικαίων, των πολιτικών, πολιτειακών και ατοµικών ελευθεριών, πρέπει οι λαοί να συµπαρασταθούν στους Τεξανούς, π.χ., αν αύριο εξεγερθούν κατά των ΗΠΑ και ζητήσουν αυτονοµία και ανεξαρτησία.
ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ. Απέναντι σε αυτούς στέκουν ανήµποροι οι φιλόσοφοι, οι διανοούµενοι, οι άγρυπνες συνειδήσεις του αµερικανικού λαού, όπως ο ελληνικής καταγωγής διαπρεπής πλατωνιστής Γρηγόρης Βλαστός και σήµερα ο Γκαλµπρέιθ, ο Τσόµσκι κ.ά.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 5/11
