«Πολεµώ ν’ αγκαλιάσω, όσο µπορώ, ολάκερο τον κύκλο της ανθρώπινης ενέργειας και να µαντέψω τον άνεµο που σπρώχνει όλα ετούτα τα κύµατα των ανθρώπων προς τ’ απάνω, σκύβω στο µικρό, αδιόρατο τόξο του απέραντου κύκλου στην εποχή όπου ζω και µάχουµαι να δω καθαρά το σύγχρονο χρέος... Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος µας; Καλά να ξεχωρίσουµε την ιστορική στιγµή που ζούµε και να τοποθετήσουµε συνειδητά, σε ορισµένο στρατόπεδο, τη µικρή µας ενέργεια...» (N. Καζαντζάκης, «Αναφορά στον Γκρέκο»).

Η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, µε ορόσηµο το φθινόπωρο του 2001, σφραγίστηκε από την πανηγυρική «επιστροφή του Θεού» στην Ιστορία όσο ποτέ άλλοτε τα νεότερα χρόνια. Χαρακτηριστικά επεισόδια αυτής της πρώτης φάσης της «Σύγκρουσης των πολιτισµών» που ζήσαµε τα προηγούµενα χρόνια ήταν: ο πλανητάρχης Μπους και οι χριστιανοσιωνιστές «γκουρού» του, ο «ιερός» πόλεµος των Ταλιµπάν, που σόκαραν την ανθρωπότητα, µήνες νωρίτερα από τους ∆ίδυµους Πύργους, µε την ανατίναξη των αγαλµάτων του Βούδα και, τέλος, οι εισβολές των ∆υτικών νεο-σταυροφόρων στον µουσουλµανικό κόσµο, µε τα γνωστά τραγικά αποτελέσµατα. Η βασική στρατηγική των νεοταξικών ελίτ ήταν στην πραγµατικότητα διαρκής πόλεµος για διαρκές εµπόριο: πρώτα καταστρέψτε τους, µετά κατακτήστε τους, τέλος, ανοικοδοµήστε τους! Σήµερα, όσοι έσπειραν ανέµους θερίζουν θύελλες, κατά τη δηµοφιλή ρήση, που βρίσκει συχνά εφαρµογή στην Ιστορία.

Οι κερδισµένοι από αυτή τη δεκαετία δεν είναι µόνο οι «µπάνκστερ», οι µαφιόζοι τραπεζίτες, και οι «πριγκίπισσες του 20ού αιώνα», οι µεγάλες πολυεθνικές, που εµπορεύονται την καταστροφή. Είναι και οι µουλάδες, οι σεΐχηδες, οι «µαχητές του Ισλάµ» και όλα εκείνα τα ανεξακρίβωτα και ύποπτα «δίκτυα του Αλλάχ», που είδαν να αυξάνεται µε εκθετικό ρυθµό η παγκόσµια επιρροή τους. Οχι µόνο δεν διέλυσαν οι ευρωατλαντικοί σταυροφόροι την αόρατη «Αλ Κάιντα», όπως αρχικά µας υπόσχονταν, αλλά ούτε κατάφεραν να αποτρέψουν επιχειρησιακά τα δεκάδες καλοσχεδιασµένα, αιµατηρά χτυπήµατά της, αν δεχτούµε ότι όντως επιχείρησαν. Τώρα οι ανοικτοί λογαριασµοί του ανερχόµενου Ισλάµ µε τον χριστιανικό κόσµο και τους συνεργάτες του έχουν πολλαπλασιαστεί και o κίνδυνος ενός ντόµινο γεωπολιτικής αστάθειας από τη Μεσόγειο µέχρι τον Περσικό είναι άµεσα ορατός.

Αλεξάνδρεια, 2011, το τίµηµα της αλαζονείας. Στην πόλη της Κλεοπάτρας, έναν τόπο ανέκαθεν πολιτισµένο, τα µεγάλα θρησκευτικά ρεύµατα συναντιούνταν για αιώνες. Το βράδυ της 31ης ∆εκεµβρίου, όπως κάθε χρόνο, οι Κοπτικές Εκκλησίες ήταν γεµάτες πιστούς, που παρακολουθούσαν τη µεσονύκτια Λειτουργία για τον ερχοµό του νέου έτους. Χίλιοι πεντακόσιοι περίπου πιστοί είχαν συγκεντρωθεί στην ορθόδοξη Εκκλησία των ∆ύο Αγίων. Στα µέρη αυτά γεννήθηκε ο αιγυπτιακός χριστιανισµός, από τον 1ο µ.Χ. αιώνα κιόλας, και τα σχεδόν 1.500 χρόνια µουσουλµανικής επικράτησης δεν µπόρεσαν ποτέ να τον ξεριζώσουν. Σήµερα, όµως, δύο αιώνες µετά τη γέννηση του σύγχρονου αιγυπτιακού κράτους, αυτό που ήταν αδιανόητο µέχρι τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα δεν είναι πια. Εγραψε ο Αιγύπτιος δηµοσιογράφος Hani Shu Krallah στην «Al Ahram»: «Μια Αίγυπτος χωρίς χριστιανούς, όπου ο σταυρός θα εξαφανιστεί από τη σηµαία, που συµβολίζει τη σύγχρονη αιγυπτιακή εθνική ταυτότητα. Ελπίζω ότι δεν θα δω ποτέ αυτή την ηµέρα. Τότε θα πρόκειται για µια Αίγυπτο που δεν θα αναγνωρίζω και στην οποία θα αρνηθώ να συµµετάσχω». Οσα εξελίχθηκαν το βράδυ εκείνο στοιχειώνουν τις σκέψεις του.

Είχε περάσει το πρώτο µισάωρο του 2011 και ένα µέρος των πιστών είχε αρχίσει να βγαίνει, όταν ακούστηκε η εφιαλτική έκρηξη. Το χτύπηµα θύµιζε βοµβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στα τζαµιά του Ιράκ. Τα θύµατα, δεκάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κείτονταν στο έδαφος, νεκροί, ακρωτηριασµένοι, τσακισµένοι µέσα σε ένα λουτρό αίµατος. Ουρλιαχτά, σειρήνες και ανθρώπινα σπλάχνα από την έκρηξη δηµιουργούν ένα σκηνικό «Αποκάλυψης». Η πλειονότητα των θυµάτων προωθείται προς το νοσοκοµείο «Αγιος Μάρκος», όπου, σύµφωνα µε τις ανταποκρίσεις, πολλές νοσοκόµες λιποθυµούν στη θέα ορισµένων τραυµάτων.

Τον Ιανουάριο του 2010 πυροδοτήθηκε η θρησκευτική ένταση στην Αίγυπτο όταν πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν έξι κόπτες χριστιανοί στο Naga Hammadi. Ακολούθησαν αντιχριστιανικές διαδηλώσεις, που διογκώθηκαν λόγω της µουσουλµανικής προπαγάνδας. Στις 24 Νοεµβρίου, οι αιγυπτιακές δυνάµεις ασφαλείας αντιµετώπισαν, µε πραγµατικά πυρά, χριστιανούς διαδηλωτές στην Γκίζα, σκοτώνοντας δύο άτοµα. Πολλοί µετριοπαθείς µουσουλµάνοι µέσα από το ∆ιαδίκτυο δηλώνουν ότι συµπάσχουν µε τους χριστιανούς συµπατριώτες τους. O χριστιανικός κόσµος πληροφορείται σε λίγα λεπτά συγκλονισµένος την τραγωδία µέσα από τα έκτακτα δελτία. Τα νέα έρχονται σε µια περίοδο που έχει ανάψει η συζήτηση τόσο για τις σχέσεις µε το Ισλάµ όσο και για τη θέση των µουσουλµάνων µέσα στις δυτικές κοινωνίες. Ενα µεγάλο ποσοστό των Ευρωπαίων, µε δυσπιστία και ενίοτε έντονη ανησυχία, βλέπει το Ισλάµ ως απειλή. Μια απειλή πολύ πιο πραγµατική πλέον από τα «τροµοκρατικά» σκηνικά της προηγούµενης δεκαετίας, καλλιεργηµένη σε µεγάλο βαθµό από την αλαζονεία της ∆ύσης και τη δράση των µυστικών υπηρεσιών. ∆εν µπορούµε να παραβλέψουµε τον συµβολισµό στην επιλογή της Αλεξάνδρειας ως τόπου της επίθεσης. Η µοναδική αυτή πόλη, εκτός από πατριαρχική έδρα της Ορθόδοξης Κοπτικής Εκκλησίας και του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου της Αφρικής, έχει και µακρά ιστορία συνύπαρξης πολιτισµών, ελληνικής παιδείας και µάθησης, από την αρχαιότητα.

Η στρατηγική αυτή επίθεση δεν είναι µόνο ένα πλήγµα στον κοπτικό πληθυσµό, αλλά ένα συµβολικό χτύπηµα στη µακρά παράδοση της Μεσογείου. Στην Αλεξάνδρεια συνέκλιναν πολλοί διαφορετικοί πολιτισµοί, τρόποι ζωής και γλώσσες από όταν την ίδρυσε o Αλέξανδρος µέχρι σήµερα. Ισως φαίνεται υπερβολικό ακόµη, αλλά µπορεί να είµαστε στην αρχή ενός νέου Ground Zero της Μέσης Ανατολής. Βρισκόµαστε µπροστά σε έναν νέο διωγµό; Στα χωριά και στα µοναστήρια του Βόρειου Ιράκ και στις εκκλησίες της Βαγδάτης, της Μοσούλης και του Αρµπίλ ακούς ακόµα σήµερα τη γλώσσα του Χριστού. Οι λίγοι εναποµείναντες Ασσύριοι χριστιανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των γηγενών κατοίκων της Μεσοποταµίας. Πριν από την εισβολή των Αµερικανών στη Βαγδάτη, o ιρακινός χριστιανικός πληθυσµός αριθµούσε ενάµισι εκατοµµύριο, ζούσε ειρηνικά και πολλά µέλη του ανήκαν στην άρχουσα τάξη.

O πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ, βετεράνος πολιτικός και φιλέλληνας Ταρέκ Αζίζ, ήταν o πιο γνωστός χριστιανός του Ιράκ. Σήµερα, παραµένουν γύρω στις 800.000, ενώ οι θρησκευτικοί ηγέτες τους τονίζουν ότι γίνεται µια οργανωµένη εθνοκάθαρση και προτρέπουν το υπόλοιπο ποίµνιο να εγκαταλείψει το Ιράκ πριν είναι πολύ αργά και κινδυνεύσουν να σφαγιασθούν. Τον περασµένο Οκτώβριο, βοµβιστές αυτοκτονίας επιτέθηκαν στην Εκκλησία του Σωτήρα στη Βαγδάτη, σκοτώνοντας 58 άτοµα, πριν ανατιναχθούν θεαµατικά και οι ίδιοι στην Αγία Τράπεζα, µαζί µε ένα παιδί που κρατούσαν όµηρο. Τον ∆εκέµβριο, από επιθέσεις µε χειροβοµβίδα και βόµβες σκοτώθηκαν άλλοι δύο χριστιανοί και τραυµατίστηκαν 18 στη Bαγδάτη. Μοτοσυκλετιστές ισλαµιστές διέτρεχαν πάνω-κάτω τους δρόµους πυροβολώντας τα χριστιανικά σπίτια. Το συνεχιζόµενο κύµα βίας και ο αυξανόµενος φόβος ανάµεσα στους χριστιανούς του Ιράκ πως οι δυνάµεις ασφαλείας της χώρας τους είναι ανίκανες ή, το πιο ανησυχητικό, απρόθυµες να τους προστατεύσουν έχουν δηµιουργήσει ένα µεγάλο κύµα φυγής προς τις αυτόνοµες κουρδικές περιοχές στο βόρειο τµήµα της χώρας. Η αυτόνοµη κουρδική κυβέρνηση στο Βόρειο Ιράκ προσφέρθηκε να φιλοξενήσει τους χριστιανούς πρόσφυγες, δίνοντάς τους σπίτια και δουλειές. Τώρα, οι χριστιανοί που παραµένουν στο Ιράκ θέλουν µια αυτόνοµη, χριστιανική επαρχία στην αρχαία πατρίδα τους, στις πεδιάδες της Νινευί στο Βόρειο Ιράκ. Η τροµερή ειρωνεία για τη µοίρα της αρχαίας χριστιανικής κοινότητας του Ιράκ είναι ότι άρχισε να εκδιώκεται από τον τόπο της όταν οι... φονταµενταλιστές «χριστιανοί» των ΗΠΑ και της Βρετανίας ήρθαν να τους «σώσουν». Από τότε, περίπου οι µισοί χριστιανοί του Ιράκ εκτιµάται ότι έχουν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα.

- Περιεχόµενο εκποµπής µας «Ο Εξαρχείων» στον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FM µε τους συνεργάτες µου, Λεωνίδα Αποσκίτη και Σπύρο ∆ηµητρίου