Όσοι δεν το γνωρίζετε, σήμερα Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2021, είναι «ημέρα δράσης και αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα». Ναι, είμαστε μια χώρα που έχει και τέτοια ημέρα! Και μάλιστα υπάρχουν εφημερίδες, ιστότοποι, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και απλοί πολίτες που αναπαράγουν, δημοσιεύουν ή στηρίζουν ακόμα και με την υπογραφή τους τη σχετική καμπάνια.


Δεν ξέρω πόσοι το έχετε προσέξει αλλά είμαστε η μοναδική χώρα που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Χώρες, όπως η Ιταλία και η Γερμανία, είχαν τρομοκρατικές οργανώσεις που τις περιέβαλλε ένας τεράστιος μύθος, έχουν κλείσει εδώ και πολλές δεκαετίες τους δεσμούς τους με την αριστερή τρομοκρατία.


Αναρωτιούνται πολλοί γιατί αυτό δεν συμβαίνει στη χώρα μας. Τι διαφορετικό ισχύει στην Ελλάδα και υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν δημοσίως φονιάδες σαν τον Κουφουντίνα, που γράφουν στους τείχους συνθήματα, που κρεμούν πανό, που κάνουν αγώνα για μια εγκληματική συμμορία όπως είναι η 17 Ν;


Καταρχάς υπάρχουν (ευτυχώς, όχι πολλά) καμένα μυαλά που ακόμα και σήμερα ομνύουν και το δηλώνουν στον ένοπλο δρόμο και την ένοπλη πάλη. Αυτά είναι αποκλειστική δουλειά των διωκτικών αρχών.


Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι (περισσότεροι) που το κάνουν με κεκαλυμμένο τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κόπτονται, λέει, μην χαθεί κάποια ανθρώπινη ζωή ή να είναι ανθρώπινες οι συνθήκες κράτησης φυλακισμένων, ιδίως του Κουφοντίνα.


Αλήθεια, ενδιαφέρθηκαν, για παράδειγμα, για τις συνθήκες κράτησης του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, του Ρουπακιά ή του Κορκονέα; Θα κάνουν την ίδια καμπάνια και θα ασκήσουν την ίδια πίεση αν οι καταδικασμένοι της ναζιστικής συμμορίας κάνουν απεργία πείνας για τη μεταγωγή τους σε κάποια φυλακή που δεν είναι της αρεσκείας τους; Προφανώς και όχι. Για αυτό και είναι υποκριτική η επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί είναι το πρόσχημα για να στηρίξουν, χωρίς να υποστούν την κατακραυγή, τον Κουφοντίνα και την παρέα του. Παριστάνουν τους ευαίσθητους και τους ανθρωπιστές, ενώ στην πράξη υποστηρίζουν τη φονική δραστηριότητα μισανθρώπων.


Και για να πάμε και στην ουσία. Η Ελλάδα δεν έχει κλείσει τους δεσμούς της με την τρομοκρατία κυρίως γιατί ένα μικρό αλλά δυναμικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει κάλυψη στους τρομοκράτες, ενδιαφέρεται για αυτούς, δίνει μάχη για αυτούς, τρέχει στα δικαστήρια για αυτούς. Το βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια, το επιβεβαιώσαμε το το διάστημα που ήταν στην κυβέρνηση. Πόσα έκαναν για τον Κουφοντίνα και την παρέα του. Ως και σε αγροτική φυλακή έστειλαν το μεγαλύτερο δολοφόνο της μεταπολίτευσης. Ως και φωτογραφικούς νόμους πήγαν να περάσουν για να απελευθερωθούν κάποιοι από τους καταδικασμένους τρομοκράτες.


Το εξήγησε, ωστόσο, πολύ αναλυτικά με συνέντευξή του στην εφημερίδα “Εποχή”(16-1-2021) ένα σημαντικό πρόσωπο του χώρου, ο Νίκος Γιαννόπουλος. Με αφορμή το βιβλίο του, όπου περιγράφει την περιπέτειά του στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αναλύει τους λόγους για τους οποίους το κομμάτι του αντιεξουσιααστικού χώρου, και όπως αυτό εκφράζεται μέσα από το “Δίκτυο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα” είναι κοντά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις...συμπτώσεις που παραθέτει ο κ. Γιαννόπουλος αναφέρει και την ταύτιση απόψεων στα θέματα των δικών για τους πολιτικούς κρατούμενους. Ναι, όσοι δεν το ξέρετε, έχουμε και τέτοιους στη χώρα μας. Πολιτικούς κρατούμενους. Αυτό, δηλώνουν, άλλωστε, τόσο οι Μιχαλολιάκοι όσο και οι Κουφουντίνες. Λογικό, θα μου πεις, αφού τόσο μοιάζουν στη συμπεριφορά, στις αντιδράσεις, στις πρακτικές. Το μίσος τους ενώνει και τους καθοδηγεί.


Συμπερασματικά, λοιπόν, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολό του, το τονίζω, στο σύνολό του, δεν ξεκαθαρίζει τη σχέση του με αυτό το περιθωριακό κομμάτι της κοινωνίας, με τους θαυμαστές του Κουφοντίνα και τις παραφυάδες τους, τόσο η Ελλάδα δεν θα κλείνει τους δεσμούς της με την τρομοκρατία.