Η αριστερά παραδοσιακά είχε τις λεγόμενες ΚΟΒες, τις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης, εκεί όπου γινόταν η καθοδήγηση-διαπαιδαγώγηση των μελών του κόμματος και η προώθηση της γραμμής της ηγεσίας.

Ένα από τα πρώτα μαθήματα που έπαιρναν οι νεοεισερχόμενοι στο κόμμα ήταν ότι η σύγκρουση δεν γίνεται με όρους προσωπικής αντιπαράθεσης, αλλά πάντα στη βάση των πολιτικών ζητημάτων. Πρωτοπόρο και σε αυτό το ζήτημα ήταν το ΚΚΕ Εσωτερικού, το κόμμα του πολιτικού πολιτισμού, με κύριο εκφραστή τον Λεωνίδα Κύρκο.

Ο ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς ήταν αυτός που είχε αντιδράσει σφόδρα όταν τη δεκαετία του 80’, στα χρόνια της μεγάλης σύγκρουσης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η Αυριανή του Κουρή είχε εμφανίσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως συνεργάτη των Γερμανών. Μετά την πτώση της χούντας, το μικρό ΚΚΕ Εσωτερικό ήταν η πολιτική δύναμη που επέμενε στο διάλογο και την επικοινωνία μεταξύ των κομμάτων, στην προσπάθεια αναζήτησης συνθέσεων για το καλό του τόπου και, εντέλει, προς όφελος του λαού. Καρπός της πολιτικής αυτής ήταν η κυβέρνηση του Ενιαίου Συνασπισμού με την ΝΔ το καλοκαίρι του 1989.

Αλλά δεν ήταν μόνο ο πολιτικός πολιτισμός και ο σεβασμός στον αντίπαλο. Ήταν και η εκτίμηση που είχε η αριστερά στο σύνολό της στη μόρφωση, την καλλιέργεια, το διάβασμα. «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», ήταν το ιστορικό σύνθημα της ΚΝΕ στα τέλη της δεκαετίας του 70. Οι φοιτητές του Ρήγα ήταν αυτοί που ξεχώριζαν στα αμφιθέατρα με την ευρυμάθειά τους. Σχεδόν απαξιωτικά, οι ιδεολογικοί αντίπαλοί τους μιλούσαν για τους «κουλτουριάρηδες αριστερούς». Για «για την αριστερά του σαλονιού» και τους «ελίτες» έκανε λόγο ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Ο Λεωνίδας Κύρκος έφτασε να είναι αποσυνάγωγος στο ίδιο του το κόμμα και κυριάρχησε η, κατά Σαββόπουλο, «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική». Με αποτέλεσμα στο πάλαι ποτέ κόμμα του Κύρκου, του Γιάνναρου, του Παπαγιαννάκη, τον τόνο να τον δίνουν οι Κουρουμπλήδες και οι Πολάκηδες.

Που περισσότερο χυδαιολογούν και τραμπουκίζουν τους αντιπάλους τους παρά κάνουν πολιτική. Υπό άλλες συνθήκες, τα υπονοούμενα που άφησε ο Κουρουμπλής για την νεκρή Μαρίκα Μητσοτάκη θα είχαν προκαλέσει θύελλα και συζητήσεις στις οργανώσεις του κόμματος. Τώρα η τακτική της σπίλωσης έχει γίνει το κυρίαρχο ιδεολόγημα. Το οποίο συνοδεύεται από μία διαρκή υποτίμηση της γνώσης και της επιστήμης. Ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, περηφανεύεται στην βουλή επειδή δεν έχει τελειώσει κάποιο καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι δεν είναι περήφανος για τον Κουρουμπλή...

Από την εφημερίδα "Ελευθυρία του Τύπου"