Όταν εκλέχτηκε ο Τραμπ, ένας παλιός αριστερός είπε στους φίλους του «επιτέλους, θα ξανακάνουμε πορείες προς την Αμερικανική πρεσβεία». Ο άνθρωπος είχε γαλουχηθεί με τα αντιαμερικανικά συναισθήματα της μεταπολίτευσης και η θητεία Ομπάμα τον είχε βγάλει έξω από νερά του.

Κάτι τέτοιες εφήμερες επαναστατικές στιγμές, άλλωστε, του τονώνουν το αριστερό ηθικό μιας και ο τρόπος της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν του αφήνει πολλά περιθώρια χαράς. Για αυτό και τις αναζητά στα παραδείγματα του εξωτερικού και κυρίως της ευρωπαϊκής γειτονιάς του.

Ο φίλος μας ο αριστερός, είναι παιδί του Ρήγα, με αναφορές στα κείμενα του… Κ. Λουκίδη (το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε ο Λεωνίδας Κύρκος την περίοδο της χούντας) και την ανάγκη πανδημοκρατικών μετώπων όταν απειλούνται οι ελευθερίες και η δημοκρατία.

Η διαδρομή του είναι τέτοια που τον έκανε προφανώς να αγωνιά για το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Παρότι δεν ψηφίζει, επηρεασμένος και λίγο από το κλίμα λαϊκισμού, ταλαντευόταν μεταξύ Αμόν και Μελανσόν, χωρίς να αποκαλύψει στους φίλους ποια ήταν η τελική του προτίμηση. Βεβαίως, η βασική του έγνοια ήταν η ήττα της Λεπέν και ο κίνδυνος για τη Γαλλία των ανοιχτών οριζόντων, αλλά και την ενωμένη Ευρώπη.

Όταν επιβεβαιώθηκε ότι στο δεύτερο γύρο περνούν ο Μακρόν και η Λεπέν, αν και στην αρχή ένιωσε μια μικρή στεναχώρια, στην συνέχεια ανακουφίστηκε θεωρώντας ότι θα δημιουργεί αντιλεπενικό μέτωπο . Με μεγάλη ικανοποίηση άκουσε τον Φιγιόν και τον Αμόν να δηλώνουν την αυτονόητη στήριξή τους στον Μακρόν. Μόλις έγιναν οι σχετικές δηλώσεις, γύρισε κανάλι για να δει τα τελευταία λεπτά του αγώνα Ρεάλ- Μπαρτσελόνα, μιας και δεν είχε την παραμικρή απορία ότι την πλέον ξεκάθαρη δήλωση υπέρ του Μακρόν θα κάνει ο (αριστερός) Μελανσόν. Παρακολούθησε με χαρά το γκολ του Μέσι στο 93’ και πριν κοιμηθεί μπήκε στο διαδίκτυο για μια γρήγορη βόλτα στα social media.

Τότε, είδε να κατακλύζονται από οργή για τη στάση «ούτε-ούτε» του Μελανσόν και μάλιστα με το επιχείρημα ότι κανείς από τους δυο υποψηφίους δεν έχει οικολογικά προτάγματα. Μαθημένος από τα φοιτητικά του χρόνια στις επιθέσεις που δέχεται το κόμμα από τους εχθρούς, άρχισε να σκέφτεται και να αναζητά επιχειρήματα για την ντροπή και τη ρετσινιά που αφήνει στην αριστερά η στάση του Μελανσόν. Δεν βρήκε κανένα και αποφάσισε να γυρίσει στις απλουστεύσεις των νεανικών του χρόνων. Ο Μελανσόν δεν είναι αριστερός, είπε στον εαυτό του και κοιμήθηκε ήσυχος.

Από την «Ελευθερία του Τύπου»