Την άνοιξη του 2010 πραγματοποιείται στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων μια εκδήλωση, το θέμα της οποίας δεν έχει τόση σημασία. Στο ακροατήριο βρίσκεται ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον παρατηρώ και αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τον «τρώει». Υστερα από λίγο, σηκώνεται και με πολύ αργά βήματα πλησιάζει τη Λιλή Σφήκα - Παπαγιαννάκη.

«Τον άνθρωπο αυτόν τον αδικήσαμε» της λέει και σχεδόν (της) απολογείται για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η Ανανεωτική Αριστερά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Πράγματι, ο χώρος πότε δεν είδε με καλό μάτι την ευρύτητα της σκέψης του, τον αταλάντευτο ευρωπαϊσμό του και τον μεταρρυθμιστικό του λόγο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έμπαινε η σκέψη του σε καλούπια.

Διαχρονικά, άλλωστε, το κομματικό ιερατείο ισοπέδωνε τις αυτόνομες προσωπικότητες, ακόμα κι αν αυτές έμεναν πιστές στο κόμμα έως το τέλος της ζωής τους.
Αποκορύφωμα, τα όσα συνέβησαν σε μια Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού τον Νοέμβριο του 2005. Με ευρύτατη πλειοψηφία κόπηκε η υποψηφιότητα του Παπαγιαννάκη από τη θέση του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων, με το επιχείρημα ότι θα τον στήριζε και το ΠΑΣΟΚ! Κοινώς, το πιο λαμπρό στέλεχος του κόμματος δεν ήταν αποδεκτό από την κομματική νομενκλατούρα όχι με κριτήρια διαδρομής, ικανότητας και αποδοχής στην κοινωνία, αλλά με όρους μικροκομματικούς, που, για να δικαιωθούν, περιελάμβαναν και τη σπίλωση της προσωπικότητάς του. Και τούτο παρότι συνεχώς ο Παπαγιαννάκης δήλωνε ότι «θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα», απαντώντας στα (προσβλητικά) σενάρια τα οποία κάθε τόσο τον έφερναν να περνάει την πόρτα της Χαριλάου Τρικούπη. Βεβαίως, όλα αυτά ήταν στα πρώιμα χρόνια της μετάλλαξης του Συνασπισμού. Διότι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει διαζύγιο και έχει αποκηρύξει οτιδήποτε σχετίζεται με το παρελθόν του.

Συμπληρώνονται σήμερα οχτώ χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία για να επισημάνουμε το έλλειμμα πολιτικών που αντιλήφθηκαν τόσο ολοκληρωμένα το κεφάλαιο «Ευρώπη». Ο Παπαγιαννάκης, διαπρύσιος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, υποστήριζε ότι «η πιο αριστερή πρόταση είναι η ενωμένη Ευρώπη». Κοινώς, η, κατά τον Χάμπερμας, υπέρβαση των εθνικών κρατών, μέσα από τη μεταβίβαση εξουσιών και αρμοδιοτήτων σε μια υπερεθνική οντότητα. Με κοινή εξωτερική πολιτική, οικονομική πολιτική, φορολογική πολιτική κ.ο.κ.
Γνωρίζω πολύ καλά πως ο Παπαγιαννάκης απεχθανόταν τα μνημόσυνα και τις αυτοαναφορικές συζητήσεις. Εχω την αίσθηση, όμως, πως, αν ζούσε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά όχι μόνο στην Αριστερά, αλλά συνολικότερα στην πορεία του τόπου.

Από την Ελευθερία του Τύπου