H αναγγελία του δημοψηφίσματος βρίσκει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην Κρήτη. Το πολιτικό θερμόμετρο στα ύψη και η χώρα για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική της ιστορία βρίσκεται ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Έχοντας συμμετάσχει ενεργά και πρωταγωνιστήσει σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της μεταπολεμικής Ελλάδας, ο Κ. Μητσοτάκης νιώθει σαν λιοντάρι στο κλουβί. Δεν του παίρνει πολύ χρόνο για να πάρει την απόφαση να επιστρέψει στην Αθήνα και να δώσει τη μάχη της κοινής λογικής. Στα 97 του χρόνια πηγαίνει στη διαδήλωση στο Σύνταγμα και απευθύνει έκκληση στους πολίτες να ψηφίσουν ναι στην Ευρώπη και όχι στην απομόνωση της χώρας. Ήταν, ίσως, η τελευταία του πολιτική πινελιά σε μια διαδρομή που πέρασε από σαράντα κύματα.
Κανένας άλλος πολιτικός δεν πέρασε από την συμπάθεια στην δαιμονοποίηση, από την αποθέωση στην απαξίωση και από εκεί στην καθολική αναγνώριση. Αναγνώριση που βίωσε εν ζωή, καθώς ήταν κυριολεκτικά ο μοναδικός πολιτικός που δικαιούνταν να πει «σας τα έλεγα». Διότι τα είχε πει όλα στην ώρα τους. Ακόμα και η πιο αμφιλεγόμενη επιλογή της καριέρας, τα γεγονότα του 1965, έγινε στη βάση της δικής του πολιτικής λογικής. «Μια κακή κυβέρνηση είναι καλύτερη από μια μη κυβέρνηση», σημείωνε, προβλέποντας ότι το σκηνικό ήταν τέτοιο που με μαθηματική κυβέρνηση θα οδηγούσε στην χούντα. Την καθυστέρησε, απλώς, δυο χρόνια!
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήρθε σε μια περίοδο που η Ελλάς δοκιμάζεται. Όχι μόνο από την οικονομική κρίση, αλλά κυρίως από το κλίμα διχασμού που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας. Ακόμα και τα πιο αυτονόητα ζητήματα, όπως η τρομοκρατική ενέργεια κατά του Λουκά Παπαδήμου, φέρνουν στην επιφάνεια τις πλέον αρρωστημένες αντιλήψεις. Δυστυχώς δεν υπάρχουν οι φωνές εκείνες που να μπορούν να λειτουργήσουν κατευναστικά και να τις ακούσει η κοινωνία. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε πολλές μεγάλες στιγμές, όπως για παράδειγμα η αποτροπή του εμφυλίου στην Κρήτη. Έχω την αίσθηση, όμως, ότι η κορυφαία του πράξη ήταν η δήλωσή του στη βουλή μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, τον Σεπτέμβριο του 1989. Η νηφάλια αντίδρασή του και η δημοκρατική απάντηση που έδωσε στους τρομοκράτες, σε συνδυασμό με την συμπεριφορά των ιστορικών ηγετών της αριστεράς, του Χ. Φλωράκη και του Λ. Κύρκου, έβαλαν τέλος στις εμφυλιοπολεμικές εντάσεις που ήταν έτοιμες να ξεσπάσουν. Μόνο τυχαίο, άλλωστε, δεν είναι το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «ταίριαξε» τόσο πολύ με τις δυο πιο εμβληματικές προσωπικότητες του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικών. Κάτι (θα) ήξεραν ο Χαρίλαος και ο Λεωνίδας…

Από την Ελευθερία του Τύπου