Η έξοδος της χώρας στις αγορές των κρατικών ομολόγων είναι αναμφισβήτητα μια καλή εξέλιξη. Κάτω, δε, από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να δημιουργήσει θετικές προοπτικές για την οικονομία.

Στην ΝΔ, με βάση και τις επίσημες δηλώσεις, δεν διαφωνούν με αυτή την εκτίμηση. Δεν σταματούν, όμως, εκεί. Η επιχειρηματολογία των στελεχών της διανθίζεται με διάφορες αναλύσεις για το 2014. Αφενός παρουσιάζουν ως σχεδόν ειδυλλιακή την περίοδο εκείνη και αφετέρου υπενθυμίζουν τις διάφορες ανοησίες που έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η τακτική αυτή είναι λανθασμένη. Όχι γιατί δεν πρέπει να θυμόμαστε πόσο διαφέρουν τα όσα υποστήριζε ο Αλέξης Τσίπρας σε σχέση με αυτά που πράττει σήμερα. Μια γρήγορη βόλτα στο διαδίκτυο και τα social media καταδεικνύει ότι ουδείς ξεχνά και ότι η πλειονότητα των πολιτών έχει πάρει στο μεζέ τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα είναι οι συνεχείς παραπομπές σε εκείνη την κυβέρνηση, η οποία κρίθηκε και μάλιστα πολύ αυστηρά σε δυο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Το γεγονός ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν κατεβάσει πολύ χαμηλά τον πήχη και είναι μια άθλια κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι οι πολίτες νοσταλγούν ή ότι θέλουν να γυρίσουμε πίσω στο 2014. 

Αυτά που η κοινωνία ζητά, ιδίως ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου που είναι πολιτικά ανέστιο και ταλαντεύεται, είναι να ακούσει κάτι για το μέλλον. Οι υπόλοιπες συζητήσεις κουράζουν, άσε που φαίνεται ότι από κάποιους έχει προφανή στόχευση η συνεχής αναμόχλευση του παρελθόντος!

Όλοι, βεβαίως, αντιλαμβάνονται την ανάγκη για δικαίωση ή ακόμα και την εκδικητική λογική που υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά, όμως, είναι για την ιστορία, εκεί που θα κριθούν και κατά τη γνώμη του γράφοντος σε γενικές γραμμές θα δικαιωθούν οι βασικές επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν είναι για το παρόν και το αύριο του τόπου. Με μια εξαίρεση. Τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος μετά το 2011 διαχειρίστηκε σημαντικό μέρος της κρίσης.

Η περίπτωσή του διαφέρει διότι αυτή τη στιγμή ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι η πιο ολοκληρωμένη-ενεργή-προσωπικότητα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και όχι μόνο. Με σαφή άποψη και γνώση για το που πρέπει να πάει η χώρα. Έχω την αίσθηση, ωστόσο, πως όπως έπραξε στο παρελθόν, έτσι και τώρα, αδικεί τον εαυτό του, αμφιταλαντευόμενος για το τι θα κάνει.