Η πρώτη που λέει πως όποιος στηλιτεύει τα πεπραγμένα των κομμουνιστικών καθεστώτων ουσιαστικά ξεπλένει τον ναζισμό. Τη γραμμή αυτή καλλιέργησε η εφημερίδα «Αυγή», η οποία, δυστυχώς, θυσιάζει το όποιο εναπομείναν κύρος της για να υπερασπιστεί οτιδήποτε σχετίζεται με την κυβέρνηση. Θα μου πεις, εδώ ξεπλένει καθημερινά τον Καμμένο, στον παλαιό σύντροφο Στάλιν θα κολλήσει…

Η δεύτερη μεγάλη ανοησία ειπώθηκε κυρίως από καλοπροαίρετους ανθρώπους, οι οποίοι, ωστόσο, επιδεικνύουν μια απίστευτη πολιτική αφέλεια. Είναι η άποψη που λέει πως είναι άδικος ο συμψηφισμός του κομμουνισμού με τον ναζισμό, ακόμα και στη χειρότερη εκδοχή του, τον σταλινισμό. Η συζήτηση αυτή είναι μια πολύ ωραία παγίδα που έχει στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να συζητάμε μπούρδες και να φεύγει ο δημόσιος διάλογος από τα εκατομμύρια των κατασχέσεων, την αδυναμία της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, τους χιλιάδες πλειστηριασμούς και πολλά άλλα. Εδώ, λοιπόν, καίγεται το σύμπαν και εμείς έχουμε βάλει στο ζύγι τα εγκλήματα παρανοϊκών δολοφόνων. Πράγματα λυμένα, δηλαδή, για όλον τον πλανήτη και πολύ περισσότερο για την ευρωπαϊκή μας οικογένεια, έχουν φτάσει, υποτίθεται, να αποτελούν ζητήματα διαφωνίας ακόμα και στη ΝΔ ή και το ΠΑΣΟΚ.

Τα πράγματα είναι απλά και συνοψίζονται σε μια ρητορική φράση του Γάλλου ιστορικού και δημοσιολόγου Ζακ Ζιλιάρ, ο οποίος αναρωτήθηκε «για ποιον λόγο και προς τι εγκληματίες που επικαλούνται το καλό είναι λιγότερο ένοχοι από εκείνους που επικαλούνται το κακό;». Ακριβώς αυτό, δηλαδή, που ισχύει στην πράξη για τον ναζισμό και τον κομμουνισμό. Προφανώς και δεν συγκρίνονται και δεν ταυτίζονται οι δύο θεωρίες. Η πρώτη είναι η πιο σιχαμερή, η πιο απεχθής στην ιστορία των ιδεολογιών. Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, με τον κομμουνισμό δεν είναι η θεωρία του. Εννοείται πως δεν είναι οι αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ισότητας ή το πού θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Το δυστύχημα με τον κομμουνισμό είναι πως όπου εφαρμόστηκε, κυριολεκτικά όπου εφαρμόστηκε, σκόρπισε τον θάνατο. Οποιο και αν είναι το ερώτημα, η απάντηση είναι άνθρωπος, έλεγε ο Μπρεχτ. Συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα η σύγκριση των νεκρών του Χίτλερ, του Μουσολίνι με τους νεκρούς του Στάλιν, του Μάο, του Πολ Ποτ.