Τις προσεχείς ημέρες θα έχουμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε και με τη βούλα ποια κόμματα της Βουλής είναι προοδευτικά και ευρωπαϊκά και ποια είναι βαθιά συντηρητικά έως ακροδεξιά. Το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης αναφορικά με τη νομική αναγνώριση φύλου είναι ένα πολύ χρήσιμο και αποκαλυπτικό τεστ. Και συνάμα ένα δύσκολο νομοσχέδιο με πολιτικό κόστος, που θα προκαλέσει αντιδράσεις σε αρκετά τμήματα της κοινωνίας.

Κινείται, προφανώς, στην απολύτως σωστή κατεύθυνση και έρχεται να προστεθεί σε αυτά που εναρμονίζουν τη χώρα μας με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Όπως, δηλαδή, συνέβη και με τον νόμο, πλέον, για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Θα λέγαμε ότι, τουλάχιστον στα ζητήματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει αρκετά καλό βαθμό και δείχνει να αψηφά κατεστημένες αντιλήψεις. Βεβαίως, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε, πρώτον, ότι αυτά περνάνε με τις ψήφους των λεγόμενων ευρωπαϊκών κομμάτων και, δεύτερον, την αντίφαση της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι, δόξη και τιμή, καταψηφίζουν κάθε τέτοια διάταξη.

Το ίδιο φαίνεται ότι θα πράξουν οι βουλευτές του κόμματος Καμμένου και στο σχετικό νομοσχέδιο. Άραγε, πόσο συνάδει η στάση αυτή με κόμμα του… κέντρου, όπως αυτοπροσδιορίζονται οι ΑΝΕΛ; Και πόσο πειστική είναι η μόνιμη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ ότι έχει μετατραπεί σε ακροδεξιό κόμμα, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση θα ψηφίσει ακόμα και αυτήν τη διάταξη; Δεν θα ήταν το πιο απλό πράγμα του κόσμου για την ηγεσία της ΝΔ να φλερτάρει με τις αντιδράσεις που θα υπάρξουν και να «παίξει» με την Εκκλησία, η οποία είναι βέβαιο πως θα σηκώσει το ζήτημα;

Δεν περιμένουμε, φυσικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ να δείξει ούτε σοβαρότητα, αλλά ούτε και γενναιότητα. Περιμένουμε να είναι τουλάχιστον πιο προσεκτικός στους χαρακτηρισμούς, πολύ περισσότερο όταν αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Επειδή η αριστερά έχει καεί κατά το παρελθόν στη χώρα μας, νομίζω ότι θα πρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να το μετρούν όταν χρησιμοποιούν όρους όπως «ακροδεξιά». Θυμίζω, απλώς, πόσο πληρώνει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας την ακραία ρητορική της περιόδου που ήταν στην αντιπολίτευση, όταν διά πάσαν νόσον το κόμμα του μιλούσε για χούντα, συνταγματικό πραξικόπημα κ.λπ. Θα ήταν πολύ χρήσιμο για τον τόπο η όποια ωρίμανσή του να συμπεριλαμβάνει και το στοιχείο της εγκατάλειψης των λεκτικών εξάρσεων.