Ο Σρέντερ και ο Τσίπρας
Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός αντιμετώπισε τις «πλημμύρες του αιώνα» ως μια χρυσή ευκαιρία για να μετατοπίσει πτυχές της οικονομικής πολιτικής.
Το καλοκαίρι του 2002 η Γερμανία κινείται σε εκλογικούς ρυθμούς. Οι αναλυτές προεξοφλούν την ήττα του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ και τη βέβαιη επικράτηση του Εντμουντ Στόιμπερ. Ενα ακραίο καιρικό φαινόμενο στα τέλη του Αυγούστου ήρθε να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας και να συμβάλει καταλυτικά στην επικράτηση Σρέντερ λίγες εβδομάδες αργότερα. Ηταν οι καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν τη Γερμανία και ιδιαίτερα την ανατολική πλευρά της χώρας.
Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός αντιμετώπισε τις «πλημμύρες του αιώνα» ως μια χρυσή ευκαιρία για να μετατοπίσει πτυχές της οικονομικής πολιτικής. Πρωτίστως, οδηγήθηκε σε αναβολή φοροαπαλλαγών, προκειμένου να εξοικονομηθούν κεφάλαια για τους πληγέντες και την αποκατάσταση των ζημιών. Επέδειξε, δηλαδή, αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, στοιχεία που απαιτούνται σε περιόδους κρίσης. Ενας σημαντικός Γερμανός αναλυτής, ο Κλάους Χάρτουνγκ, σχολίασε τότε πως «τη στιγμή της κρίσης τον λόγο έχει η εκτελεστική εξουσία. Και την εξουσία αυτή ενσαρκώνει ο Σρέντερ, ο οποίος έδειξε ότι ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά την κρίση».
Με βάση και τα όσα ζούμε από την περασμένη Τετάρτη, ισχύει ακριβώς το αντίθετο για τον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός δείχνει να τα έχει χαμένα και η επίσκεψη που έκανε στη Δυτική Αττική φάνηκε πως ήταν αποκλειστικά για τις τηλεοπτικές εικόνες. Απ’ όπου και προκύπτει πως ούτε ένας κάτοικος της περιοχής δεν βρισκόταν σε κοντινή απόσταση. Μόνο το υπουργικό κλιμάκιο ήταν μαζί και κάποια επιτελικά στελέχη της Πυροσβεστικής. Δεν τόλμησε ο κ. Τσίπρας να βρεθεί δίπλα σε αυτούς που είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται ή, πολύ περισσότερο, να χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Κρύφτηκε πίσω από την ασφάλεια της Αστυνομίας, όπως κάνει, άλλωστε, κάθε φορά που βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία. Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτόν, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και κανένα τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ) δεν μπορεί να την αλλάξει. Και η πραγματικότητα λέει πως κάθε φορά που προκύπτει μια κρίση η κυβέρνηση παίρνει μηδέν, όπως συνέβη και με την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή από το ναυάγιο στη Σαλαμίνα. Α, εκτός από μηδέν, έχει πάρει και την κάτω βόλτα.